Αν ζεις σ’ ένα σπίτι τριάντα τετραγωνικών και το μοιράζεσαι με άλλους δέκα, σύντομα θα φτάσεις στο αμήν. Αν αυτό το σπίτι, δε, είναι σκέτο αχούρι, γρήγορα θα φτάσεις στο μη περαιτέρω. Ακόμη χειρότερα: αν στο μικρό και βρόμικό ενδιαίτημά σου ζουν και άνθρωποι που δεν θα ήθελες ποτέ να συναντήσεις (πόσο μάλλον να συγχρωτιστείς μαζί τους), τότε τα φρένα σου θα σπάσουν πριν καν το καταλάβεις.
Πολύ εύκολα, μάλιστα, αν ξέρεις πως τελείς υπό κάποιο δυσερμήνευτο καθεστώς ατιμωρησίας. Ο ιδιοκτήτης που σε φιλοξενεί όλο λέει πως θα σε πάει κάπου αλλού, όμως δεν το κάνει δίνοντάς σου έτσι λαβές να φτάνεις στα άκρα. Μόνο που τα άκρα αν τα τεντώσεις πολύ θα σπάσουν.
Μέσες άκρες, και με τον κίνδυνο της απλούστευσης, αυτό ακριβώς συμβαίνει στη Μόρια. Η χθεσινή ολοσχερής καταστροφή του καταυλισμού προσφύγων λόγω εκτεταμένης πυρκαγιάς, ήταν μέρος ενός χρονικού προαναγγελθέντος θανάτου (… της λογικής). Η κατάσταση, πλέον, είναι έκρυθμη. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κήρυξε το νησί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης συγκάλεσε έκτακτη σύσκεψη στο Μαξίμου, οι πυροσβέστες προσπαθούν να σώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί, ενώ 12.000 και πλέον μετανάστες βρίσκονται στο δρόμο και κατευθύνονται προς την πρωτεύουσα του νησιού και τις γύρω περιοχές, με τους κατοίκους να τους απωθούν.
Όλα ξεκίνησαν όταν πρόσφυγες και μετανάστες που είχαν βρεθεί θετικοί στον κορωνοϊό ή είχαν ιχνηλατηθεί ως επαφές των κρουσμάτων, αρνήθηκαν να μπουν σε απομόνωση. Ωστόσο, είναι φανερό πως η άρνηση των φορέων να μπουν σε καραντίνα είναι η κορυφή του παγόβουνου. Το γεγονός ότι οι συμπλοκές δεν ήταν μόνο με τις αστυνομικές δυνάμεις, αλλά και μεταξύ μεταναστών που έχουν άλλο δόγμα (όπως αναφέρουν τα ρεπορτάζ του τοπικού Τύπου), φανερώνει τα βαθύτερα αίτια της πυρκαγιάς.
Τώρα βλέπουμε τις φλόγες, αλλά προηγουμένως γνωρίζαμε πως υπήρχε αναμμένη θράκα. Η Μόρια είναι ένα άγος για το οποίο το ελληνικό κράτος δεν πρέπει να επιχαίρει. Δεν το έλυσε το ζήτημα ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν το λύνει ούτε και η Νέα Δημοκρατία. Προφανώς και υπάρχει μερίδιο πολιτικής ευθύνης, όμως, θα πρέπει να κατανοήσουμε (δίχως καμία διάθεση εξεύρεσης εύκολου άλλοθι) ότι το ζήτημα των μεταναστών είναι διεθνές και δεν μπορεί να το επιλύσει μόνη της καμία ελληνική κυβέρνηση.
Εκ του αποτελέσματος, φαίνεται πως η Ελλάδα δεν κατάφερε να διεθνοποιήσει το θέμα που αντιμετωπίζει ως το γεωγραφικό -πρώτο- σύνορο που προσεγγίζουν οι μετανάστες φεύγοντας από τα παράλια της Τουρκίας. Φταίμε εμείς, αλλά φταίνε και οι εταίροι μας που για προφανείς λόγους κωφεύουν (χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχουν λάβει κάποιοι εξ αυτών το «μεταναστευτικό μερτικό» τους).
Το ζητούμενο, πλέον, είναι επιτακτικό. Οι ακραίες καταστάσεις οδηγούν σε άμεσες αποφάσεις. Τι θα γίνει με τους 12.000 μετανάστες που βρίσκονται στη Λέσβο; Θα παραμείνουν εκεί; Θα φτιάχνουν μικρές Μόριες ή μια μεγάλη σε άλλη περιοχή; Προφανώς και δεν υπάρχει εύκολη λύση. Ενδέχεται να μην υπάρχει και μια λύση που θα έκοβε τον γόρδιο δεσμό. Το Μεταναστευτικό είναι ένα ζήτημα που θα μας απασχολεί για χρόνια όσο η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας θα είναι πολεμική.
Η ελληνική κυβέρνηση, εν μέσω κορωνοϊού, Ερντογάν και οικονομικής ύφεσης, έχει να αντιμετωπίσει κι αυτό το θέμα που αναπτύσσεται ως άλλος ιός στο μαλακό υπογάστριο της χώρας. Το μόνο φάρμακο που θα προσέφερε ανακούφιση θα ήταν να διαχυθούν οι μετανάστες -αναλογικά- σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Κάτι τέτοιο δύσκολα θα γίνει, άρα θα πρέπει να αναζητηθεί μια λύση εκ των ενόντων. Αρκεί να μην φτιάξουμε ένα νέο κολαστήριο «30 τετραγωνικών» για να στοιβάξουμε ανθρώπινες ψυχές.
Διαβάστε ακόμα: Δεχόμαστε ασύμμετρη «αδιαφορία» από Ε.Ε και ΗΠΑ.