«Αυτοδιοικητικές» εκλογές: ταξίδι σε αυτάρεσκη ομίχλη

Στην καημένη την Αθήνα το προσπέρασμα της υποψηφιότητας Δούκα έναντι εκείνης Ζαχαριάδη σίγουρα καταγράφεται.

Αν κάτι το πολιτικό μπορεί/πρέπει να αναζητήσει κανείς στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών της 8^ης Οκτωβρίου, είναι πρώτιστα η χαλαρότητα με την οποία οι πολίτες-δημότες επέλεξαν την αποχή. Αν, ιδίως, συγκρίνει κανείς την αποχή στην Αθήνα/την Αττική που φλέρταρε με το 70% (στον Δήμο), πάλι με το 60% (ανά την Περιφέρεια) με το γεγονός ότι στην καθημαγμένη από τις νωπές  καταστροφές Θεσσαλία υπήρξαν από τις υψηλότερες συμμετοχές, τότε υποχρεούται να ξανασκεφθεί τι – και γιατί – κρίνεται. Σε τι χρησιμεύει η συμμετοχή στην κάλπη. Κατά τι μετατρέπεται σε εξουσία, σε επιλογές πολιτικής. Ή πάλι σε διαμαρτυρία – αληθινή όμως, όχι γκρίνια.

Ασφαλώς και η Κυβέρνηση επέλεξε ένα άλλο συμπέρασμα: ότι με τις 100τόσες ημέρες διακυβέρνησής της, την με όλες τις πληγές του Φαραώ να ενσκήπτουν και με την ανεπάρκεια των κρατικών μηχανισμών να αναδεικνύεται οδυνηρά, η δική της κυριαρχία στην πολιτική σκηνή δεν απομειώθηκε. (Λιγάκι όπως συνέβη και στην κεντρική πολιτική σκηνή, μετά την φρίκη των Τεμπών. Και ας μην μιλήσει κανείς, πλέον, για την αυτάρεσκη υπόθεση των υποκλοπών….)

Πάντως δεν κόστισε τίποτε ουσιαστικά. Έσπευσε να το διακηρύξει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, όσο κι αν το «13 στις 13 Περιφέρειες» δεν έπαιξε αληθινά. Καθώς δε η συνύπαρξή του στην εικόνα με τον Περιφερειάρχη Αττικής Νίκο Χαρδαλιά – στον οποίο κανείς δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει την ειλικρίνεια: η βλοσυρή προς απειλητική εικόνα του κόσμησε τις στάσεις των λεωφορείων, μας ξανάφερε στην εποχή της διαχείρισης του κορωνοϊού, με τον απειλητικό Nick Hard να λειτουργεί ως αντιδιαμετρική εκδοχή της πειθούς ενός Σωτήρη Τσιόδρα – ήρθε να επιβεβαιώσει το ότι για την τωρινή Κυβέρνηση οι Περιφέρειες είναι μακρύ χέρι του Κράτους («για καλύτερη συνεργασία»). Οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποκαλύφθηκαν ως εκείνο που είναι: το προσδοκώμενο συμπλήρωμα της κεντρικής κυριαρχίας.

Καλά, υπάρχει βέβαια και η Κρήτη/Αρναουτάκης ως Περιφέρεια. Υπάρχει και ο Πειραιάς /Μώραλης ή το Περιστερι/Παχατουρίδης ή η Πάτρα/Πελετίδης ή και ο Βόλος/Μπέος ως πόλεις. Εκεί  όμως λειτουργούν βαθύτερες αναγωγές. Ή, διαφορετικά, βαθύτερα προβληματικές καταστάσεις, όπως με την περίπτωση της «δημαρχάρας» Βόλου.

Στην καημένη την Αθήνα – όπου για λόγους συμβολικούς, και όχι λόγω πληθυσμού ή πολιτικότητας, στρέφεται παραδοσιακά το ενδιαφέρον για πολιτικά συμπεράσματα – το προσπέρασμα της υποψηφιότητας Δούκα (με στήριξη ΠΑΣΟΚ, αν και ευρύτερη στήριξη που εδικαιούτο ο ίδιος ως φιγούρα – και που έλαβε…) έναντι εκείνης Ζαχαριάδη (σαφέστερα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με μετριοπαθή παρουσία διαχρονικά) σίγουρα καταγράφεται.

Όμως, άμα «διαβαστεί» παράλληλα με την επίδοση Σοφιανού (που «κουμπώνει» απόλυτα με την συνολική άνοδο του ΚΚΕ, ανά την Ελλάδα) αλλά και εκείνην του Κ. Παπαδάκη (από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, με πολιτικό στίγμα από την δίκη της Χρυσής Αυγής), τότε η ισορροπία στην Αθήνα δείχνει ότι – αν κάτι – η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ απελευθερώνει δυνάμεις προς τα αριστερά του.

Το πώς θα γίνει, τώρα, η προεκλογική αντιπαράθεση της ευρύτερης ΚεντροΑριστεράς – με το ΚΚΕ να έχει διακηρύξει ευθύς εξαρχής το «λευκό ή άκυρο» – με την πλατφόρμα Μπακογιάννη, αυτό θα αφήνει σίγουρα ίχνος για την συνέχεια. Τουλάχιστον, όμως, η διάψευση των ανησυχιών (ή και καλυμμένων προσδοκιών: υπάρχουν!) για καταγραφή Κασιδιάρη, είναι ένα κεκτημένο – αρκεί να παραμείνει.

Ενδιάμεσο συμπέρασμα: η συζήτηση περί «αυτοδιοικητικών εκλογών»  θα χρειαζόταν περισσότερη ειλικρίνεια.  Αυτοδιοίκηση δεν υπάρχει. Ή υπάρχει διακοσμητικά, ή έστω κατ’ εξαίρεσιν. Αλλιώς, θα συνεχίζεται ως ταξίδι στην ομίχλη – και θα ξυπνάμε με Μπέους.

Διαβάστε ακόμα: Μπλε η χώρα, γκρίζο ο ΣΥΡΙΖΑ και ολότελα μαύρο ο Μπέος

TAGS :
αυτοδιοικητικές εκλογες

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook