Ο εθνικός μας Μιθριδατισμός είναι το θέμα, όχι ο κάθε Μιθριδάτης

Μιθριδάτη, έμπα κι εσύ στη Βουλή. Κανείς δεν περισσεύει στο Ελλαδιστάν.

Πώς καταλαβαίνεις ότι διέρχεται προεκλογική περίοδο η Ελλάδα; Όταν τα ντεσιμπέλ της τηλεόρασης ανεβαίνουν από τις οξύηχες φωνές των πανελιστών. Όταν τα social media κατακλύζονται από αστραφτερά χαμόγελα υποψηφίων (photoshop ή ταχεία λεύκανση στον πλησιέστερο οδοντίατρο;) και σίγουρα, όταν, δεν υπάρχει δημόσια εκδήλωση που να μην έχουν πάρει αγκαζέ τα πρώτα στασίδια οι μελλοντικοί βουλευτές.

Περισσότερο από όλα, όμως, είναι η περίοδος που τα κόμματα κάνουν την τρίχα… τριχιά. Ανάγουν ακόμη και το πιο μικρό θέμα σε μείζον, ευελπιστώντας έτσι πως θα χαϊδέψουν το θυμικό των ψηφοφόρων. Άλλοτε για να τους θωπεύσουν κι άλλοτε για να τους τρομάξουν. Φευ, εμείς οι Έλληνες πάντα (;) θα χρειαζόταν έναν πατερούλη να μας χαϊδέψει στην πλάτη ή να μας φέρει προς των ευθυνών μας. Ακόμη κι όταν δεν ευθυνόμαστε.

Αίφνης, η κάθοδος του γνωστού τραγουδιστή Μιθριδάτη στις εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ έγινε θέμα αιχμής ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Προφανώς, λύθηκαν όλα τα άλλα ζητήματα που καίνε τη χώρα, οπότε τι μας έμεινε; Λίγο θέαμα. Από άρτο χορτάσαμε.

Θα πάρει καλύτερο βαθμό η Νέα Δημοκρατία ως κυβερνώσα παράταξη αν καταφέρει να πείσει το πόπολο ότι ο Μιθριδάτης είναι ένα κακό παιδί που σκέφτεται συνέχεια τα απόκρυφα των γυναικών και ότι είναι ένας σεξιστής από κούνια;

Θα γίνει πιο extreme κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ αν βάλει στη μηχανή του κι έναν δήθεν αντιεξουσιαστή που τόσα χρόνια, παλαιότερα με τα Ημισκούμπρια κι ύστερα μόνος, χτυπούσε ανηλεώς με τους στίχους τη θολοκουλτούρα της μεσαίας τάξης και τις τιμημένες σιγουράντζες των νοικοκυραίων;

Ούτε το ένα θα συμβεί ούτε το άλλο. Αμφότερα τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν αποφασίσει σ’ αυτή την προεκλογική εκστρατεία να μας δείξουν ξανά τον χειρότερο εαυτό τους (ήδη οι πρώτες ημέρες αυτού του «αγώνα» είναι ενδεικτικές των προθέσεών τους), επομένως σύντομα στην ημερήσια διάταξη θα κατρακυλήσει ο Μιθριδάτης και κάποιος άλλος ή κάτι άλλο να αναλάβει να «τρέξει» τη μεταξύ τους δημόσια διελκυστίνδα.

Ο Μιθριδάτης ήταν φανερό πως προαλειφόταν για πολιτικό πόστο από τη στιγμή που έβγαλε το τραγούδι «Για να μην τα χρωστάω» (κοντά 2.5 εκατ. views στο YouTube). Σε εκείνο το «κατακλυσμιαίο» και τυφλά καταγγελτικό άσμα φάνηκε πως έπαθε ξαφνικά… ΣΥΡΙΖΑ. Τότε έλαβε το χρίσμα πριν καν το πάρει επισήμως. Ολοι το ήξεραν, επομένως καμία έκπληξη δεν προκαλεί τώρα το όνομά του.

Άλλωστε, στις μέρες μας το να γίνει κανείς βουλευτής είναι το πιο βολικό. Καλύπτεις τα κεσάτια στη δουλειά σου, γίνεσαι κάποιος χωρίς να κάνεις κάτι φοβερό (υπάρχουν τόσοι βουλευτές που πέρασαν και δεν ακούμπησαν), εξαργυρώνεις εύκολα την αναγνωρισιμότητά σου, βρίσκεις σίγουρο μισθό για τα επόμενα τέσσερα χρόνια και γενικώς πιάνεις παχιά σκιά όταν τους άλλους θα τους τρώει ο ήλιος.

Αν και η κάλπη είναι γκαστρωμένη, όπως έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης, δεν χωράει αμφιβολία πως ο Μιθριδάτης έχει σοβαρές πιθανότητες να είναι στην επόμενη Βουλή. Δεν θα χρειαστεί να φορέσει καν σακάκι και γραβάτα. Ο ενδυματολογικός κώδικας στο Κοινοβούλιο, εδώ και χρόνια, έχει γίνει κενό γράμμα. Ομως, ούτε κι αυτό είναι το σοβαρό της υπόθεσης.

Πριν από τον Μιθριδάτη έχουν περάσει κάμποσοι άλλοι βουλευτές -όνομα και μη χωριό- που υπό άλλες συνθήκες και σε άλλες εποχές δεν θα τολμούσαν να περπατήσουν ούτε έξω από τη Βουλή. Από την εποχή που βουλευτές γίνονταν μόνο δικηγόροι και γιατροί, περάσαμε στις ενωμένες λαϊκές δυνάμεις (ένα άνοιγμα στην κοινωνία) όπου ο καθένας έχει δικαίωμα να βρει το έδρανό του. Ακόμα -σήμερα πια- και οι πλέον γραφικοί.

Το ζήτημα έχει μια ψυχαναλυτική πλευρά. Σαν να πρέπει ολόκληρο το έθνος να κάτσει στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Γιατί ως άλλοι Μιθριδάτες δεχόμαστε καθημερινά μικρές δόσεις δηλητηρίου θεωρώντας πως έτσι θα πάθουμε την πολυπόθητη ανοσία σε όλα;

Μα αυτή την ανοσία φαίνεται να την έχουμε πάθει ήδη. Τι άλλο αναζητούμε πια; Για να μην είμαστε αφοριστικοί: προφανώς και υπάρχουν τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που συνεχίζουν να παλεύουν, να αγωνίζονται, να ονειρεύονται, ακόμη και να διαμαρτύρονται για τα κακώς κείμενα αυτής της χώρας δίχως να φορούν κομματικές παρωπίδες. Ε, όχι, δεν ψωμίζονται όλοι οι Έλληνες από κάποιο κόμμα.

Ωστόσο, η γενικότερη αίσθηση που αποκομίζεις είναι αυτή της αδράνειας, της παραίτησης, της αποδοχής κάθε νέου «δηλητηρίου». Της ανάδειξης του τίποτα σε κάτι, του ελάχιστου σε μείζον. Η σύγχρονη Ελλάδα έχει σχέση με την έννοια του μέτρου όση σχέση έχουν οι Σουηδοί με τον καύσωνα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το να δίνεις μάχη στα μαρμαρένια αλώνια για το αν ο Μιθριδάτης ανέβασε το τάδε ή το δείνα στο post στον λογαριασμό του και εξ αυτού να συνάγεις και το ασφαλές συμπέρασμα για το πού πηγαίνει η χώρα και ποιος είναι ο καταλληλότερος να την κυβερνήσει, συνιστά σοβαρή επίδραση του Μιθριδατισμού πάνω μας.

Αν έχεις καταφέρει να ξεφύγεις από τη νόσο και τη θεραπεία της, αντιλαμβάνεσαι πως όχι ο Μιθριδάτης θα έρθει κατά πάνω μας αλλά και ο Ξέρξης και ο Δαρείος. Αν είναι, δε, ενεργοί στα social media, ποιος τη χάρη τους. Τους περιμένει μια εδρούλα στη Βουλή όλο μέλι.

Διαβάστε ακόμα: Η λερναία ύδρα της κορεκτίλας.

TAGS :
εκλογές νεα δημοκρατία Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook