Ασκήσεις αυτοπροσδιορισμού: διαβάζοντας μια κυβέρνηση

Χρυσοχοϊδης, Πιερρακάκης, Φλωρίδης: οι πασοκογενείς της νέας κυβέρνησης (φωτογραφία: sooc).

Έδωσαν οι δίδυμες κάλπες του Μάιου-Ιουνίου 2023, όπου η λαϊκή ψήφος «σκότωσε» την απλή αναλογική με μια προσέγγιση που θύμιζε ενισχυμένη (πώς; με την μετάβαση σε ένα αντι-στερεότυπο ενάμισου-και-κάτι κόμματος: ούτε  δικομματισμός, ούτε πολυκομματικό σχήμα που να ωθεί σε συνεργασίες) και εν συνεχεία προσγείωσε την ενισχυμένη αναλογική σε αυτοδυναμία μεν, αλλά και σε μια πανσπερμία κομμάτων στην Βουλή (από την οποία πανσπερμία, και μάλιστα από τον χαρακτήρα των κομμάτων αυτών θα δούμε τι λογής μη-διαχειρίσιμες καταστάσεις θα προκύψουν), σαφή και αδιαμφισβήτητη κυβερνησιμότητα. Όσο, δηλαδή, η Ελλάδα αποτελεί χώρα κυβερνήσιμη – αλλά δεν είναι αυτό το αντικείμενό μας.

Όμως… Κυβέρνηση έχει. Και από την δομή της, από την στελέχωσή της προκύπτει ήδη ο αυτοπροσδιορισμός των νικητών αυτής της αναμέτρησης.

Όμως, πρώτα, μια παράκαμψη:

Θα έχουμε τώρα μπροστά μας μήνες και μήνες, όπου – στοίχημα! – πληθωρικά η συζήτηση θα στρέφεται γύρω από την πτώση της ΚεντροΑριστεράς. Όπου ο μεν ΣΥΡΙΖΑ υποχρεώνεται ήδη σε ασκήσεις αυτοπροσδιορισμού και αναζήτησης (το ότι έθεσε στον εαυτό του και όριο, τις Ευρωεκλογές, σε έναν χρόνο, είναι ενδεικτικό αναβλητικότητας), το δε ΠΑΣΟΚ συνέρχεται από την φαντασίωση ότι θα μπορούσε να καθοδηγήσει τα πολιτικά πράγματα (εδώ το όριο είναι περισσότερο οι δημοτικές του Οκτωβρίου, όπου ούτως ή άλλως το ΠΑΣΟΚ έχει κάποια βάση – σε σύγκριση με τον ΣΥΡΙΖΑ πάντως).

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη παράκαμψη, αυτή σκοτεινή: αφορά εκείνο που εμφανίσθηκε στα δεξιά της Δεξιάς (η οποία ανήγαγε τον εαυτό της πειστικά για τους ψηφοφόρους σε Κεντροδεξιά/Δεξιά) είτε με αναγωγή στο ακραίο και εθνικοφρονικό, με στήριξη και διαγγελματικό καλωσόρισμα από Κασιδιάρη, είτε πάλι με ευθέως διαφαινόμενη καθοδήγηση παραθρησκευτικών-Αθωνικών συντελεστών.

Τα υπερηφάνως αυτοαποκαλούμενα κόμματα «του δημοκρατικού τόξου», αρκέσθηκαν κυρίως στον νομοθετικό εξορκισμό της παρουσίας Κασιδιάρη/Χρυσής Αυγής, με την αποτελεσματικότητα που είδαμε. Ύστερα, δε, διαγκωνίζονταν ποιος υπέβαλε το πιο έντονο υπόμνημα στον Άρειο Πάγο προκειμένου να αποκλεισθεί το κόμμα που διαφαινόταν σχέση του με Χρυσή Αυγή (τελικώς, μας προέκυψαν οι Σπαρτιάτες, και πορευόμαστε).

Πλην όμως ξεκινήσαμε με την άποψη ότι από την δομή και στελέχωση της δεύτερης/νέας αυτής Κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη προκύπτει και ο αυτοπροσδιορισμός των νικητών. Δείτε: πρώτα-πρώτα, την κίνηση κυριαρχίας του rotation δηλαδή της (με επίκληση λειτουργικότητας) αρχής ότι ουδείς υπουργός δικαιούται να έχει προσδοκία παραμονής/συνέχισης της πολιτικής του (ή: της).

Εξαίρεση, πολυσήμαντη αυτή! η διατήρηση στο Πολιτισμού της Λίνας Μενδώνη – απαλλασσόμενης από τον Νικόλα Γιατρωμανωλάκη που αντικαθίσταται από τον ήπιο Χρίστο Δήμα: πιο εμβληματική επιλογής συνέχειας, δύσκολα θα έβρισκε κανείς. Παράλληλα, βέβαια, σταθερότητα και περί την στελέχωση του Μεγάρου Μαξίμου με Άκη Σκέρτσο, συν Σταύρο Παπασταύρου – αυτά όμως είναι interna corporis. Πολιτική λειτουργία έχει ασφαλώς ο Μάκης Βορίδης, υπουργός Επικρατείας – μια προσγείωση από το Εσωτερικών (και «αποδεξιοποίηση»).

Πάμε για μια στιγμή στο Εξωτερικών, εκεί όπου θα μπορούσε να υπάρξει σοβαρή/βαριά κινητικότητα λόγω ΕλληνοΤουρκικών – άμεσα, δε! Το δίδυμο Γιώργου Γεραπετρίτη/Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου είναι όσο πιο «κολλημένο πάνω στον πρωθυπουργό» θα μπορούσε να φαντασθεί κανείς. Ιδίως αν – ΑΝ – προκύψει τελικώς κινητικότητα, και αν – ακόμη μεγαλύτερο ΑΝ – δεν σκιαχτεί η νυν διακυβέρνηση από το φάσμα «Πρεσπών του Αιγαίου». (Όποιος τυχόν ανησύχησε για την τύχη του Νίκου Δένδια, ας κοιτάξει προς το Εθνικής Άμυνας. Απ’ όπου… πώς θα έλειπε ο Νίκος Χαρδαλιάς;).

Η σχετική μοίρα των δυο αντιπροέδρων της Ν.Δ. – Κωστής Χατζηδάκης και Άδωνις Γεωργιάδης, θυμίζουμε – έχει και αυτή το ενδιαφέρον της. Ο πρώτος αναλαμβάνει Οικονομίας και Οικονομικών, στην κορυφή των ευθυνών: δεν έχει εργαλειακή πείρα  κυρίως οικονομικού υπουργού, όμως έχει κομματική seniority, «άντεξε» την περιπέτεια των παρακολουθήσεων από την ΕΥΠ, έχει και σειρά Ευρωβουλευτικών θητειών άρα πρέπει να θεωρηθεί ότι «ξέρει» την Ευρώπη. Όπου αναμένονται τα περισσότερα τραντάγματα εμπρός! Δίπλα του, βέβαια, εκεί στα κοινοτικά κονδύλια, ο Νίκος Παπαθανάσης (αναπληρωτής υπουργός, άρα με αρμοδιότητες απευθείας από το Μαξίμου).

Eχουν ενδιαφέρον οι επιλογές υπουργών που έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης (φωτογραφία: sooc).

Ο δεύτερος, ο πολυπράγμων Άδωνις που μέχρι και το Άγιο Όρος πήγε να συμμαζέψει, κατεβαίνει κάποια σκαλοπάτια, αφού από μίνι-υπερυπουργός Ανάπτυξης προσγειώνεται στο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης (το δεύτερο, το τρέχει ο Πάνος Τσακλόγλου), αλλ’ αφού πρώτα αφαιρέθηκαν αρμοδιότητες με τις οποίες χτίστηκε  το Υπουργείο Οικογένειας και Κοινωνικής Συνοχής (στην δυναμική Σοφία Ζαχαράκη, αυτό).

Θέμα για συζήτηση, η ανάθεση στον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη του Υγείας, που αποτελεί (έχει διακηρυχθεί σε όλους τους τόνους) καθώς το ΕΣΥ αποτελεί πρώτη προτεραιότητα. Ο Χρυσοχοϊδης θεωρείται doer^. έφυγε από το ΠροΠο εγκαίρως πριν ξεσπάσει το θέμα των παρακολουθήσεων. Στο Υγείας θα έχει την στήριξη του Μάριου Θεμιστοκλέους, ο οποίος βοήθησε καίρια στην φάση της πανδημίας. Θα έχει όμως – ως αναπληρώτρια, άρα πάλι οι αρμοδιότητες απευθείας από την πηγή της εξουσίας… – την (πρώτη στο Επικρατείας της ΝΔ) Ειρήνη Αγαπηδάκη. Αναμένεται η κατανομή αρμοδιοτήτων, με σασπένς. Και η άσκησή τους επίσης.

Αντίστοιχα ανατρεπτική η επιλογή για το Παιδείας του Κυριάκου Πιερρακάκη, του εμβληματικότερου ίσως (Πασοκογενούς) υπουργού μεταρρυθμιστικής λογικής στην προηγούμενη Κυβέρνηση. Εντελώς, μα εντελώς! διαφορετικής υφής το αντικείμενο, εδώ. Να δούμε τι θα συνεισφέρει και η Δόμνα Μιχαηλίδου στο ναρκοπέδιο.

Την σκάντζα Πιερρακάκη στο Ψηφιακής Μεταρρύθμισης καλείται να φέρει ο «μεταρρυθμιστής της πράξης» Δήμαρχος Τρικάλων Δημήτρης Παπαστεργίου. (Τώρα, που «κολλάει» με το ύφος Παπαστεργίου ως υφυπουργός  ο Κ. Κυρανάκης, θα το δούμε επί σκηνής).

Πριν φύγουμε από τις μεταγραφές από το υπό ευρεία έννοια Κέντρο, ανταμοιβή της σταθερής και αρκετά θορυβώδους στήριξης που παρείχε διαχρονικά στον Κυριάκο, μπορεί να θεωρηθεί η ανάθεση του Δικαιοσύνης στον Γιώργο Φλωρίδη. Να πούμε ότι γνωρίζει τα θέματα, έχει άποψη. Ο δε αδελφός του Βασίλης είναι από τα βαρύτερα ονόματα στην Δικαιοσύνη.

Σκοπός αυτού του ξεφυλλίσματος των χαρτοφυλακίων της Κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν είναι να καλύψουμε όλους τους θώκους – είναι άλλωστε στα όρια των αναρίθμητων, με τις υφυπουργοποιήσεις! – αλλά να αναδείξουμε τι δείχνει ότι πιστεύει δι εαυτόν ο αναντίρρητος νικητής των δίδυμων εκλογών.

Επειδή όμως… παραμείναμε επί πολύ στους εκ Κέντρου προσελθόντες, μην χάσουμε το δίδυμο Δημήτρη Καιρίδη-Σοφίας Βούλτεψη στο Μετανάστευσης και Ασύλου. Αλήθεια θα είχε ενδιαφέρον να διερωτηθεί κανείς τι τους «είπε» η αποστροφή του Μπάρακ Ομπάμα (ξέρετε τον κύριο; πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ…) για το τι θα μπορούσε να είχε γίνει πριν το τραγικό ναυάγιο της Πύλου. Ή, πάλι πώς θα ήταν μια συνάντησή τους με την Σόφι ιν’τ Βελτ του Ευρωκοινοβουλίου.

Ας τραβήξουμε όμως την γραμμή εδώ. Μαζί με μια αναφορά σε κεντρικά θύματα του rotation όπως της Νίκης Κεραμέως, του Χρήστου Σταϊκούρα ή του Θοδωρή Σκυλακάκη: ούτε υπόνοια διαμαρτυρίας δεν ακούστηκε π.χ. για το πώς είχαν στρώσει το μαγαζί του ο καθένας/η καθεμιά. Ίσως κάποιες γκρίνιες παραπάνω για την φτωχή εκπροσώπηση της Βόρειας Ελλάδας: αυτή όμως, άλλη ιστορία.

Διαβάστε ακόμα: Ώρα μεγάλων αποφάσεων.

TAGS :
Κυριάκος μητσοτάκης νεα δημοκρατία Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook