Τα βράδια της Παρασκευής τώρα το καλοκαίρι, η παρέα δίνει ραντεβού στην βεράντα μου: έχω την τύχη – ατυχία να διαθέτω μια μεγάλη καταπράσινη βεράντα που μέχρι και ποδόσφαιρο μπορούμε να παίξουμε που λέει ο λόγος. Εμείς βέβαια μαζευόμαστε για κουβέντα και τσιμπολόγημα…
Συνήθως όλο και κάτι βάζω στο φούρνο, όμως οι παρατεταμένες ζέστες με έκαναν αυτή τη φορά να το αποφύγω. Παρ’ όλα αυτά, το κάτι τις μου, το ετοίμασα. Και δεν ήταν φτωχό: τυριά, αλλαντικά, chutney τομάτας και ένα ακόμα κόκκινης πιπεριάς. Kαι κρασί.
Τα κριτσίνια που είχαν επιλέξει για εκείνο το βράδυ ήταν τα Μακεδονικά της ελληνικής εταιρίας Ferro. Τα είχα δοκιμάσει σχετικά πρόσφατα και κόλλησα μαζί τους. Έκτος του ότι είναι χωρίς συντηρητικά και λιπαρά, είναι ακόμα πηγή σιδήρου και φυτικών ινών και το βασικότερο όλων, αληθινά νόστιμα.
Υπάρχουν σε δύο εκδοχές: ολικής και σταρένια. Και τα δύο έχουν γεμάτη γεύση, είναι τραγανά και πολύ γευστικά. Τα τις ολικής ταιριάζουν πολύ με το προσούτο αλλά και με το jamón για αυτό και υπήρχαν και οι δύο επιλογές στο τραπέζι μου.
Τα κριτσίνια ολικής άλεσης Ferro ταιριάζουν ωραία επίσης και με την μορταδέλα και το πιπεράτο ζαμπόν, που τα είχα συνδυάσει με ένα κόκκινο ξηρό κρασί από την ποικιλία Cabernet Sauvignon, με πλούσιες τανίνες. Από την άλλη, τα σταρένια συνοδεύουν ιδανικά κρεμώδη τυριά όπως μια μαλακή, πικάντικη gorgonzola ή ένα απαλό roquefort.
Ασφαλώς θα τους ταίριαζε και ένα πιο ουδέτερο τυρί όπως το φρέσκο ανθότυρο, όμως αγαπώ τις εντάσεις και μου αρέσουν οι δυνατοί συνδυασμοί με κρασί και παέα. Έτσι, με τα κριτσίνια και το ροκφόρ πριραματιστήκαμε με μια γλυκιά μαυροδάφνη και ένα λιάτικο που είχαν φέρει οι καλεσμένοι μου.
Στο τραπέζι είχα βάλει και τα μίνι κριτσινάκια που διευκολύνουν το τσιμπολόγημα και ταίριαζαν με το στιβαρό Cabernet Sauvignon και την παλαιωμένη γραβιέρα από την Κρήτη. Κλασικός συνδυασμός. Θυμηθείτε τα μίνι κριτσινάκια και στις σαλάτες, όπου τρυπώνουν χαρίζοντας την αίσθηση του τραγανού. Ταίριαξαν ακόμα και με τα chunteys. Eξ ίσου ιντριγκαδόρικα αλλά και νόστιμα είναι και τα κριτσίνια μπουκιές Ρεμούνδος, τόσο της βρώμης όσο και εκείνα με το ελαιόλαδο. Η γεύση τους είναι πιο πααδοσιακή.
Προσωπικά έχω λατρέψει τα μικρά τραγανά κριτσίνια της βρώμης μιας και είναι ελαφρώς γλυκά -χωρίς να έχουν προσθήκη ζάχαρης – και τρώγονται χωρίς σταματημό. Οι εν λόγω μπουκίτσες έπαιξαν σαν πασπαρτού στο τραπέζι, καθώς μπορούσαν να ταιριάξουν με ότι υπήρχε πάνω σε αυτό.
Ίσως το καλύτερο πάντρεμα για τα μίνι κριτσίνια βρώμης Ρεμούνδος να ήταν με το μανούρι και το ανθότυρο (για αυτά τα τυριά «παίξαμε» με μια ήπια και φρέσκια Μαλαγουζιά) αλλά και με το ξινό και δροσερό chevre που το συνόδευσε ένα Sauvignon Blanc.
Επειδή κανένα τραπέζι δεν τελειώνει χωρίς επιδόρπιο, είχα ετοιμάσει και δύο γλυκά. Ένα πιο ελαφρύ με γιαούρτι και φρούτα για εκείνους που προσέχουν την διατροφή τους, και ένα λαχταριστό cheesecake. Στο πρώτο, είχα χρησιμοποιήσει για βάση μπισκότα digestive χωρίς ζάχαρη από τη Ferro, που ο ανάλαφρος, ουδέτερος τους χαρακτήρας έδενε ωραία με την ελαφριά υπόξινη γεύση του γιαουρτιού και την φρέσκια γλυκά των μούρων.
Για το cheesecake, από την άλλη, είχα πάρει τα digestive Ferro ολικής άλεσης με νιφάδες βρώμης. Τα συγκεκριμένα μου αρέσουν και μόνα τους (τα τρώω συχνά για πρωινό) αλλά είναι επίσης πολύ νόστιμα και ως βάση για το γλυκό μιας και έχουν πολύ πλούσια γεύση και δουλεμένη υφή. Και αυτά είναι ελαφρώς γλυκά, δηλαδή δεν σε λιγώνουν.
Είχαμε και παγωτό στο τραπέζι, πως γίνεται άλλωστε χωρίς αυτό καλοκαιριάτικα, αφού όλοι στην παρέα το τιμούμε γενναία. Για να το κάνω ακόμα πιο απολαυστικό, σε κάθε μπολάκι έβαζα και από ένα με δύο (σε κάποιους περισσότερα!) πουράκι Solist Ferro μαύρης σοκολάτας, και Solist Ferro με κομματάκια φουντουκιού που τα είχα από νωρίς στην κατάψυξη. Αυτά δεν απουσιάζουν πότε από το σπίτι μιας και στις υπογλυκαιμίες μου είναι η καλύτερη λύση. Αν δεν έχετε βάλει πουράκια Ferro στην κατάψυξη κάντε το κόλπο και θα με θυμηθείτε.
Τέλος, για όσους ήθελαν να κλείσουν με έναν μυρωδάτο espresso το δείπνο τους, είχα προνοήσει. Τα γλυκά κουλουράκια με πορτοκάλι και θυμαρίσιο μέλι και τα μουστοκούλουρα που για να σας είμαι ειλικρινής εγώ τα προτιμώ το πρωί με τον ελληνικό μου καφέ, τους τα πρόσφερα μαζί με μια παγωμένη γκράπα. Το μουστοκούλουρο με την γκράπα ήταν αποκάλυψη.
Εν ολίγοις, μπορεί αυτή τη φορά να μην μαγείρεψα, αλλά το τραπέζι μέσα στην απλότητα του ήταν πλούσιο και απολαυστικό. Όταν έχεις τυρί, κρασί και όρεξη για κουβέντα, δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο. Μόνο λίγα φρέσκα, τραγανά κριτσίνια.
Διαβάστε ακόμα: Σταμάτης Ρεμούνδος, το εξαγωγικό success story της ελληνικής αρτοποιίας Ferro.