Πόσο ακόμη θα ανεχόμαστε «εφημερίδες» σαν το Μακελειό;

Κι όμως, το Μακελείο κρεμιέται καθημερινά στα περίπτερα και ουδείς ασχολείται (Alexandros Michailidis / SOOC).

Mια καθημερινή έκθεση ωμοτήτων. Το απάνθισμα όλων των σκαιών χαρακτηρισμών σε πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς. Εν ολίγοις: ο βόρβορος που κατοχυρώνεται μέρα με τη μέρα, που αρέσκεται να προκαλεί και να συλλέγει τα αταβιστικά ένστικτα των πιθανών αναγνωστών. Που δεν είναι και λίγοι (δυστυχώς).

Η ύπαρξη της εφημερίδας «Μακελειό» αγγίζει τα όρια της ψυχοπαθολογίας. Όχι μόνο γι’ αυτά που φιλοξενεί καθημερινά στις σελίδες της, αλλά και για τα χέρια που την αγγίζουν, την αγοράζουν, τη διαβάζουν (αν και πόρρω απέχουν αυτές οι λέξεις από την ουσιαστική έννοια της ανάγνωσης) και αποφασίζουν να ενημερώνονται απ’ αυτήν. Εντέλει, ποιοι είναι αυτοί οι ούγγανοι που την αγοράζουν και για πιο λόγο;

Αν φανταστούμε τον μέσο αναγνώστη της εφημερίδας (ανεξάρτητα από το χρωματισμό της, δεν είναι το ζητούμενό μας αυτό), δεν θα φανταστούμε να ανήκει στην κατηγορία του Αυστραλοπίθηκου που μόλις κατέβηκε από το δέντρο κρατώντας μια μπανάνα. Η ανάγνωση προϋποθέτει μια εξοικείωση με τις λέξεις και τις έννοιες. Μια άμεση σχέση με την εκλεκτή συνήθεια της ανάγνωσης – αυτή που εξυψώνει τον άνθρωπο. Τι σχέση μπορεί να έχει ο μέσος αναγνώστης του Μακελειού μ’ αυτή τη διαδικασία; Καμία απολύτως.

Η σύμπλευση και ιδεολογική τοποθέτηση της εν λόγω εφημερίδας (για τις ανάγκες της συζήτησης ας την ονομάσουμε έτσι) με τον ακροδεξιό εσμό που φύεται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, δεν είναι αποτέλεσμα της τυχαιότητας. Συμβαίνει γιατί από εκεί προσπαθεί ο εκδότης της να ψαρέψει μαρίδες. Σε βούρκο τσαλαβουτάει και βούρκο προσφέρει.

Φευ, η δύσοσμη λάσπη που αναδύουν τα άρθρα της συγκεκριμένης εφημερίδας, η τοξικότητα που εκλύεται και η ηθική κατάπτωση που προκαλούν είναι ό,τι πιο κοντινό στην λέξη «έμεσμα». Ακόμη και μια δειγματοληπτική εξέταση μπορεί να πείσει τον κάθε δύσπιστο. Από τις σελίδες παρελαύνουν τόνοι ρατσισμού, ομοφοβίας, εκκλησιαστικής εμμονής, αντισημιτισμού, αρρωστημένης macho αισθητικής, μισογυνισμού και τέλος δεν έχουν τα ραπίσματα που δέχεται η λογική και ο πολιτισμός.

Το πρόσφατο πρωτοσέλιδο όπου γυναίκες υπουργοί της τωρινής κυβέρνησης παρομοιάζονται με ιερόδουλες έφτασε ως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η απάντηση της εφημερίδας, αντί να βάλει την ουρά στα σκέλια και να ζητήσει έστω ένα υποκριτικό συγγνώμη, ήταν ακόμη πιο οξυμένη. Ναι, ζήτησε συγγνώμη: από τις ιερόδουλες. Το συμπέρασμα είναι ένας πλήρης αποτροπιασμός για τούτο φρικώδες κατασκεύασμα που λογίζεται ως εφημερίδα και κρεμιέται καθημερινά στα περίπτερα.

Το σάιτ της εφημερίδας εκμεταλλεύεται το μπάχαλο του Διαδικτύου και μεταφέρει τη δυσωδία του ανά λεπτό. Εκεί θα έλεγε κανείς το νομοθετικό πλαίσιο και τα κενά του, επιτρέπουν στους διαχειριστές να κάνουν ό,τι τους κατεβαίνει στην γκλάβα τους. Για τις εφημερίδες, όμως, υπάρχει νόμος περί Τύπου. Μπορεί κάποιες διατάξεις του να έλκουν την καταγωγή τους από την εποχή του Μεταξά (!), όμως, δεν παύει να είναι ένα εργαλείο στα χέρια των εισαγγελέων; Ουδείς προθυμοποιήθηκε να πράξει το προφανές;

Γι’ αυτό το πρωτοσέλιδο δεν πρέπει να επέμβει εισαγγελέας;

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με φίμωση του Τύπου και για πραξικοπηματική απαγόρευση ενός Μέσου να διακινήσει τις ιδέες του. Εδώ έχουμε μια κατάφωρη και καθημερινή παραβίαση του μισού ποινικού κώδικα. Πώς γίνεται οι θεράποντες της Δικαιοσύνης να επιτρέπουν αυτή την αναπαραγωγή οικτρών «ειδήσεων», χαλκευμένων ρεπορτάζ και τρομολαγνείας στα όρια της παραφροσύνης; Τέλος πάντων, τα απορρίμματα πρέπει να μαζεύονται από το δρόμο διότι κυκλοφορούν και ιοί που προσβάλλουν τους υγιείς οργανισμούς.

Αυτά τα λερά πρωτοσέλιδα τα βλέπουν πιτσιρίκια, νέα παιδιά, άνθρωποι που δεν ταυτίζουν τη ζωή τους με το φαιό κόσμο που οραματίζονται οι συντάκτες της εφημερίδας. Δεν γίνεται να μην έχει επιληφθεί κάποιος που θα σταματήσει αυτή την ανεξέλεγκτη ρύπανση.

Το γιατί διαβάζουν, αυτοί που διαβάζουν αυτή την εφημερίδα, είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί να λύσει κανένα άρθρο γνώμης. Ευτυχώς, στη χώρα μας υπάρχουν εξαίρετοι επιστήμονες που ασχολούνται με τα πάθη (εμφανή και κρυμμένα) της ψυχής ενός εκάστου και μπορούν να αποφανθούν με μεγαλύτερη εγκυρότητα για το πόσο μαύρο φορτίο κουβαλούν μέσα τους.

Το γεγονός, όμως, ότι η κυκλοφορία του Μακελειού καταγράφει κάποιες μέρες ανοδικές τάσεις και φτάνει να είναι ακόμη και τρίτη σε κυκλοφορία εφημερίδα στη χώρα μας, δείχνει το μέγεθος της κατάπτωσης. Είναι μια απογοητευτική εικόνα για τη μανία που έχει καταλάβει ένα μέρος του πληθυσμού. Πρόκειται περί εξοντωτικής αποχαύνωσης που αναπτύσσεται στο μαλακό υπογάστριο και δημιουργεί εκκρίσεις που μυρίζουν άσχημα. Πολύ άσχημα.

Διαβάστε ακόμα: Ο θεριακλής Πολάκης: ένας σύγχρονος Ρίνγκο που ρίχνει άσφαιρα.

TAGS :
εφημερίδα μακελειό Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook