El Malaka, ένα όνομα-θρύλος

O El Malaka αυτοπροσώπως (ultimouomo.com).

Τις παλιές, καλές εποχές, τότε που πλέναμε τις γρατζουνιές με Talisker (σ.σ.: ασύγκριτα πιο αποτελεσματικό από μπεταντίν), κάθε τρεις και λίγο πεταγόμασταν μέχρι την πραγματική φίλη και γείτονα. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, στο Μιλάνο συγκεκριμένα, πετύχαμε ένα μεγάλο ματς. Μίλαν – Γιουβέντους.

Η Γιούβε ήταν τότε ακόμη στα πέτρινα χρόνια (μαέστρο, λίγο κλαψολυγμέ Σπανουδάκη να ανέβουμε) και η Μίλαν είχε μεν τον Ίμπρα, αλλά κατά τα λοιπά ψαχνόταν –αν και στο τέλος εκείνης της σεζόν πήρε το πρωτάθλημα, παραδόξως. Ρωτήσαμε τον concierge για εισιτήρια, αυτός το έπαιξε ζορισμένος, είπε να κάνει μερικά τηλέφωνα πρώτα. Όσο τον περιμέναμε πέρασε κοτσονάτος από μπροστά μας ο Αλ Μπάνο με την πιο κορακί κόμη από καταβολής βαφής μαλλιών.

Ο Αλ Μπάνο με την πιο κορακί κόμη από καταβολής βαφής μαλλιών.

Στο μεταξύ ο φίλος μας ο concierge περιχαρής μας ανακοίνωσε ότι κατάφερε να μας βρει τέσσερα εισιτήρια αλλά θα ήταν “ε λίτλ(ε) μπίτ(ε) εξπένσιβ(ε)” με την χαρακτηριστική προφορά των Iταλών που αδυνατούν να κατανοήσουν πως γίνεται κάποιες λέξεις να τελειώνουν σε σύμφωνο. Πόσο; 400 ευρώ το όλον. Σύμφωνοι. Με μια πρόχειρη έρευνα, υπολογίσαμε μετά ότι πρέπει να έβγαλε γύρω στα 30 ευρώ το κεφάλι –καθόλου άσχημα για πέντε λεπτά δουλειάς, ούτε η ξανθιά δεσποινίς με το μουσταρδί φόρεμα, που ατένιζε από το απέναντι μπαρ, δεν πρέπει να έβγαζε τόσα σε τόσο λίγο χρόνο.

Τα εισιτήρια ήταν για το «secondo anello arancio» του Μεάτσα ή Σαν Σίρο, αυτού του μπρουταλιστικού τεμένους του ποδοσφαίρου. Το βράδυ, φωτισμένο, εξωτερικά μοιάζει με έμβιο, θηριώδες αστρόπλοιο του Λάβκραφτ, έτοιμο να εγκαταλείψει τον ακατανόητο πλανήτη μας. (Αυτό το μνημειώδες στάδιο, οι ανόητοι της Populous θέλουν να το γκρεμίσουν για να φτιάξουν στη θέση του ένα ακόμη άψυχο κενοτάφιο από ατσάλι και γυαλί –αλλά αυτό είναι θέμα έτερης επιφυλλίδος).

Για να φτάσεις στο «δεύτερο πορτοκαλί διάζωμα» του Μεάτσα (ή Σαν Σίρο) ανεβαίνεις μια στριφογυριστή, ανηφορική ράμπα επί ώρα, σαν ένα impromptu τεστ κοπώσεως. Αν δεν το βγάλεις, καλύτερα να συμβουλευτείς τον καρδιολόγο σου. Όταν επιτέλους φτάσεις, η θέα σου κόβει εκ νέου την ανάσα. Αν μη τι άλλο πολύ ανώτερη από το πέταλο του ίδιου σταδίου, όπου λίγα χρόνια πριν είχαμε θαυμάσει τον ανειδίκευτο εργάτη της μπάλας, Γιόσου Σαριέγκι να γράφει το Ίντερ-Παναθηναϊκός 0-1 (τελικό σκορ).  Όταν αναλάβαμε αναπνοή και δυνάμεις, λάβαμε θέσεις. Το μάτς ξεκίνησε. Κι εκεί τον είδαμε. Σε όλη του την ράθυμη μεγαλοπρέπεια. Την βιρτουόζικη ακηδία του. Την οκνηρή μεγαλοφυΐα του. Ήταν ο Χόρχε ο Μαρτίνεζ και αλώνιζε (τρόπος  του λέγειν) πότε την δεξιά, πότε την αριστερή πλευρά του γηπέδου, φορώντας την ριγέ ασπρόμαυρη φανέλα. Με κάλτσες ελαφρώς κατεβασμένες και, ναι, κορδέλα στα μαλλιά. Ο El Malaka αυτοπροσώπως.

Μόνο που τότε δεν γνωρίζαμε ότι αυτό ήταν το ασύλληπτο προσωνύμιό του.  Δεν γνωρίζαμε ότι αυτός ο αρτίστας της μπάλας, ένας ορκισμένος οπαδός του διαχρονικού «χάρη σου κάνω Χάρη μου», που απρόθυμα διακονούσε τα γήπεδα, κάποια βάσκανος μοίρα του τα έφερε έτσι κι αποκαλούνταν El Malaka. Και την αφορμή να το ψάξουμε, ως organistas, μας την έδωσε ένα καλοκαιρινό δημοσίευμα της μεγάλης ροζ, Gazzetta dello Sport. Με τον εξής εύγλωττο τίτλο. Ιδού.

Το δημοσίευμα της Gazzetta dello Sport για τον Εl Malaka.

Και ψάξαμε. Και βρήκαμε. Ήταν ο θείος του Χόρχε του Μαρτίνεζ, επίσης ποδοσφαιριστής, που τον βάφτισε έτσι. Ο Χόρχε Μπάριος, ένα ουρουγουανικό δρεπάνι παλαιάς κοπής, που χάρη στο πέρασμα του από την Ελλάδα –όπου κόσμησε το χρώματα του ΟΣΦ Πειραιώς- έλαβε τη φώτιση για να βγάλει τον ανιψιό του, El Malaka. Σε κάνει να στοχάζεσαι. Για τις μικρές, ασήμαντες διαστάσεις του κόσμου μας, που μοιάζει σαν μια γειτονιά. Για το τυχαίο -ή και όχι – του πράγματος. Ή ότι εν τέλει η ηθική έχει, όντως, μόνιμη έδρα (επιστημονική, πανεπιστημιακή το δίχως άλλο) σε αυτό το γραφικό επίνειο. Ή ίσως, τελικά, να έχει να κάνει με αυτό που μας έλεγε εκείνος ο καθηγητής στο αμφιθέατρο, μεταφέροντας τη ρήση –δεν ενθυμούμαστε, ακριβώς- του Μποντριγιάρ ή του Ρολάν του Μπαρτ: «Σε κάθε βίωση παρόντος, η ανηθικότητα των μαζών ορίζει τη νέα ηθική».

ΥΓ: Χρήστο, γιε του Γιώργου, πως τα κατάφερες αγόρι μου να συμπλήρωσεις κίτρινες κάρτες, αφού συνέχεια κρύβεσαι; Κι εντάξει εσύ. Τον πατέρα σου δεν τον σκέφτηκες; Που πρέπει να κατεβάσει για πρώτη φορά εντεκάδα;

Διαβάστε ακόμα: Νικ (ο Γκάλης, ντε!) θα είναι πάντα ένας.

TAGS :
γιουβέντους παναθηναϊκός Ποδόσφαιρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook