Οι γαστρονομικοί αφορισμοί του Αργύρη Τσακίρη, μέρος Β: «Διαφωρά»

Ο καταναλωτής διαμορφώνει -τελικά- αυτό που -πίνει. Σαν τους «Πότες» του Βαν Γκογκ.

Η γραφή παράγει έναν απεριόριστο αριθμό νοημάτων που μπορεί να υπάρξουν στο μέλλον ανάλογα με τον αναγνώστη. Δεν πρόκειται για παρανόηση αλλά για αναπόφευκτη καλοδεχούμενη δημιουργία. Ο,τι γράφουμε παύει να μας ανήκει και δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να δώσουμε διευκρινίσεις που θα έχουν ανάγκη από νέες επεξηγήσεις.

Αυτά που γίνονται κατανοητά από το αναγνώστη στα κείμενα γευσιγνωσίας κρασιού πολλές φορές διαφέρουν από αυτά που έχεις κατά νου όταν τα γράφεις. Ο Ντεριντά το περιέγραψε στο βιβλίο του «Περί γραμματολογίας» και το ονόμασε διαφωρά (με ωμέγα, diferance).

Η διαφορά μεταξύ οργανοληπτικής δοκιμασίας και αισθητήριας ανάλυσης είναι η διαφορά μεταξύ τέχνης και επιστήμης.

Η αντικειμενικότητα του υποκειμενικού στο βιβλίο ΛΑΚΑΝ – ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ, Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ του OGILVIE BERTRAND πρέπει να διαβαστεί από όσους προσπαθούν να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ αντικειμενικής και υποκειμενικής γευσιγνωσίας.

Η ασάφεια της έννοιας «αντικείμενο» στο βιβλίο Tractatus του Wittgenstein (Εκδόσεις Ίαμβος), έχει 194 σελίδες και εμείς έχουμε την απαίτηση να καταλάβουμε τη σημαίνει «αντικειμενική γευσιγνωσία» διαβάζοντας 26 λέξεις.

Η αντικειμενική υποκειμενικότητα είναι το αποτέλεσμα της επίδρασης της γνώμης ενός δοκιμαστή – αντικείμενο σε ένα άλλον δοκιμαστή – υποκείμενο

Η διπλής μηδενοποίηση στην πράξη είναι μετάβαση στην εκτίμηση της ποιότητας ενός κρασιού. Από τη μια θα πρέπει να τεθεί το ιδανικό κρασί ως μηδέν (κάτι που δεν υπάρχει) και αφ’ ετέρου να τεθεί το υπάρχον κρασί ως μηδέν (κάτι που δεν είναι). (Παραφράζοντάς τον Σαρτρ).

Η κορδέλα Μέμπιους (Möbius Strip) δίνοντας τη δυνατότητα συνεχούς γραφής στην καλή και την ανάποδη επιτρέπει τα αέναο γλίστρημα της περιγραφής αρώματος και γεύσης αποτρέποντας την εκδήλωση της ετερότητας ανάμεσά τους.

Το κρασί σταδιακά γίνεται ένα όλο και λιγότερο «οριστικό» αντικείμενο και όλο και περισσότερο ένα πλαίσιο εντός του οποίου ο ίδιος ο καταναλωτής κατασκευάζει το τελικό προϊόν. Το ίδιο κρασί, σύμφωνα με την αρεσκεία του, επιλέγει να το παλιώσει, να το νερώσει να το πιει ζεστό ή κρύο, σκέτο, με ψάρι ή με κρέας.

Για να γίνει αισθητή μια έλλειψη θα πρέπει στη θέση της να εμφανίζεται κάτι άλλο. Για το λόγο αυτό η έλλειψη του σώματος σε ένα κρασί γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτή στα αρωματικά κρασιά.

Η έννοια του σώματος στη γευσιγνωσία είναι το ίδιο δύσκολα κατανοητή με το Κεφάλαιο «το σώμα» στο βιβλίο « ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΔΕΝ».

Η απαξίωσή βαθμολόγησης του κρασιού απαιτεί να βρεθούμε σε απόσταση και να δηλώσουμε «δεν είμαι ικανοποιημένος με το κρασί που δοκιμάζω». Για το λόγο αυτό και κάθε σοβαρή και χρήσιμη κριτική εστιάζεται στα αρνητικά, αυτά που δεν επιτρέπουν το κρασί να φτάσει στο 100/100.

Η ασαφής ορολογία είναι ο καλύτερος τρόπος για τη δημιουργία μη διαψεύσιμων γευσιγνωσιών.

Αναμνήσεις από τα μαθήματα στο Μπορντό: Ένα κρασί για να είναι μεγάλο και αξιομνημόνευτο πρέπει να εχει ελαττώματα.

«το κενό ανάμεσα στις δυο άκρες, το μεσοδιάστημα της απόλαυσης, δημιουργείται μέσα τον όγκο των λεγομένων και όχι στην συνοχή των εκφραζόμενων». Απόσπασμα από το βιβλίο «η απόλαυση του κειμένου», ΡΟΛΑΝ ΜΠΑΡΤ. Τα σημαντικά κρασιά διασπούν τη συνοχή και γεμίζουν τα κενά με ελάττωμα.

Η λελογισμένη έκπτωση της τελειότητας (ζύμες, οξείδωση κλπ.) τώρα που όλοι μπορούν να κάνουν άψογα τεχνολογικά κρασιά κάποιοι, είναι τακτική εμπορικής διάκρισης και διαφοροποίησης. Το ίδιο έγινε με τη ζωγραφική όταν ανακαλύφθηκε η φωτογραφική τεχνική.

Η μετανεωτερική οινολογία είναι αυτή που αναδεικνύει τα κλασικά ελαττώματα ως προτερήματα. Το υδρόθειο ως ορυκτότητα, την οξείδωση ως φυσικότητα, το ξίνισμα, ως πολυπλοκότητα, το στυφό ως πλούτο, αποτελώντας συνέχεια της ευγενούς σήψης.

Διαβάστε ακόμα: Οι γαστρονομικοί αφορισμοί του Αργύρη Τσακίρη, μέρος Α – «Αντιφάσεις»

TAGS :
αμπελοφιλοσοφίες

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook