Μας «γλεντάει» ο Κασσελάκης… και μας αρέσει (!)

Aυτόν θέλετε; Αυτόν θα έχετε (φωτογραφία: Sooc).

Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες που περιμένουν να χορτάσουν σε εποχές ισχνών αγελάδων. Μακάριοι γιατί ζώντας σε έναν κόσμο που αγαπάει την επίφαση και ελάχιστα ενδιαφέρεται για την ουσία της πραγματικότητας, αυτοί διατηρούν μέσα τους τη φλόγα ενός ζωτικού ψεύδους.

Κάπως γίναμε, δεν το βλέπετε με την πάροδο του χρόνου; Ευκολόπιστοι, πειθαναγκασμένοι, άγοντες και φέροντες, όπου φυσάει ο άνεμος. Τα social media, αυτή η χοάνη του τίποτα που καμώνεται πως είναι κάτι, με τη σταθερή επίρρωση των παραδοσιακών ΜΜΕ που έχουν το know how να κάνουν την τριχούλα… τριχιά, έχουν καταφέρει να μας μετατρέψουν σε πειθήνια μέλη μιας κοινωνίας ολότελα ανοργασμικής.

Όχι δεν έρχεται ουρανοκατέβατος ο Στέφανος Κασσελάκης. Μπορεί να δείχνει ολότελα παράταιρος σε έναν πολιτικό χώρο όπως η αριστερά, που ως πρόσφατα λογιζόταν (κάποτε ήταν) ως φορέας υψηλής διανόησης, ωστόσο θα πρέπει να δεχθούμε -έστω και με βαριά καρδιά- πως στις μέρες μας ουδείς μένει ανέπαφος από την επιφανειακότητα.

Οι σημερινοί νέοι αριστεροί (ας τους ονομάσουμε έτσι για την οικονομία του άρθρου) δεν διαβάζουν Μαρξ, δεν φλέγονται από τον Γκράμσι, δεν έχουν ιδέα ποιος ήταν ο Μπερλινγκουέρ και όσο για τον Τρότσκι, μάλλον θα τον περνούν για μάρκα βότκας. Ως εκ τούτου, οι απαιτήσεις τους είναι ωσαύτως νεφελώδεις, ετοιματζίδικες και fast track όπως είναι και της υπόλοιπης κοινωνίας. Ουδεμία παρέκκλιση από τις νόρμες της εποχής.

Ο Κασσελάκης δεν είναι εντελώς ουρανοκατέβατος με την έννοια ότι τα πάντα στις μέρες μας αιωρούνται στον πηχτό αέρα και τίποτα δεν προλαβαίνει να κατακάτσει μέσα μας. Αν ήταν λογαριασμός στα social media, ο Κασσελάκης θα ήταν σήμερα ένα «καυτό» όνομα που όλοι θα τον έκαναν tag και θα του πρόσφεραν αφειδώς like και καρδούλες.

Πολύ σύντομα, όμως, θα έβλεπε να μειώνεται ο ρυθμός των φίλων του, θα έπεφτε η επιδραστικότητά του, κάποιο νέο φυντάνι θα έπαιρνε τη θέση του και στο τέλος, διόλου απίθανο, αρκετοί θα τον έκαναν unfriend ή ακόμη και θα τον μπλόκαραν. Η πορεία της αγάπης έως την απαξίωση και το μίσος στις μέρες των κοινωνικών δικτύων είναι πολύ μικρή. Μπορεί να αντέξει λίγες ημέρες, ίσως μήνες, όχι παραπάνω.

Λες και βρήκε τρύπα και… τρούπωσε, ο Κασσελάκης έπαιξε εξαρχής με την εικόνα του. Νέος, ευσταλής, με λευκότατο χαμόγελο, ανοιχτός στον κόσμο, ακομπλεξάριστος ως προς την σεξουαλική του ταυτότητα, με καλές σπουδές, μιλάει και άπταιστα αγγλικά (το μόνιμο και διαρκές άγχος του κάθε μικροαστού Έλληνα από το ’50 και μετά). Τι άλλο θέλουμε, επιτέλους;

Το ότι δεν έχει να επιδείξει κάτι σημαντικό σε κοινωνικό επίπεδο (μια παρέμβαση, βρε αδελφέ), το ότι μέσα στο κόμμα ήταν εντελώς άγραφος και ότι, τέλος πάντων, μοιάζει «φυτευτός» από χέρια που Πολλακίζουν (sic) ποικιλοτρόπως, αυτό, σιγά, δεν πρέπει να μας απασχολεί. Έτσι κάνουν όλοι!

Ναι, εν μέρει έχει δίκιο ο Ευκλείδης Τσακαλώτος όταν μιλάει για τη δύναμη της εικόνας που υπερνικάει την πολιτική. Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια έχει πάψει να παράγει πολιτική και στηρίχθηκε στην εικόνα του Τσίπρα. Εως τη στιγμή που φάνηκε πως οι καταστάσεις τον έστυψαν σαν λεμονόκουπα και -πλέον- το πρόσωπό του ήταν τόσο γερασμένο που ουδείς ήθελε να το κοιτάξει.

Η τωρινή ηγετική παρουσία του Κασσελάκη σε ένα (κάποτε) κόμμα αρχών και ιδεών είναι αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας απο-αριστεροποίησης που συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ επί εποχής Τσίπρα. Γιατί μας κάνει εντύπωση ότι τα μέλη του κόμματος βλέπουν στο πρόσωπο ενός «από το πουθενά φερμένου» τον καινούργιο τους Μεσσία;

Μα, αυτή τη φορά δεν ψάχνουν κάποιος ιδεολογικό ηγέτη, κάποιον που θα χαράξει νέες γραμμές και νέες συντεταγμένες, αλλά εκείνον που θα τους οδηγήσει εκ νέου στο Μαξίμου. Εν τέλει, εκείνον που θα κατατροπώσει τον Μητσοτάκη.

Θα μπορούσαν, δε, να πάρουν και μια μικρή (πλην γλυκιά) εκδίκηση και να τους βάλουν να μιλήσουν αγγλικά έτσι ώστε να διαφανεί το στρατηγικό πλεονέκτημα του Στέφανου έναντι του Κυριάκου. Αλέξη, δες πώς το κάνουν…

Ο Κασσελάκης, έξυπνος ως φαίνεται πως είναι και αρκετά φιλόδοξος, ξέρει τι ζητάει το πόπολο και πράττει αναλόγως. Για να επιβεβαιωθεί ο τίτλος του άρθρου, μας γλεντάει γιατί ξέρει πως αποζητούμε κάποιον να μας γλεντήσει. Κάπως έτσι, αντίπαλοι και φίλοι, όλοι δουλεύουμε για λογαριασμό του.

Το θέμα είναι τι γίνεται όταν το γλεντοκόπι τελειώσει, η μουσική κλείσει, οι παράτες ολοκληρωθούν και τότε οι χορευτές (οι πεινώντες και διψώντες που γράφαμε στην αρχή) αντιληφθούν πως όλο αυτό ήταν για το τίποτα. Ένας χορός που αν δεν οδηγεί στο Ζάλογγο της αριστεράς, σίγουρα δεν το αποτρέπει, απλώς το μεταθέτει.

Διαβάστε ακόμα: Στέφανος Κασσελάκης. Η εικόνα νίκησε τη θλιμμένη αριστερίλα.

TAGS :
Κασσελάκης Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook