Ναυάγιο στην Πύλο: πότε επιτέλους θα δει η Ευρώπη την αλήθεια κατάματα;

Διασωθέντες από το ναυάγιο βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε πρόχειρους καταυλισμούς (φωτογραφία: Sooc).

Ενα μπλε που δεν ηρεμεί, που δεν παραπέμπει σε θερινή ραστώνη, που η φαινομενική του ηρεμία κρύβει -ομολογουμένως- πτώματα. Το πρωτοσέλιδο της γαλλικής εφημερίδας Liberation με το μπλε της θάλασσας στην Πύλο και ο τίτλος «Ο τάφος τους», ξεπερνάει τη σκληρή ποιητικότητα και γίνεται γροθιά στο στομάχι κάθε Ευρωπαίου.

Συνέβη στα δικά μας ύδατα, θα μπορούσε να συμβεί κι αλλού – έχει συμβεί άλλωστε. Φαίνεται, όμως, πως το ζήτημα των ανοιχτών ή κλειστών συνόρων της Ευρώπης δεν γίνεται να λυθεί με αποτρεπτικού και αμυντικού χαρακτήρα κινήσεις, οι οποίες μόνο ευκαιριακές και άγονες αποδεικνύονται.

Αν διαβάσει κανείς το κεντρικό άρθρο της γαλλικής εφημερίδας, όσο κι αν είναι φανερό πως έχει γραφτεί εν θερμώ, θα κατανοήσει πως το γενικό ζήτημα ξεπερνάει τις όποιες ευθύνες έχει ή δεν έχει το ελληνικό Λιμενικό. Αλλωστε, δεν γίνεται καλή επίρριψη ευθυνών στις ελληνικές Αρχές. Το μέγα βάρος του μεταναστευτικού το έχει ολόκληρη η Ευρώπη που ακόμη δεν έχει καταφέρει να βρει μια συνεκτική λύση για το πρόβλημα.

To πρωτοσέλιδο της Liberation.

Οποιος πιστεύει πως περιχαρακώνοντας τη χώρα του με φράχτες και περιπολίες θα καταφέρει να «αμυνθεί» έναντι των… εισβολέων, ξεχνάει πως ο 21ο αιώνας δεν είναι Μεσαίωνας για να κλειστεί μια πολιτεία ή μια χώρα πίσω από κάστρα. Οσο και αν δεν αρέσει σε κάποιους, ο πλανήτης είναι ανοιχτός από όλα τα σημεία του.

Οι έως τώρα κινήσεις των κρατών -της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης- στη λογική της αποτροπής και της αμυντικής θωράκισης, αποδεικνύονται αναποτελεσματικές. Μπορεί πρόσκαιρα να προσφέρουν τη «βεβαιότητα» στους κατοίκους της ότι δεν θα δεχθούν κύματα μεταναστών και προσφύγων, ωστόσο σε βάθος χρόνου δίνουν το… δικαίωμα στους διακινητές να μηχανευτούν άλλους τρόπους.

Το ζήτημα είναι ότι αυτοί οι… άλλοι τρόποι γίνονται συνεχώς πιο επισφαλείς και επικίνδυνοι για τους ανθρώπους που θέλουν παντί τρόπω να φύγουν από το Αφγανιστάν, τη Συρία και άλλες όμορες χώρες. Η ναυάγιο στην Πύλο δείχνει με τον πιο σκληρό τρόπο τι μπορεί να συμβεί όταν στοιβάζεις σε ένα σαπιοκάραβο ανθρώπινες ψυχές αδιαφορώντας αν θα φτάσουν στον προορισμό τους.

Η λογική λέει πως δεν θα φτάσουν, πως κάτι θα συμβεί στην πορεία, πως όλο αυτό είναι εντελώς αυτοκτονικό και γίνεται κάτω από τα μάτια της ΕΕ και της Τουρκίας που γνωρίζουν πολύ καλά το καθημερινό παζάρι των διακινητών με τους χαροκαμένους που θέλουν να φύγουν από την πατρίδα τους.

Θα πει κανείς: να γίνει η Ευρώπη ένα ξέφραγο αμπέλι και να υποδεχθεί τους πάντες; Επ’ αυτού, το γνωρίζουν πολύ καλά οι ειδήμονες, δεν υπάρχει η λογική του άσπρου-μαύρου. Ούτε η Ευρώπη είναι σε θέση να δεχθεί τους πάντες, αλλά ούτε και να αποτρέψει τους πάντες.

Αυτό που χρειάζεται είναι να εκπονηθεί ένα πραγματικό πλάνο δράσης με την Τουρκία παρούσα, αλλά δίχως υπεκφυγές και παρελκυστικές πολιτικές. Θα έπαιρνε μια τέτοια απόφαση η ΕΕ; Οι έως τώρα κινήσεις της δείχνουν πως φοβάται να ακουμπήσει το θέμα, να στριμώξει τον Ερντογάν και να αναζητήσει ευρύτερη συνεργασία για να σταματήσουν οι διακινητές να γίνονται ψυχοπομποί.

Γράφει χαρακτηριστικά το κεντρικό άρθρο της Liberation: «Είναι καιρός να αλλάξουμε μυαλά,  αν όχι για ανθρωπιστικούς λόγους, τουλάχιστον για ένα ζήτημα κοινής λογικής: η πολιτική μας να μην υποδεχόμαστε τους μετανάστες δεν αποδίδει. Δεν αποτρέπει τους επίδοξους μετανάστες να δοκιμάσουν την τύχη τους στην Ευρώπη. Τους σκοτώνει».

Αν αυτό το τραγικό ναυάγιο δεν κινητοποιήσει τους αξιωματούχους της ΕΕ, ναι αυτά τα βραδυκίνητα μέλη ενός μαμουθικού οργανισμού, τότε θα έρθουν κι άλλα ναυάγια στο μέλλον. Το γνωρίζουμε πολύ καλά πως οι θερινές μήνες όπου οι θάλασσες είναι πιο ήρεμες ευνοούν το παζάρι της μετακίνησης. Ο φράχτης στον Έβρο, για τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί πως είναι ένα βασικό αποτρεπτικό μέσο, θα αποδειχθεί τραπουλόχαρτο μπρος στην  πιεστικότητα της κατάστασης.

Προφανώς και η χώρα μας δεν μπορεί να λύσει το θέμα μόνη της, αλλά ως έσχατος προμαχώνας των ευρωπαϊκών συνόρων, οφείλει να πιέσει περισσότερο, να μην δεχθεί μεσοβέζικες λύσεις, να μην πιστέψει πως με «ασπίδες» θα καταφέρει να αμυνθεί επαρκώς. Δεν θα τα καταφέρει. Αυτό το ανθρώπινο κύμα, που δεν φοβάται ακόμη και τον επερχόμενο θάνατο, είναι πολύ πιο δυνατό για να αποκρουστεί από τσιμέντο, φύλακες και συρματοπλέγματα.

Διαβάστε ακόμα: Γιατί χτυπάμε τους πεζούς στους δρόμους σαν να είναι κορύνες του μπόουλινγκ;

TAGS :
μετανάστες πρόσφυγας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook