Η ομορφιά δεν σώζει τον κόσμο

Η ομορφιά ανοίγει ακόμη και κομματικές πόρτες (φωτογραφία: Nick Paleologos / SOOC).

Κι ας έλεγε ο Σταντάλ πως «η ομορφιά είναι μια υπόσχεση ευτυχίας». Κι ας έλεγε ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι πως «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Δεν είναι το φθαρτό του πράγματος που εναντιώνεται σε κάθε πιθανότητα εξιδανίκευσης. Άλλοι είναι οι λόγοι που δεν μπορούμε να βασιστούμε (μόνο) στο κάλλος.

Η ομορφιά είναι ένα κρουστό πλέγμα, δεν το διαπερνάς εύκολα. Κάποιες φορές φέρει κάτι το απόκοσμο, το εξωπραγματικό. Σε έναν κόσμο κατάστικτο από ελλείψεις και λάθη, το να βλέπεις με τα μάτια σου μια οπτασιακή μορφή που περισσότερο ταιριάζει στη νεραϊδένια παραμυθία και λιγότερο στην υλική μας υπόσταση, αυτό από μόνο του συνιστά πράξη παράδοσης: Αφήνεσαι στα θέλγητρα της ευμορφίας ακόμη κι αν γνωρίζεις πως κρύβει χαράδρες και γκρεμούς σε δέρμα από σεντέφι.

Η Εύα Καϊλή υπήρξε η καλλίπυγος της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις όλες οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα. Αν, δε, η ομορφιά συνδυαστεί με ετοιμόλογη καυχησιά και αρματωμένη φιλοδοξία, τότε το αποτέλεσμα -αυτομάτως- εγγράφει υποθήκες για βέβαιες κατακτήσεις.

Η πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου πολύ γρήγορα ανήλθε στην πολιτική κονίστρα. Από το ξανθό κοριτσάκι με το φρέσκο πρόσωπο και την αταλάντευτη θωριά έγινε, συν τω χρόνω, μια ώριμη γυναίκα που δεν γινόταν να μην μπλέξεις τη ματιά σου στις άκρες των μαλλιών της ή να μην βουτήξεις στις όχθες των ματιών της, ανεξαρτήτως του πολιτικού της λόγου.

Τα μπόνους που έλαβε λόγω της ομορφιάς της (σαφώς επενδυμένη με μια κάποια ικανότητα) ήταν σαφώς περισσότερα από αυτά που θεωρούσε κανείς ότι μπορεί να μας αντιγυρίσει η ίδια ως επιτυχίες στο κόμμα ή τη χώρα. Ήταν μπόνους δωρεάν, «για τα μάτια της». Δεν ήταν βέβαια η μόνη. Οι πολιτικοί ποντάρουν στο παρουσιαστικό τους, όταν το έχουν. Ο Κένεντι ήταν η επιτομή του american idol. Ο Καραμανλής -ο παλιός- υπήρξε φαντασίωση για πολλές γυναίκες (ας είναι καλά τα φρύδια του).

Δεν συμβαίνει μόνο με τις γυναίκες, ευνοούνται και οι ωραίοι άντρες, εντούτοις ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: τα πάντα σχεδόν στον κόσμο μας είναι φτιαγμένα από άντρες και απευθύνονται σ’ αυτούς. Ως εκ τούτου, μια όμορφη γυναικεία παρουσία είναι η θαυμαστή επίρρωση της τύχης στη συγκυρία.

Αν υπήρξαν γυναίκες πολιτικοί που ανέλαβαν θώκους κι ας μην είχαν παρασημοφορηθεί από τα γονίδιά τους; Αρκεί να σκεφτεί κανείς τη Θάτσερ ή την Μέρκελ και το θέμα θα κλείσει αυτομάτως. Σ’ αυτή την περίπτωση, όμως, τα ανδρικά χαρακτηριστικά της γυναικός (sic) φτιάχνουν ένα ντύμα ουδέτερο και εντελώς ανεξάρτητο από το φύλο.

Άλλωστε, από ένα σημείο και μετά, η ικανότητα και το εύρος των δυνατοτήτων μιας πολιτικού την οδηγούν σε μια «άφυλη» περιοχή όπου ξεχνάς εντελώς τη θηλυκότητα της. Μικρή ενδυματολογική υποσημείωση, αλλά όχι άσχετη με το θέμα: είναι τυχαίο, άραγε, ότι η Μέρκελ φορούσε μονίμως πανομοιότυπα ανδροπρεπή σακάκια σε διάφορα χρώματα;

Σε αντίθεση με την Εύα Καϊλή, που υπερτόνιζε διαρκώς την ομορφιά της. Άλλωστε, ήταν αδύνατο να κρυφτεί. Κάπως έτσι όλοι μας είμαστε δέσμιοι αυτής της μη εκλογικευμένης συνθήκης. Κοινώς: μπρος στην ομορφιά κανείς γίνεται τόσο προφανής και αδύναμος. Μιλάμε για τον αποδέκτη. Διότι ο έχων την ομορφιά, γίνεται δυνατός.

Μάλιστα, είμαστε σε θέση να εκλογικεύσουμε τον αδόκητο θάνατο ενός ανθρώπου, αλλά, όχι, δεν θα δεχθούμε ποτέ ο εκλιπών (ή η εκλιπούσα) να είναι εκτός από άτυχος και όμορφος. Μέσα μας το αντιμετωπίζουμε σαν προδοσία της μοίρας. Αν είναι κάποιος να αφανιστεί, ας είναι ο άσχημος. Κυνικό; Πόσες φορές έχουμε μονολογήσει, «τι κρίμα που σκοτώθηκε, τόσο όμορφη κοπέλα»;

Μήπως είχε δίκιο, λοιπόν, ο Πασκάλ που μιλούσε για τη δικτατορία των όμορφων; Μήπως υποτασσόμαστε σε κάτι που έτσι κι αλλιώς θα γίνει τροφή του χρόνου; Κάθε μέρα που περνάει ρίχνει τον οβολό της στο πηγάδι της φθοράς. Κανείς δεν γλιτώνει.

Όσες αισθητικές παρεμβάσεις κι αν κάνει, το αποτέλεσμα είναι αυτό: μια εξίσωση προς τα κάτω. Ο άνθρωπος με το πρόσωπο «ερείπιο» έχει μάθει το σκοπό σε όλη του τη ζωή, τι γίνεται όμως με τον όμορφο που βλέπει το καρπερό λιβάδι του να το τρώνε οι ακρίδες του χρόνου;

Κάποιοι υποκριτές λένε τώρα πως είναι σεξιστικό να κατηγορείται η Καϊλή για την ομορφιά της τη στιγμή που την βαραίνουν άλλες κατηγορίες που μένει να αποδειχθούν στο δικαστήριο. Όχι, δεν είναι σεξιστικό, αλλά ένα ισχυρό δεδομένο που καθόρισε την καριέρα της. Αμφιβάλλει κανείς πως αν δεν ήταν τόσο προικισμένη εμφανισιακά δεν θα είχε διαγράψει ανάλογη πορεία;

Μια λύση θα ήταν να μην δίνουμε στην ομορφιά τόσα credits, αλλά διάβολε, είμαστε άνθρωποι. Όντα με μικρό σθένος κι ακόμη πιο χαλαρές άμυνες. Ποιος αντέχει να μην γευτεί τη μαρμαρυγή που σκορπάει μια όμορφη γυναίκα; Τι κι αν είναι μια «γη που καταστρέφει», όπως λέει και το τραγούδι; Έχει και η καταστροφή την ηδονή της.

Διαβάστε ακόμα: Διονύσης Χαριτόπουλος. «Και τα σκατά της όμορφης είναι χαριτωμένα. Της άσκημης βρομάνε».

TAGS :
γυναίκα Καίλή ομορφιά

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook