Τα ευχολόγια του κυρίου Μητσοτάκη για τα Τέμπη, ένα χρόνο μετά 
Να δεις ή να μην δεις τον νεκρό σου σ΄αυτή την κατάσταση; 
Αλήθεια τώρα, κουράζονται οι πολιτικοί; 
Τα λουλουδάδικα της Βουλής: το αθηναϊκό τοπόσημο επέστρεψε 
Κώστας Καραμανλής: το «παιδί» μίλησε, αλλά πλέον είναι αργά 
Ο Κώστας Καραμανλής αναμένεται να ζητήσει ξανά τη ψήφο των Ελλήνων σαν να μην συνέβη τίποτα (φωτογραφία: Sooc).
Υπάρχει μια καθοριστική σκηνή στο Μετέωρο βήμα του πελαργού του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι υποδύεται έναν πολιτικό που από το βήμα της Βουλής εκφωνεί έναν άκρως ποιητικό λόγο, ο οποίος λειτουργεί ως προάγγελος εξόδου. Όντως, έτσι συμβαίνει.
Μόλις κατεβαίνει από το βήμα, φεύγει από τη Βουλή και εξαφανίζεται από προσώπου γης. Είναι η στιγμή της απόλυτης συντριβής γι’ αυτόν. Η πολιτική δεν του λέει τίποτα μπρος στο μέγα δράμα του ανθρώπου: την προσφυγιά.
Τέχνη, θα πει κανείς. Ως γνωστόν: οι καλλιτέχνες είναι υπερβατικές φυσιογνωμίες. Βλέπουν τα πράγματα της ζωής με άλλο μάτι, περισσότερο ρομαντικά. Σε αντίθεση με την πολιτική, τουλάχιστον στη σημερινή της αδιάφορη φορεσιά, που έχει πάψει προ πολλού να είναι τέχνη και έχει υποταχθεί στο δέον και τον κυνικό ρεαλισμό.
Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστα 24ωρα από τη στιγμή που συνέβη το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη που οδήγησε στην παραίτηση του καθ’ ύλην αρμόδιου υπουργού, Κώστα Καραμανλή. Είχαμε γράψει επ’ αυτού πως μια παραίτηση δεν γίνεται να λειτουργήσει ως άλλοθι και ότι στην ουσία της ήταν μια απόδραση και όχι μια ειλικρινής παραίτηση με ταυτόχρονη ανάληψη ουσιαστικών ευθυνών.
Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γιάννης Οικονόμου επιβεβαίωσε την υποψηφιότητά του σημειώνοντας πως ο Κώστας Καραμανλής πήρε πάνω του την πολιτική ευθύνη και… έτερον ουδέν. Ασφαλής πρόβλεψη: ο πρώην υπουργός θα λάβει αφθονία ψήφων στην εκλογική του περιφέρεια (Σέρρες) και θα μπει ξανά στη Βουλή και μάλιστα αναβαπτισμένος. Στο τέλος θα γίνει και ήρωας;
Είναι ο πρώτος που αποδεικνύει πως μια εθνική καταστροφή δεν τον αγγίζει; Είναι ο μόνος που δεν συμπάσχει ουσιαστικά με το αίσθημα της κοινωνίας και δεν δείχνει ίχνος αμετάκλητης συντριβής;
Μετά την ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι ο Νίκος Τόσκας και η Ρένα Δούρου θα έπρεπε όχι μόνο να παραιτηθούν, αλλά να μην διανοηθούν ποτέ ξανά να ζητήσουν τη ψήφο του ελληνικού λαού. Φυσικά δεν συνέβη κάτι τέτοιο.
Όταν σημειώθηκε το πολύνεκρο ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα» το 2000, υπήρξε μια σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση για τις αβελτηρίες του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας. Η αντιπολίτευση ζητούσε να διερευνηθούν οι ευθύνες του πρώην υπουργού Σταύρου Σουμάκη και του αντικαταστάτη του Χρήστου Παπουτσή. Κανένας από τους δύο δεν σκέφτηκε πως πέραν της πολιτικής ευθύνης υπάρχει και το στοιχείο της ανθρώπινης ρωγμής και του τραύματος ότι επί δικών του ημερών χάθηκαν τόσες ανθρώπινες ψυχές.
Το 2017, έναν χρόνο πριν από την τραγωδία στο Μάτι, 24 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στις σφοδρές πλημμύρες στη Μάνδρα. Ουδείς από τους συναρμόδιους υπουργούς, περιφερειάρχες και δημάρχους που ευθύνονταν σε πολιτικό και πρακτικό επίπεδο αποφάσισε να εγκαταλείψει οριστικά τα κοινά υπό το βάρος των -έστω πολιτικών- τύψεών του.
Στις σφοδρές πυρκαγιές του 2007, ο τότε υπουργός Βύρων Πολύδωρας είχε δηλώσει με περισπούδαστο ύφος πως την ευθύνη για την ανυπολόγιστη καταστροφή είχε ο «στρατηγός άνεμος». Και στη συνέχεια οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας τον επιβράβευσαν για τη σοφιστεία του. Αν σκέφτηκε ποτέ να παραιτηθεί; Ας είμαστε σοβαροί.
Δεν πρόκειται για φτηνή ηθικολογία, αλλά αν μια τραγωδία -για την οποία με τον ένα ή άλλο τρόπο εμμέσως ευθύνεσαι- δεν σε ταρακουνάει ως άνθρωπο, δεν σε αλλάζει, δεν σε κάνει να σκεφτείς πως κάτι κακό έπραξες κι αυτό το κάρμα θα σε ακολουθεί σε κάθε σου βήμα, τότε ποιος ο λόγος να συνεχίσεις να υπηρετείς το συλλογικό συμφέρον;
Αν η real politik μετράει μέσα σου περισσότερο από τους θανάτους αθώων, τότε δεν σου αξίζει να κάθεσαι στα έδρανα της Βουλής. Διότι το να είσαι πολιτικός συνιστά μέγιστη ευθύνη. Δεν μετρούν μόνο αυτά που έκανες ή δεν έκανες (που προφανώς μετρούν), αλλά και τι βαθμό ενσυναίσθησης διαθέτεις για να αφουγκράζεσαι τι πιστεύει η κοινωνία για ‘σένα.
Αν αυτό δεν σε ενδιαφέρει ή δεν σε αφορά, αν πιστεύεις μόνο στους κομματικούς μηχανισμούς, τα ψηφαλάκια και τη δύναμη που σου προσφέρει ο πολιτικός βίος (τι να κάνουμε, είναι αφροδιασιακή η εξουσία), τότε, όχι, δεν πρέπει να είσαι μέσα στη Βουλή. Δεν πρέπει να σου επιτρέπουμε εμείς οι ψηφοφόροι να μπεις.
Είναι ολότελα παρελκυστικό -και στην ουσία του λαϊκιστικό- να ζητάμε κάθε λίγο και λιγάκι την παραίτηση ενός υπουργού δεχόμενοι -ταυτόχρονα- ως προφανές και δεδομένο πως σε σύντομο χρονικό διάστημα θα «αναβαπτιστεί» στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ και κάπου αλλού θα «βολευτεί», για να μεταφέρει αυτούσια την ατζαμοσύνη του.
Μια παραίτηση που λειτουργεί ως θεατρικό δρώμενο για να κατευναστούν τα πάθη ή να κατασιγάσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα είναι τελικά μια ψεύτικη παραίτηση. Αν δεν συνοδεύεται από αισθήματα πραγματικής συντριβής, σκληρής αυτοκριτικής και απόφασης για αποχώρηση από την πολιτική, τότε το αποτέλεσμα είναι κούφιο.
Όχι, όλοι οι πολιτικοί δεν είναι ίδιοι, αλλά το γεγονός ότι στις κορυφαίες θέσεις των κομματικών μηχανισμών (ειδικά των μεγάλων σχηματισμών που διεκδικούν την εξουσία) συνωθούνται αρκετοί, κλασικοί αποτυχημενάκηδες που βλέπουν την εξουσία απολύτως κυνικά, αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει.
Σε τελική ανάλυση, αφού δεν ενοχλεί τους πολιτικούς αρχηγούς και τα ίδια τα φυσικά πρόσωπα, μήπως εμείς, διά της ψήφου μας, πρέπει να τους δείξουμε την πόρτα της εξόδου; Αν όχι εμείς, τότε ποιος;
Διαβάστε ακόμα: Μια παραίτηση δεν σώζει τα προσχήματα.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
