Αλέξη, άκου τι έχει πει ο Λεωνίδας

Ο λόγος του Λεωνίδα Κύρκου είναι επίκαιρος διότι μιλούσε πάντα για ένωση των δυνάμεων της αριστεράς σε ειλικρινή βάση.

Η ανίατη ασθένεια της ελληνικής αριστεράς: ο μαξιμαλισμός του σμικρού. Ο καθείς και το τιμάριό του. Ο έχων έναν μικρό χιτώνα αρνείται να τον ενώσει μ’ αυτόν του διπλανού του έτσι ώστε να μοιραστούν τα «μπαλώματα». Οι φορές που η σύνολη Αριστερά κατάφερε να αρθεί πάνω από τις εγγενείς αντιφάσεις της και τις προσχηματικές διαφορές της είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και πρέπει να αναζητηθούν στο βάθος του ιστορικού χρόνου.

Τώρα, ο Αλέξης Τσίπρας κυρίαρχος στο χώρο της κεντροαριστεράς, έχοντας πρότερο κυβερνητικό βίο κι ένα σχετικά βιώσιμο αποτέλεσμα στις πρόσφατες εκλογές (κλυδωνίστηκε, αλλά δεν βυθίστηκε) προσδοκά στην ανασυγκρότηση του χώρου όχι επί τη βάση μιας κάποιας προωθητικής ιδέας, αλλά για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας – κάτι σαν βατήρας για το μέλλον. Διότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι τώρα στην άβολη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όμως, όπως συμβαίνει πάντα στην Ελλάδα, θα έρθει ο καιρός που η ΝΔ θα μοιάζει με ώριμο φρούτο να πέσει.

Μόνο που η ένωση που οραματίζεται ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ πόρρω απέχει από το να θεωρηθεί οραματική. Όταν ο σκοπός είναι εκλογικής φύσεως, άρα κοντόθωρος και πολιτικά υποταγμένος στο δέον, χάνεται αυτομάτως η ουσιώδης ύλη που μπορεί να κάνει ένα αριστερό κόμμα να ξεχωρίζει. Κι αυτή δεν είναι η ηθική καθαρότητά του, όπως διατείνονταν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η ιδεολογική του βάση.

Σαν σήμερα, 28 Αυγούστου 2011, πέθανε ο Λεωνίδας Κύρκος. Τον θυμήθηκα διότι είναι από τους λίγους έλληνες αριστερούς ηγέτες που προσπάθησε να δει τη διεύρυνση της αριστεράς να μην γίνεται στα χαρτιά ή ως πρόσχημα, αλλά εν τοις πράγμασι. Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις στον Μάκη Καραγιάννη και το περιοδικό «Παρέμβαση» είχε πει: «Όσο η αριστερά είναι γεμάτη ρώμη, γεμάτη οράματα και πίστη, τόσο εμπνέει και την ίδια την κοινωνία και δραστηριοποιεί αυτήν, κι όσο κι αν φανεί παράδοξο οδηγεί σε μία άμιλλα πολιτική ή σε έναν ανταγωνισμό και δραστηριοποιεί τις λοιπές δυνάμεις.  Αντίστροφα, όταν η αριστερά βρίσκεται διχασμένη, βρίσκεται σε μία ένταση στις σχέσεις ανάμεσα της, μία ένταση που μεταφέρεται και στο επίπεδο της κοινωνίας».

Σοφόν το σαφές. Μόνο που ο Λεωνίδας Κύρκος, όπως κι εκείνος παραδέχθηκε για τον εαυτό του, καίτοι είχε ένα σημαντικό εκτόπισμα στο χώρο, δεν διέθετε τη στόφα του ηγέτη για να διατρυπήσει τις συμπληγάδες του αριστερού δογματισμού και να ενώσει οικείες δυνάμεις κάτω από ένα κοινό όραμα. Ακόμη κι έτσι, όμως, ο λόγος του παραμένει ενεργός διότι οι συνθήκες, ακολουθώντας μια κυκλική τροχιά, αναδιατάσσονται και προβάλλουν μπροστά μας παρόμοιες δίχως να είναι ίδιες.

Τώρα δεν υπάρχουν οι συνθήκες που άνδρωσαν την ΕΔΑ και την έφεραν στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τώρα δεν υπάρχει Συνασπισμός, ούτε και το Ειδικό Δικαστήριο για τον Ανδρέα. Ίσως, το μόνο που έχει μείνει αναλλοίωτο είναι το ΚΚΕ που παραμένει σταθερό σε μια σκληροπυρηνική γραμμή θέασης του σύγχρονου κόσμου μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά των κομματικών κιταπιών.

Τι είπε, όμως, ο Λεωνίδας Κύρκος; Πριν τεθεί ο σκοπός, πριν οριστεί η κατάληξη, πρέπει να διασαφηνιστεί το οραματικό πρόταγμα. Αν πρέπει κάτι να σκεφτεί ο Αλέξης Τσίπρας, από τη θέση του οδηγού όπου βρίσκεται, είναι αυτός ακριβώς ο «καθαρός» λόγος.

Με πρόσφατη την κυβερνητική εμπειρία, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να δει με ψύχραιμο μάτι τι έπραξε, τι άφησε στην άκρη, τι διαστρέβλωσε προς χάριν της εξουσίας, από πού ξεκίνησε και πού έφτασε. Αυτή η δεδομένη μετατόπιση, εκ των πραγμάτων, ορίζει έναν νέο ιδεολογικό τόπο στον οποίο θα κινηθεί. Αυτός πρέπει να γίνει συγκεκριμένος, να μην παλινωδεί ανάλογα με τη συγκυρία. Μόνο έτσι θα μπορέσει (ή δεν θα μπορέσει) να ανασυγκροτήσει ουσιαστικά το χώρο της κεντροαριστεράς. Αλλιώς, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να επικυρώσει έναν «λευκό» γάμο συμφερόντων, ο οποίος είναι βέβαιο πως δεν θα μακροημερεύσει.

Στο νέο πολιτικό σκηνικό, όχι μόνο το ελληνικό, οφείλει η αριστερά να τοποθετηθεί δίχως εμμονές και πισωγυρίσματα σε άλλες εποχές. Το επαναλαμβάνω: ο Λεωνίδας Κύρκος, έστω και εν τη απουσία του, δείχνει έναν δρόμο. Ίσως τον μόνο ειλικρινή και ουσιαστικό που μπορεί να ακολουθήσει το ανανεωτικό κομμάτι της αριστεράς.

Όπως πολύ σωστά έλεγε στη συνέντευξη που μνημόνευσα προηγουμένως: «Η καλλιέργεια ενός τυφλού εργατισμού που δεν έβλεπε ότι η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι με την ευρύτερη σημερινή τους έννοια, έχουν μία ιστορική ευθύνη να τραβήξουν όλη την κοινωνία προς τα εμπρός κι όχι να πάρουν 10 δραχμές, 20 δραχμές περισσότερες μεροκάματο».

Αυτό για να μην νομίζουμε πως η αριστερά πρέπει να είναι μόνο γλίσχρα επιδόματα, μια θεσούλα στο Δημόσιο και το βόλεμα των ημετέρων στον κρατικό μηχανισμό.

Διαβάστε ακόμα:  Ένα χρόνο από την τραγωδία στο Μάτι – γίναμε, άραγε, σοφότεροι;

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας ΚΚΕ Κύρκος Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook