Οι εξόριστες γραμματοσειρές της πόλης και οι επιγραφές που έντυναν την Αθήνα

Όταν είδα την επιγραφή του καλλιτεχνικού βιβλιοδετείου με την καλλιγραφία μιας άλλης εποχής, ένιωσα σαν να είχα εισχωρήσει σε ένα κοιμητήριο της πόλης, όπου αναρίθμητες επιγραφές, διαφημίσεις και εμπορικά σήματα σχημάτιζαν ένα δάσος συμβόλων και τροπαίων.

Τυχαία μια μέρα, λοξοδρόμησα σε μία στοά στην οδό Αιόλου και μπήκα σε μια βαθιά, ακανόνιστη plaza με αύρα αθηναϊκών ‘50s. Κοιτούσα παραξενεμένος, γιατί όλα ήταν για μένα καινούργια. Και περισσότερο ήμουν έκπληκτος, γιατί αυτά που έβλεπα για πρώτη φορά ήταν όλα, ή σχεδόν όλα, ήδη πεθαμένα. Είχαν αποσυρθεί από τη ζωή της πόλης, αλλά στα μάτια μου ήταν καινούργια.

Όταν είδα τη σκονισμένη επιγραφή του καλλιτεχνικού βιβλιοδετείου με την καλλιγραφία μιας άλλης εποχής, ένιωσα σαν να είχα εισχωρήσει σε ένα κοιμητήριο της πόλης, όπου αναρίθμητες επιγραφές, διαφημίσεις και εμπορικά σήματα σχημάτιζαν ένα δάσος συμβόλων και τροπαίων.

Είχα μπροστά μου μία μόνο επιγραφή, αλλά η συνειρμική της δύναμη ήταν τέτοια που πίστεψα ότι έβλεπα και πάλι τα γιγαντιαία σήματα της KLM, της PanAm, της TWA και της Air France στο Σύνταγμα, τα σιγαρέττα Παπαστράτου στην Ομόνοια, την Kolynos και την RCA στην Πανεπιστημίου να αναβοσβήνουν τη νύχτα σε μια βροχή από νέον σε αποχρώσεις γαλακτερού κίτρινου και ζωηρού κόκκινου.

Και μαζί είδα όλες τις επιγραφές των καφενείων που αποκαθηλώθηκαν: της Αστόρια και του Φλόκα. Ασχέτως αν τα έζησα ή όχι, είχαν γίνει κοιτάσματα μνήμης όχι απαραιτήτως βιωμένης, αλλά αναμφισβήτητα οικειοποιημένης.

Και σκέφτηκα όλες τις υπέροχες αρ ντεκό γραμματοσειρές των ζαχαροπλαστείων και των κινηματογράφων που έντυναν τις λεωφόρους και τις συνοικίες και δημιουργούσαν ένα πάρκο αναφορών σε ένα κόσμο σχεδόν ψευδαισθητικό, καθώς οι ονομασίες ήταν όλες εξωτικές, οριενταλιστικές, αθώα ρομαντικές και ακαταμάχητα ελκυστικές μέσα σε ένα τοπίο αστικής φαντασίας.

Αυτούς τους συνειρμούς γέννησε μία και μόνη, σκονισμένη, καλλιγραφική επιγραφή ενός αγνώστου σε μένα καλλιτεχνικού βιβλιοδετείου, σε μία αθέατη στοά της δεκαετίας του 1950, στη σημερινή οδό Αιόλου. Και ήταν τέτοια η εικονοποιητική της δύναμη που νεκρανάστησα με τη φαντασία μου εκείνο το δάσος των τρελών γραμματοσειρών που αναβόσβηναν ή απλώς έστεφαν εισόδους και στέψεις κτιρίων.

Αυτό το ξεχασμένο «δάσος» μιας αστικής Αθήνας που έχει εκλείψει, αλλά που επιζεί με την πρώτη πρόκληση.

Διαβάστε ακόμα: Στ’ “Αστέρια” μιας άλλης εποχής. Η Αθηναϊκή Ριβιέρα σε vintage έκδοση.

TAGS :
Αθήνα ταμπέλες

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook