«Μήπως νικήσαμε το πόλεμο με τον ιό και χάσαμε τον Χριστό;»

Πυροτεχνήματα και φωτοβολίδες πάνω από την Αθήνα, τη νύχτα της Ανάστασης, Σάββατο προς Κυριακή πρωί. Credit: Nikos Libertas / SOOC.

Χριστός Ανέστη! Πάσχα σήμερα και όταν ξύπνησα οι σκέψεις μου ήταν τόσο έντονες που δεν μπορούσα να αντισταθώ να γράψω… Όμως το αντιφατικό για μένα ήταν ότι ένιωσα την ανάγκη να δημοσιοποιήσω αυτά που σκέφτομαι, κάτι που μέχρι πρότινος έκανα μόνο για θέματα που αφορούσαν το αντικείμενο της επαγγελματικής μου ενασχόλησης.

Χθες λοιπόν έκανα Ανάσταση στο σπίτι παρακολουθώντας την Αναστάσιμη Ακολουθία από την τηλεόραση. Όταν ήρθε η ώρα για το «Χριστός Ανέστη» βγήκα στο μπαλκόνι (είμαι από τους τυχερούς), χωρίς να ξέρω σε τι απ´ όλα προσμονούσα… καμπάνες, φωνές με το «Χριστός Ανέστη», βεγγαλικά… όλα μαζί; Κάτι τέλος πάντων ώστε να νιώσω Ελληνική Ανάσταση.

Τα βεγγαλικά ήρθαν πρώτα. Oι καμπάνες λίγο αργότερα και το Χριστός Ανέστη ποτέ κανείς δεν το φώναξε…
Σκέψεις και συναισθήματα έτρεχαν στο μυαλό μου: «Φώναξέ το εσύ!», «Μα πού είναι οι άλλοι;», «Μα τί κρίμα, εδώ χειροκροτήσαμε τους νοσηλευτές, γιατί δε ζητωκραυγάζουμε Χριστός Ανέστη;».

Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά, μέσα στο θόρυβο από τις κροτίδες και δειλά σαν τον Απόστολο Πέτρο όταν απαρνήθηκε το Χριστό τρεις φορές, φώναξα με όλη μου τη δύναμη (καλυμμένος ωστόσο από τις κροτίδες) «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!». Ένιωσα χαρά, ελεύθερος αλλά συνάμα και μόνος και δειλός που δε συνέχισα να το επαναλάβω για τρεις φορές και χωρίς να με καλύπτει ο ήχος των βεγγαλικών.

Σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά και βλέπω ένα «drone» να πετάει πάνω από τα κεφάλια μας. Στιγμιαία θυμώνω και θέλω να αντιδράσω, να πάω έξω από την εκκλησία να πάρω δύναμη, να πω «συγχώρα με και συγχώρεσε μας!», αλλά σαν τον Απόστολο Πέτρο – δεύτερη φορά- δειλιάζω, δεν πάω, σκέφτομαι τους αστυνομικούς -αυτούς με τα πολιτικά και μη- που θα με διώξουν, θα μου πουν «γιατί δε σκέφτεσαι τον ‘’αδελφό’’ σου, δεν ακούς τον Πρωθυπουργό σου και πάνω από όλα δεν ακούς τους Ιερείς σου;».

Καμπάνες και βεγγαλικά σταματούν. Ησυχία. Και μπαίνω πίσω στο σαλόνι να συνεχίσω βλέποντας την Ακολουθία στην τηλεόραση. Η μικρή ρωτάει χαριτωμένα «Πότε θα ‘’ξενηστέψουμε’’; Πεινάω!». Πεινάω κι εγώ ( 40 μέρες νηστεία με καραντίνα). Ψάχνω στα κανάλια. Σκέφτομαι: θα δείξουν και τη Θεία Λειτουργία ή θα τελειώσει με την Αναστάσιμη; Περνάω από κανάλι σε κανάλι: μπουζούκια, Συναυλία Ρέμος, εκκλησία μέχρι τις 12:30, εκκλησία με τον Πατριάρχη μέχρι τις 3πμ, εκκλησία μέχρι τις 2πμ με τον Αρχιεπίσκοπο.

Μένω εδώ. Θα κάνω μαζί του Ανάσταση, αυτός με έχει στεναχωρήσει, θα «κοινωνήσω» τηλεοπτικά μαζί του. Μόλις τελειώνει της Αναστάσεως και αρχίζει η Ακολουθία αφήνω τη μικρή να πάει να φάει και όπως χαριτωμένα είπε να «ξενηστέψει», και μένω μόνος. Την ώρα της Ακολουθίας, χιλιάδες οι σκέψεις και τα συναισθήματα μου, κυρίως επειδή νιώθω θυμό.

Δεν είναι Ανάσταση αυτή, μέσα μου απέτυχα, δε βρήκα αγάπη να συγχωρέσω αυτούς που μου στερούν το Πάσχα, την εκκλησία, το Χριστό (Θεία Κοινωνία). Αλλά κι εγώ; Το αξίζω; Μα ούτε φώναξα «Χριστός Ανέστη» τρεις φορές, δε βρήκα δύναμη να έρθω σε Σένα, φοβήθηκα… στο κομποσκοίνι στο χέρι μου… μία λέω Χριστός Ανέστη, μία Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, και ο λογισμός μου λέει «δεν έχω Ανάσταση… γιατί δε λέω συνέχεια Χριστός Ανέστη».

Έχω θυμό ακόμη, κοιτάω τον Αρχιεπίσκοπο στην τηλεόραση, σκέφτομαι πώς να νιώθει, σκέφτομαι ότι το Φως δεν ήρθε καν στις εκκλησιές, γιατί; Ποιο το πρόβλημα; Έστω στις εκκλησιές. Μα μέχρι χθες έρχονται couriers στο σπίτι μου, στο μαγαζί μου, γιατί, γιατί…

Δεν έχω ανάσταση μέσα μου. Θυμώνω ξανά. Τι κάνω λάθος; Σκέφτομαι το Χριστό στο σταυρό, «Συγχώρεσέ τους Πατέρα δεν ξέρουν τι κάνουν». Η Ακολουθία της Αναστάσεως συνεχίζεται και πεινάω, σκέφτομαι να πάω να φάω. Έλα μωρέ, τηλεόραση είναι, δεν είσαι στην εκκλησία. Κι αυτό που κάθεσαι ακόμη ξύπνιος αρκετό είναι, όχι; Δεν πάω όμως, αντέχω.

Ο Αρχιεπίσκοπος μπαίνει στο ιερό και σκέφτομαι πώς να νιώθει στη φετινή Ακολουθία, τι βάρος κουβαλάει σήμερα σαν άνθρωπος, σκέφτομαι και συμπάσχω, βάζω καλό λογισμό, ο θυμός μου υποχωρεί και νιώθω αγάπη, γαλήνη. Βγαίνει με το δισκοπότηρο, γονατίζω και προσεύχομαι περισσότερο όμως για τους άλλους, γι’ αυτούς που μου στέρησαν το Χριστό σήμερα, γι’ αυτούς που με θυμώνουν την Ανάσταση.

Οι ιερείς κοινωνούν. Μαζί τους τηλεοπτικά κοινωνώ κι εγώ, με τη φαντασία μου γεύομαι τη Θεία Κοινωνία, προσπαθώ να τη νιώσω, αισθάνομαι αγάπη και χαρά. Ο θυμός φεύγει, νιώθω μετάνοια. Νιώθω Αναστάσιμα, αλλά όχι Ανάσταση. Νιώθω τη χαρά της εξομολόγησης περισσότερο, παρά της Θείας Κοινωνίας. Μου λείπει αυτό το συναίσθημα της «ολοκλήρωσης», που όμως δεν περιγράφεται παρά μόνο βιώνεται.

Ο υπογράφων, κατά την περυσινή περιφορά του Επιταφίου.

Ξύπνησα σήμερα κι όλα αυτά ήθελα να τα γράψω, να εξομολογηθώ για να είμαι έτοιμος να κοινωνήσω. Πάλι δε με ξέχασε ο Χριστός, μου έδειξε το δρόμο. Δεν ήμουνα έτοιμος για τη Θεία Κοινωνία, είχα την ανάγκη εξομολόγησης (αν και στην Ανάσταση όλοι είναι ευπρόσδεκτοι «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες»). Τον ευχαριστώ γιατί χθες το βράδυ γεύτηκα ελάχιστες μικρές στιγμές στις οποίες τον αγάπησα με όλη μου την ψυχή.

«[…] γιατί το με όλη σου την ψυχή σημαίνει όλα τα μέρη της ψυχής, το λογιστικό, το θυμικό και το επιθυμητικό. Από αυτά τα τρία αποτελείται η ψυχή, και το πρώτο, ο νους, συλλογίζεται πάντοτε τα Θεία, η επιθυμία μόνο το Θεό επιθυμεί ακατάπαυστα, και κανέναν άλλο, ενώ ο θυμός εκ φύσεως κινείται εναντίον των εμποδίων αυτής της επιθυμίας και μόνο».

[Φιλοκαλία, τόμος Γ Λόγος 14ος, Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός]. (Ας με συγχωρήσετε για το μονοτονικό).

ΥΓ1: Προς την Ιερά Σύνοδο. Την Ανάσταση του 2020 ο Θεός πάλι δε μας άφησε! Εμείς; Μας μπερδέψατε…

ΥΓ2: Προς τους πολιτικούς άρχοντες. Το Πάσχα του 2020 κερδίσατε τη μάχη, πόλεμο όπως τον αποκαλέσατε με τον ιό, Συγχαρητήρια! (δεν τα λέω με σαρκασμό αλλά με θαυμασμό). Τον Χριστό όμως μήπως τον χάσατε; (Για όσους πιστεύετε σε Αυτόν). Στους Πολιτικούς Άρχοντες που δεν Τον πιστεύουν: δεν μας σεβαστήκατε ως πολίτες (πλέον, ίσως και ως άλλη μία μειονότητα), δεν εξαντλήσατε την ικανότητα και τη δημιουργικότητά σας όπως σε άλλες περιπτώσεις στην «πανδημία». Οι αποφάσεις και πράξεις σας περισσότερο δείχνουν να μας πολεμήσατε, γιατί; Δεν είμαστε εχθροί, αλλά η ισχυρότερη βοήθεια που μπορείτε να έχετε. Γιατί εκεί που θα έρθει η ώρα της επιστήμης να σηκώσει τα χέρια ψηλά, εκεί θα χρειαστεί να σηκώσουμε όλοι μαζί τα χέρια ψηλά σε ΑΥΤΟΝ… το ΧΡΙΣΤΟ!

Ταπεινά και με Αγάπη,

Ένας πρώην παράλυτος.

Διαβάστε ακόμα, τη συνέντευξη του π.Φιλόθεου Φάρου: «Τα άμφια των δεσποτάδων δεν έχουν σχέση με τον Χριστό που περπατούσε ξυπόλητος». 

TAGS :
θρησκεία ιησου

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook