Photo Credit: Paco CT/flickr

Σκέψου και πράξε, ευρωσυμπολίτη. Photo Credit: Paco CT/flickr

Σε λίγο θα βρεθούμε μπροστά στην κάλπη για να εκλέξουμε τους Έλληνες βουλευτές-μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Εσείς, ποιο ευρωπαϊκό κόμμα θα ψηφίσετε; Γιατί πρέπει να γνωρίζετε ότι τα ψηφοδέλτια που διεκδικούν την ψήφο μας στις 25 Μαΐου έχουν μεν καταρτιστεί από τα ελληνικά κόμματα, αλλά όταν οι 21 ευρωβουλευτές μας βρεθούν στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο θα κληθούν να ενταχθούν σε μια από τις ευρωπαϊκές πολιτικές ομάδες ή, αν δεν αισθάνονται ιδεολογικά/πολιτικά αρκετά συγγενείς με οποιαδήποτε από αυτές, να μείνουν ανεξάρτητοι, όπως είχε συμβεί με λιγότερα από το 4% των 736 μελών του απερχόμενου Ευρωκοινοβουλίου. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΡΡ) είναι σήμερα το μεγαλύτερο, με δεύτερους τους Σοσιαλιστές & Δημοκράτες (S&D) και τρίτη τη Συμμαχία Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (ALDE), ενώ ακολουθούν άλλες τέσσερις ομάδες με μικρότερη δύναμη. Στις επερχόμενες εκλογές 12 ευρωπαϊκά κόμματα διεκδικούν την ψήφο μας για τις, 751 πλέον, έδρες.

Για πρώτη φορά μετά τις εκλογές του Μαΐου, σ’ εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα ασκήσει μια νέα, μεγάλης πολιτικής σημασίας, αρμοδιότητα: Λαμβάνοντας υπόψη τα αποτελέσματα των εκλογών, αλλά χωρίς να δεσμεύεται από αυτά, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (οι επικεφαλής κρατών και κυβερνήσεων) θα προτείνει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για να τον εκλέξει, έναν υποψήφιο για το αξίωμα του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (του εκτελεστικού οργάνου της ΕΕ). Εάν ο υποψήφιος δεν συγκεντρώσει την πλειοψηφία, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι υποχρεωμένο να προτείνει νέον υποψήφιο, για να τον εκλέξει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με την ίδια διαδικασία.

Τα μεγάλα ευρωπαϊκά κόμματα έχουν καταλήξει στους υποψηφίους τους για το αξίωμα αυτό. Γιουνκέρ, Σουλτς και Φερχόφστατ είναι οι κατά σειράν σημερινής κοινοβουλευτικής δύναμης εκλεκτοί, ενώ ο Έλληνας Τσίπρας προτείνεται από την Ευρωπαϊκή Αριστερά. Μένει να αποδειχτεί, μετεκλογικά, σε συνάρτηση και με το αποτέλεσμα της κάλπης, αν η αρμοδιότητα αυτή του Κοινοβουλίου θα ασκηθεί ουσιαστικά, ενισχύοντας τη δημοκρατική αρχή στην ΕΕ ή αν, αντίθετα, το στοιχείο της διακυβερνητικής συνεννόησης θα επικρατήσει για άλλη μια φορά.

Σε κάθε περίπτωση, οι εκλογές αυτές τονίζουν την έλλειψη ενός ευρωπαϊκού δήμου, ενός λαού με τη συνταγματική έννοια του όρου, η υποκατάσταση του οποίου επιχειρείται με ατελή θεσμικά μορφώματα στα πλαίσια μιας (κατά τον Γερμανό φιλόσοφο Γιούργκεν Χάμπερμας) κατ’ επίφασιν δημοκρατίας που διέπεται από τις αρχές της αγοράς.

Την ίδια ώρα η επιρροή των ευρωσκεπτικιστών αυξάνεται ανησυχητικά στα 28 κράτη-μέλη και η εκπροσώπησή τους στη νέα Ευρωβουλή προοιωνίζεται ισχυρή, σε σημείο που να είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς το πώς θα διαμορφωθούν οι κοινοβουλευτικές ισορροπίες, ενόσω μάλιστα οι τελευταίες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν τις δύο μεγάλες πολιτικές ομάδες (ΕΡΡ και S&D) να πλησιάζουν το νήμα με διαφορά βραχείας κεφαλής.

Είναι ουσιώδες να κατανοήσουμε ότι δεν πρόκειται για εθνικές εκλογές ή για έμμεσο δημοψήφισμα υπέρ ή κατά των κυβερνώντων.

Όλα αυτά είναι απότοκα της παρατεινόμενης κρίσης που βιώνει η ΕΕ και ειδικότερα η Ευρωζώνη. Κρίσης που δεν αντανακλά μόνο τις μετά το 2008 μεγάλες αναταράξεις στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και στην ανάγκη διάσωσης υπερχρεωμένων κρατών (όπως η Ελλάδα), αλλά συνδέεται με το βαθύτερο – και βαρύτερο – πρόβλημα ότι η Ευρώπη χάνει διαρκώς έδαφος στον παγκοσμιοποιημένο οικονομικό στίβο, με παράπλευρη συνέπεια τη σταδιακή συρρίκνωση της ευημερίας και του κοινωνικού κράτους που, μαζί με την παγίωση της ειρήνης στην ήπειρό μας, αποτελούν τα μεγάλα επιτεύγματα της πορείας προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Είναι λοιπόν δύσκολο για τον Ευρωπαίο ψηφοφόρο, υπό τις παρούσες συνθήκες, πρώτον, να αποφασίσει να μετακινηθεί μέχρι την κάλπη και, δεύτερον, να επιλέξει το κόμμα εκείνο που, όχι τόσο στις εθνικές αλλά στις ευρωπαϊκές του διαστάσεις, θα ικανοποιεί τον αφορισμό «το μη χείρον βέλτιστον» με δεδομένη την αφόρητη ποιοτική μετριότητα των πολιτικών ηγεσιών.

Διαβάστε ακόμα: Η cool Ιαπωνία και ο δρόμος προς μια κίνηση «Cool Greece»

Ανάλογα είναι τα διλήμματα που αντιμετωπίζει ειδικότερα ο Έλληνας ψηφοφόρος, ο περισσότερο τραυματισμένος Ευρωπαίος από τη δική μας σκληρότατη κρίση. Να ψηφίσει ή να απόσχει; Και, αν ναι, ποιο, όχι μόνον εθνικό, αλλά ευρωπαϊκό κόμμα να εμπιστευθεί, πριν να φτάσει στην τελευταία φάση, εκείνη της σταυροδοσίας που για πρώτη φορά δοκιμάζεται σε ελληνικές εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;

Είναι ουσιώδες να κατανοήσουμε ότι δεν πρόκειται για εθνικές εκλογές ή για έμμεσο δημοψήφισμα υπέρ ή κατά των κυβερνώντων. Στις 25 Μαΐου οι πολίτες των 28 κρατών μελών της ΕΕ συναποφασίζουμε για τη σύνθεση ενός από τα κύρια όργανα της ΄Ενωσης που, μαζί με το Συμβούλιο Υπουργών, συν-νομοθετεί για μεγάλο μέρος των κανόνων που εφαρμόζονται και ρυθμίζουν τις σχέσεις και τις συναλλαγές μας. ΄Εχει, επομένως, μεγάλη σημασία να γνωρίζουμε τις θέσεις και το «ευρωπαϊκό» πρόγραμμα του κόμματος που θα ψηφίσουμε. Και είναι εξίσου σημαντικό να σταυροδοτήσουμε υποψήφιους που παρέχουν τα εχέγγυα ότι μπορούν ν’ ανταποκριθούν σε μια ιδιαίτερα απαιτητική και κοπιώδη πεντάχρονη αποστολή στους δαιδάλους του ευρωπαϊκού συστήματος διακυβέρνησης.

Εδώ και τώρα, λοιπόν, ευρωσυμπολίτη, πρέπει να σκεφτείς, να κρίνεις και ν’ αποφασίσεις.

 

Ο Νίκος Φραγκάκης είναι δικηγόρος, πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών και Ερευνών (ΕΚΕΜΕ) και αντιπρόεδρος της Κίνησης Πολιτών για μια Ανοιχτή Κοινωνία.

Διαβάστε ακόμα: O Ίων Δραγούμης και η σημερινή εθνικιστική ακροδεξιά

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top