Για αρκετούς πολιτικούς υπάρχουν λέξεις ή φράσεις φετίχ. Θα πει κανείς, όλοι έχουμε. Σου κολλάει σαν τσίχλα στο μυαλό μια έκφραση και προσπαθείς να την «κουβαλήσεις» ή να την «χώσεις» όπου μπορείς. Με τη μόνη διαφορά ότι όλοι εμείς δεν είμαστε πολιτικοί ή διαμορφωτές καταστάσεων που ορίζουν τη ζωή των πολιτών.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης, είναι βέβαιο πια, ακούει τη λέξη «ευρώ» και κάτι ανασαλεύει μέσα του. Κάπως τον συνεγείρει γδέρνοντας την ιδεολογική του πανοπλία. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την εποχή που η Ελλάδα πάλευε να μείνει στη νομισματική ένωση και που αν δεν τα κατάφερνε την περίμενε το χάος της δραχμούλας, αλλά για τον πρώην υπουργό Οικονομικών επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ, ήταν σαν χθες.
Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις χθες (4/10) μιλώντας σε συνέντευξη στην ΕΡΤ είπε για άλλη μια φορά πως θα ήμασταν καλύτερα εκτός ευρώ, αν και ο ίδιος δεν ήθελε να βγούμε από το κοινό νόμισμα. Προσπερνούμε το ηχηρό παράδοξο ένας υπουργός (και μάλιστα οικονομολόγος) να δηλώνει ταυτοχρόνως υπέρ και κατά του κοινού νομίσματος. Αν και μεταξύ μας, αυτό θα έπρεπε να γίνει αντικείμενο μελέτης από την επιστήμη που ασχολείται με την ανθρώπινη ψυχή (ναι, και οι πολιτικοί έχουν ψυχή).
Το σημαντικό στην περίπτωση του Βαρουφάκη είναι ότι όχι μόνο δεν έμαθε από τα λάθη του, αλλά θεωρεί ακραδάντως πως δεν ήταν καν λάθη. Στην εν λόγω συνέντευξη ανέφερε, πάντως, τρία λάθη που κατά τη γνώμη του έκανε όσο βρισκόταν στην καρέκλα του υπουργού. Φευ, αυτά που θεωρεί εκείνος προσωπικά λάθη, η ιστορία και οι περιστάσεις έδειξαν πως ήταν… σωστά για την Ελλάδα.
Η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, το ότι δεν εξήγησε στον λαό τι σήμαινε ρήξη με τους εταίρους και ότι δεν έβγαλε πιο νωρίς στη φόρα τις μαγνητοφωνήσεις που έκανε στα Eurogroup. Αυτά θεωρεί λάθη του ο επικεφαλής του ΜέΡΑ25 και τώρα ψάχνεις να βρεις ένα κερί να ανάψεις που τελικά τα… έκανε.
Είναι σπάνιο πράγμα η αυτοκριτική. Σπάνιο, αλλά άκρως χρήσιμο. Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Σε βοηθάει να μην κάνεις τα ίδια σφάλματα, να μαθαίνεις απ’ αυτά. Κυρίως η αυτοκριτική σου δίνει την ευκαιρία να μην βλέπεις τον κόσμο με παρωπίδες. Ιδεολογικές και μη…
Κατά τον Γιάνη Βαρουφάκη θα ήμασταν καλύτερα χωρίς το ευρώ. Τούτο φυσικά είναι μια εικοτολογία. Με «εάν» και «εφόσον» δεν γράφεται ιστορία, αλλά ένα αφήγημα. Κανείς δεν θα μάθει (ευτυχώς να λέμε) σε τι πηγάδι θα είχαμε πέσει αν επιστρέφαμε σε εθνικό νόμισμα. Το παράδειγμα της Αγγλίας, διαφορετικό φυσικά από εμάς, αλλά ενδεικτικό της ταχείας λοξοδρόμησης που μπορεί να συμβεί σε μια χώρα, είναι μπροστά μας.
Η Αγγλία ζει μια βαθιά πολιτική κρίση από την οποία δεν πρόκειται να ξεφύγει εύκολα. Μπορεί, δε, να μην καταφέρει να ξεφύγει ποτέ. Η εθνική μοναξιά δεν είναι η απάντηση στα σημερινά προβλήματα και μια επιστροφή στη δραχμή μόνο σε απομόνωση θα οδηγούσε την Ελλάδα που δεν μοιάζει ούτε στο μικρό… δαχτυλάκι της Αγγλίας.
Τι κάνει, άραγε, τώρα ο Βαρουφάκης; Κλείνει το μάτι στους δραχμιστές ενόψει εκλογών; Επαναφέρει στο προσκήνιο μια παλιά σελίδα, ενώ ήδη έχουν γραφτεί στα κατοπινά χρόνια κάμποσες άλλες; Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η Ελλάδα έχει ξεφύγει από την άμεση εποπτεία των δανειστών.
Δεν είμαστε στη φάση «ζούμε δεν ζούμε» και σίγουρα δεν θέλουμε να επιστρέψουμε σ’ αυτή. Εκτός κι αν μας άρεσαν οι κλειστές τράπεζες και τα capital controls, οπότε πάλι η επιστήμη που ασχολείται με τη ψυχή του ανθρώπου πρέπει να αναλάβει δράση.
Το να μπαίνει τώρα στη συζήτηση ένα θέμα που έχει απαντηθεί από τον ελληνικό λαό (δεν υπάρχει γκάλοπ όλα αυτά τα χρόνια που η συντριπτική πλειοψηφία να μην τάσσεται υπέρ του ευρώ) και τις καταστάσεις, είναι από γραφικό έως… γραφικό. Λέγεται απλώς για να λέγεται, για την τιμή των όπλων.
Μόνο που κι αυτά τα «όπλα» για να αποκτηθούν χρειάζεται ένα τίμημα να καταβληθεί. Άλλο είναι να πληρώνεις σε δραχμές κι άλλο σε ευρώ. Ακόμη κι αν λέγεσαι Γιάνης Βαρουφάκης.
Διαβάστε ακόμα: Συνέντευξη – Τάκης Θεοδωρόπουλος. «Κάποιοι θεωρούν πως είμαι ο Εωσφόρος».