Μην τις αγαπάμε μόνο τις γυναίκες, αλλά να τις βοηθάμε ουσιαστικά (Πίνακας του Αλέκου Φασιανού).

Με τις παγκόσμιες ημέρες (δεν είναι και λίγες) ποτέ δεν τα πήγαινα καλά. Θεωρούσα πάντα ότι λειτουργούν συνήθως ως άλλοθι, ως μια χαλαρή υπόμνηση ενός πράγματος τόσο προφανούς που δεν χρειάζεται καν να γιορτάζεται. Όχι, δεν μου λέει τίποτα η Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας ή η Παγκόσμια Ημέρα για τη Διάσωση του καρότου (δεν πρέπει να υπάρχει, οπότε ρίχνω ιδέες).

Γιατί, λοιπόν, μου λέει κάτι η σημερινή (8/3) Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας; Μήπως λειτουργεί μέσα μου μια αντεστραμμένη μορφή τύψεων; Μήπως όλοι οι άντρες -άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο- έχουμε βάλει το λιθαράκι μας για να χτιστεί αυτό το τείχος-τέρας της πατριαρχίας; Το να λέμε ότι έτσι μας έμαθαν από το σπίτι μας, έτσι μας γαλούχησαν, δεν φτάνει. Δεν αποσείονται έτσι εύκολα οι ευθύνες του καθενός μας. Στο κάτω κάτω, ακόμη κι αν μας έμαθαν έτσι, στο χέρι μας είναι να ξεμάθουμε.

Από το #metoo και μετά, με αποκορύφωμα τις απανωτές γυναικοκτονίες, φανερώθηκε και στην ελληνική κοινωνία ότι υπάρχει μια ανοιχτή πληγή.

Ομως, πρέπει να σκεφτούμε λίγο την περιρρέουσα ατμόσφαιρα για να κατανοήσουμε τη σημασία, την έννοια και το ειδικό βάρος της σημερινής ημέρας. Ποιες γυναίκες γιορτάζουν σήμερα και ποιες δεν γιορτάζουν ενώ θα το ήθελαν; Για τις πρώτες δεν γεννάται ζήτημα. Είναι εκείνες που μπορούν να κάνουν όνειρα, να παλεύουν γι’ αυτά και να τα πραγματοποιούν, πέρα από το κλισέ μιας ακόμα «παγκόσμιας ημέρας» .

Είναι οι γυναίκες που διαθέτουν το σώμα τους όπως εκείνες ορίζουν, που βρίσκουν το κατάλληλο ταίρι και περνούν καλά μαζί του. Που δεν φοβούνται να πουν τη γνώμη τους, που δεν υφίστανται υποτίμηση στη δουλειά τους, που δεν έχουν υποστεί βία ούτε μια φορά στη ζωή τους.

Δεν ξέρω αν είναι η πλειοψηφία, δεν έχω υπόψιν μου κάποια πρόσφατη στατιστική μελέτη. Το θέμα είναι ότι από το #metoo και μετά, με αποκορύφωμα της γυναικοκτονίες, φανερώθηκε στην ελληνική κοινωνία (και σε άλλες, φυσικά) ότι υπάρχει μια ανοιχτή πληγή που οφείλει να απασχολεί όλους μας.

Σήμερα θα υπάρξουν γυναίκες που δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν την ημέρα που είναι αφιερωμένη σ’ αυτές. Κάποιες δεν ζουν καν. Έπεσαν θύματα στο βωμό ενός ακήρυχτου πολέμου που διεξάγεται πίσω από κλειστές πόρτες, με τραβηγμένες τις κουρτίνες και με αμπαρωμένα παράθυρα. Είναι οι γυναίκες που δολοφονήθηκαν από τους συζύγους τους ή τους συντρόφους τους. Σ’ αυτές τις γυναίκες που κόπηκε βίαια το νήμα της ζωής, τι ακριβώς να ευχηθείς;

Υπάρχουν πολλές ακόμα γυναίκες που ζουν, αλλά ουσιαστικά διάγουν έναν τυραννισμένο βίο. Γι’ αυτές τις γυναίκες η έννοια της Παγκόσμιας Ημέρας οφείλει να είναι μια ημέρα αφύπνισης και απελευθέρωσης. Για όλους εμάς, όμως, πρέπει να είναι μια ημέρα σκληρής συνειδητοποίησης. Δεν είναι όλα τα ρόδα ανθισμένα στους κήπους μας. Υπάρχουν και μανιώδεις «κηπουροί» που τα κλαδεύουν λιανίζοντάς τα.

Υπάρχουν γυναίκες που δεν θα μπορέσουν να «γιορτάσουν» την ημέρα που είναι αφιερωμένη σ’ αυτές. Κάποιες δεν ζουν καν.

Το να λέει ένας άντρας «εγώ δεν είμαι έτσι» δεν φτάνει. Εχει αποδειχθεί ότι σε κάθε οικογενειακό ή φιλικό κύκλο υπάρχει κάποιος επίδοξος ή ήδη θύτης. Άρα για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να ανοίξουν στόματα, να φανερωθούν οι πράξεις και οι προθέσεις. Το να σιωπά κανείς μπρος στα εγκλήματα τον καθιστά συνένοχο.

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας από μόνη της ως ετήσια υπενθύμιση δεν πρόκειται να αλλάξει τη δύστηνη κατάσταση κάποιων γυναικών. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Χρειάζεται να γίνουν πολλά περισσότερα ώστε να διασφαλιστεί -στο μέγιστο βαθμό- ότι οι γυναικοκτονίες δεν θα συνεχίσουν να μας απασχολούν ως δραματικό κοινωνικό φαινόμενο.

Από ένα νομοθετικό πλαίσιο που δεν θα ρίχνει στα μαλακά τους δράστες έως τη γαλούχηση των νέων γενιών -αγοριών και κοριτσιών- στη λογική της πραγματικής ισότητας και του αλληλοσεβασμού. Θέλει χρόνο, δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά είναι ένα στοίχημα για τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Ισως μόνο τότε η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας να αποκτήσει ουσία και υπόσταση και θα γιορτάζεται ακόμη κι από αυτούς -σαν εμένα- που δεν τους αρέσουν οι Παγκόσμιες Ημέρες. Ως τότε, ας συνεχίσουμε να υποσκάπτουμε τα θεμέλια του πατριαρχικού τέρατος.

 

Διαβάστε ακόμα: Οι ποιητές μας για μια γυναίκα που κοιμάται.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top