Δώσε κι εμένα μπάρμπα, να γίνω εκδότης εφημερίδας

Ποιος είναι ο ρόλος των εφημερίδων στη σημερινή πραγματικότητα; Τον έχουν κατανοήσει; ( Nick Paleologos / SOOC).

Προσπαθώ να θυμηθώ τον εαυτό μου χωρίς μια εφημερίδα στα χέρια. Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Πιτσιρικάς περίμενα την Κυριακή για την ιεροτελεστία του ξεφυλλίσματος. Ο πατέρας μου, ως κλασικός δεξιός, διάβαζε «Απογευματινή», ύστερα «Ελεύθερο Τύπο» και «Αδέσμευτο Τύπο». Εγώ ήμουν ταυτισμένος με την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» για το πολιτιστικό της ρεπορτάζ, με το «Βήμα» για τον Μαρωνίτη και με την «Καθημερινή» για τις αναλύσεις της.

Σχεδόν καρμικά έγινα δημοσιογράφος και μάλιστα αθεράπευτα «εφημεριδάς». Ούτε η τηλεόραση ούτε το ραδιόφωνο κατάφεραν να θωπεύσουν τα όνειρά μου. Μπορεί κατά καιρούς να πέρασα το κατώφλι τους, αλλά ποτέ δεν με μάγεψαν. Τίποτα δεν μου προσέδωσε τη σαγήνη και τον παλμό της εφημερίδας. Ό,τι ξέρω για τη δημοσιογραφία τα έμαθα βουτηγμένος στο μελάνι του χαρτιού. Ακόμη και τώρα που εργάζομαι στο Διαδίκτυο (εδώ και χρόνια), στα νάματα της εφημερίδας καταφεύγω.

Άρα, ό,τι γράψω από εδώ και πέρα δεν προέρχεται από άνθρωπο που δεν αγαπάει ή δεν σέβεται τις εφημερίδες. Ποιες, όμως; Εκείνες του παρελθόντος ή τις τωρινές; Διότι δεν μιλάμε πλέον για το ίδιο προϊόν. Αντιθέτως, μιλάμε για μια μετάλλαξή του επί τα χείρω.

Διαβάζω με περισσή προσοχή και σκεπτικισμό όσα γράφονται και λέγονται για την περιβόητη χρηματοδότηση των εφημερίδων από τον κρατικό κορβανά και μέσα μου γεννιούνται διάφορα αντιφατικά συναισθήματα. Αντιλαμβάνομαι πλήρως (το έχω βιώσει άλλωστε) την δύσκολη κατάσταση που βιώνει ο Τύπος στην Ελλάδα. Ήταν μια φούσκα που έσκασε με πάταγο στα χρόνια της κρίσης.

Από την άλλη, προσπαθώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να ενισχυθούν συγκεκριμένα οι εφημερίδες κι όχι ένας συνοικιακός μαγαζάτορας που παλεύει να σταθεί στα πόδια του. Επειδή είναι ένα μέρος της εξουσίας και -καλά- ελέγχει την εκτελεστική; Επειδή είναι πυλώνας της δημοκρατίας; Επειδή τους λείπουν χρήματα για να κλείσουν τρύπες;

Αν ήταν να μπορείς να ανοίγεις μια εφημερίδα με ξένα κόλλυβα, τότε δεν έχει νόημα. Θα μπορούσε να το κάνω ο καθένας από εμάς. Αν περιμένεις από το κράτος να σε επιδοτήσει για να διατηρήσεις ένα μαγαζί τότε θα φτάναμε στο σημείο ενός σοσιαλιστικού “παραδείσου” εν μέσω καπιταλισμού. Αυτό θέλουμε;

Αντιλαμβάνομαι πλήρως τη σπουδαιότητα των ΜΜΕ και το ρόλο που επιτελούν. Αρκεί να τον επιτελούν. Δεν το κάνουν εδώ και χρόνια, γι’ αυτό και οι αναγνώστες έχουν αποχωρίσει από το παράθυρο. Οι πωλήσεις δεν είναι καν σαν την ευθεία γραμμή στο καρδιογράφημα ενός θανόντος, έχουν ολοένα πτωτική πορεία. Πλέον, ούτε καν τα κυριακάτικα φύλλα δεν σημειώνουν μια κάποια άνοδο.

Γιατί θα πρέπει να επιδοτηθούν κάποιες ιδιωτικές επιχειρήσεις που σκοπός τους, πλέον, δεν είναι η ενημέρωση αλλά τα ίδια συμφέροντα; Γιατί θα πρέπει να δοθούν χρήματα σε επιχειρηματίες που βλέπουν τον Τύπο ως μέσο για να κάνουν άλλες δουλειές; Γιατί θα πρέπει να πριμοδοτήσουμε αφεντικά που αφήνουν απλήρωτους εργαζόμενους ή κακά πληρωμένους; Γιατί θα πρέπει να δώσουμε μπόνους σε κάποιες λαθρόβιες εφημερίδες και σε άλλες (τις σοβαρές) που έχουν ξεχάσει παντελώς τι θα πει ρεπορτάζ, είδηση και αδέσμευτη ενημέρωση;

Οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να είχαμε αυτορυθμίσει τα του οίκου μας εδώ και χρόνια. Να αναλογιστούμε πως δεν είμαστε οι καρδινάλιοι του πολιτεύματος και ότι ολόκληρη η χώρα δεν υπάρχει για να δέχεται αβασάνιστα αυτά που λέμε και γράφουμε. Οποιος κρίνει οφείλει να δέχεται και κριτική και οι δημοσιογράφοι σ’ αυτό έκλεισαν τ’ αυτιά τους. Μπορεί όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι.

Δεχθήκαμε δίχως αντίσταση τα «θέλω»των εκδοτών, τα οποία ελάχιστη σχέση έχουν με τη δημοσιογραφία. Μας πήρε καιρό να καταλάβουμε πως για τον απλό κόσμο η έννοια του δημοσιογράφου-πασαδόρου αποτελεί κόκκινο πανί. Αφήσαμε τους παράγοντες του χώρου να ποδηγετήσουν όλες τις καλές προθέσεις. Και τώρα κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα για το γεγονός ότι η κυβέρνηση πήρε πίσω το θέμα της χρηματοδότησης.

Προφανώς και πρέπει να υπάρξουν τομές στο χώρο του Τύπου για να αντιμετωπίσει τις νέες συνθήκες. Προφανώς και οι εφημερίδες οφείλουν να δουν -επιτέλους- το δάσος και να μην τα ρίχνουν όλα στα σάιτ και την τηλεόραση. Δεν είναι αυτοί οι πραγματικοί τους εχθροί. Το λάθος του έντυπου Τύπου είναι ότι προσεγγίζει τη νέα πραγματικότητα (τεχνολογική, πολιτική, κοινωνική) με όρους του απώτατου παρελθόντος.

Αν οι εργοδότες θέλουν τη χρηματοδότηση μόνο και μόνο για να ξεπεράσουν έναν μικρό κάβο και με μέριμνα μόνο το κοντόθωρο αύριο, τότε θα έχουμε να κάνουμε με χρήματα που θα πέσουν σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο. Και, φυσικά, δεν θα βοηθήσουν σε τίποτα. Με τσιρότα δεν κλείνεις μια χαίνουσα πληγή.

Διαβάστε ακόμα: Γιατί ο ΑΜΚΑ και ο ΑΦΜ είναι ακατάλληλοι.

TAGS :
Διαδίκτυο εφημερίδα τύπος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook