Μετράμε πλέον 5 χρόνια χωρίς τον Χαρίδημο (δυστυχώς). Τα κρασιά του βέβαια ακόμα μας συντροφεύουν.

Φέτος συμπληρώνονται 25 χρόνια από την ίδρυση του Οινοποιείου Χατζηδάκη. Παράλληλα μετράμε πλέον 5 χρόνια χωρίς τον Χαρίδημο (δυστυχώς). Τα κρασιά του βέβαια ακόμα μας συντροφεύουν, αν και για τους περισσότερους από μας, οι φιάλες που είχαμε κρατήσει λιγοστεύουν (και πάλι δυστυχώς).

Για αυτούς τους λόγους αποφάσισα να κλείσω τη χρονιά με αυτό το άρθρο αφιερωμένο στο Χαρίδημο. Είχα την τιμή να βρεθώ σε ένα δείπνο αφιερωμένο στον Χαρίδημο Χατζηδάκη και το απύθμενο ταλέντο του, δοκιμάζοντας κάποιες από τις τελευταίες φιάλες που κυκλοφορούν και μάλιστα από την αστεράτη χρονιά του 2016. Επειδή με ρωτάτε συχνά πυκνά, “έχω μια Σαντορίνη Χατζηδάκη του χ πότε να την πιω”, διαβάστε παρακάτω ακολουθούν όλες οι απαντήσεις.

H «Σαντορίνη» του 2016 έχει τραγανή οξύτητα, έντονη ορυκτότητα, αποξηραμένο μάνγκο, ροδάκινο, κίτρο, συγκίνηση.

Tα κρασιά που δοκιμάστηκαν ήταν με μια λέξη α-πί-στευ-τα, χωρίς ίχνος υπερβολής. Επιπλέον ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί δε βρήκαμε ούτε μια ελαττωματική φιάλη. Ξεκινήσαμε με μια Σαντορίνη του 2016, όπου η φόρμα και η φρεσκάδα της ήταν εντυπωσιακές. Ένα κρασί (που τότε κόστιζε 13 ευρώ περίπου) μας άφησε κυριολεκτικά άναυδους 6 χρόνια μετά.

Αριστερά: Μια magnum φιάλη Μαυροτράγανο του 2016. Δεξιά: Μια Σαντορίνη του 2013.

Από το χρώμα μέχρι το στόμα το κρασί όχι απλά δεν είχε κουραστεί αλλά έδειχνε να έχει και άλλο δρόμο μπροστά του. Τραγανή οξύτητα, έντονη ορυκτότητα, αποξηραμένο μάνγκο, ροδάκινο, κίτρο, συγκίνηση. Την ίδια στιγμή σερβιρίστηκε στο τραπέζι και μια Σαντορίνη του 2013 για να τα δούμε δίπλα δίπλα. Παρόλο που είχαν μόνο τρία χρόνια διαφορά έδειχνε να ήταν περισσότερο. Του 2013 ήταν σαφώς πιο εξελιγμένο με τον χαρακτήρα των ξηρών καρπών και της τύρφης να επικρατούν αλλά τα εσπεριδοειδή έδιναν τον τόνο στο στόμα. Θεωρώ πως είναι στο peak του τώρα οπότε αν έχετε φιάλες, βρείτε μια καλή αφορμή και μοιραστείτε τις.

Η «Σκυτάλη» του 2016 από την πρώτη στιγμή έδειξε τον ορυκτό και αλμυρό χαρακτήρα της. Μιλάμε για ένα κρασί για όσους αγαπούν πραγματικά τη Σαντορίνη.

Μετά προχωρήσαμε στην Σκυτάλη του 2016, το κρασί που έμελλε να είναι την ίδια στιγμή και το πρώτο και το τελευταίο. Πρώτο γιατί ήταν το πρώτο κρασί της νέας γενιάς του οινοποιείου και τελευταίο γιατί ήταν δυστυχώς ο «επίλογος» του Χαρίδημου. Η Σκυτάλη από την πρώτη στιγμή έδειξε τον ορυκτό και αλμυρό χαρακτήρα της. Μιλάμε για ένα κρασί για όσους αγαπούν πραγματικά τη Σαντορίνη.

Το δείπνο ξεκίνησε με μια Σαντορίνη του 2016, όπου η φόρμα και η φρεσκάδα της ήταν εντυπωσιακές.

Εδώ δε θα βρείτε ροδακινάκια και λουλουδάκια αλλά καπνό, βρεγμένη πέτρα, θάλασσα, φρυγανισμένο προζυμένιο ψωμί και εσπεριδοειδή. Στο στόμα το κρασί έδινε ρέστα. Συμπύκνωση, δομή, οξύτητα, όλα στον υπερθετικό βαθμό. Με όλα αυτά τα πρώτα τσιμπάγαμε ανοιχτά sandwich με καπνιστό σολομό, άνηθό, τυρί κρέμα και ένα σπέσιαλ χειροποίητο ψωμί με μπαχαρικά και μαύρη μπύρα. Ναι ήταν τόσο καλό όσο ακούγεται και μόνο του και συνδυαστικά.

Η «Cuvée 15» είναι μια βουτιά στο μεγαλείο του Ασύρτικου της Σαντορίνης.

Φτάνουμε στη στιγμή που βγήκαν τα βαριά πυροβολικά: Σαντορίνη Cuvee 15 2016 και Assyrtiko de Louros 2016. Θα πω την αλήθεια μου εδώ. Αρχικά η Cuvée 15 μου φάνηκε πολύ εξελιγμένη και ίσως λίγο μονοδιάστατη, με αρκετούς ξηρούς καρπούς, φλούδα πορτοκάλι και νύξεις από μπαρούτι στη μύτη. Ok σκέφτομαι, ίσως να μην είναι μια καλή φιάλη. Περνάει μια ώρα και δοκιμάζω ξανά. ΣΟΚ. Άλλο κρασί (και εδώ έχουμε ένα τρανό παράδειγμα σχετικά με το ότι η υπομονή είναι αρετή και εγώ δεν έχω ούτε λίγη από αυτή).

Η πολυπλοκότητα της Cuvée 15 ήταν από άλλο πλανήτη, για να το πω απλά. Φρούτο φρέσκο τραγανό, βρεγμένη πέτρα, αλμύρα, νότες από αγιόκλημα, λευκόσαρκοι γιαρμάδες, όλη η γκάμα των εσπεριδοειδών, ζύμη και βουτιά στο μεγαλείο του Ασύρτικου της Σαντορίνης. Απλά υπέροχη και σίγουρα θα την έβλεπα ξανά μετά από μια 5ετία. Ήρθε η ώρα του Λούρου. Ο Λούρος του 2016 ήταν το τελευταίο κρασί που ήπια μαζί με το Χαρίδημο, από το βαρέλι, το 2017.

Το αρνίσιο μπουτάκι «ξάπλωσε» πάνω από αρκετά λαχανικά και ψήθηκε μέσα σε Sherry Amontillado Medium dry, για περίπου 5 ώρες. Ο συνδυασμός με Assyrtiko de Louros; Απλά τέλειος!

Τώρα, μετά από 5 χρόνια, έρχεται η στιγμή που δοκιμάζω τον Λούρο του 2016 ξανά, αλλά χωρίς τον Χαρίδημο αυτή τη φορά. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή για λόγους που δε μπορώ να εξηγήσω αλλά ακόμα και αν απογυμνώσω αυτό το κρασί από το συναίσθημα, το Assyrtiko de Louros 2016 είναι ένα από τα πιο μεγαλειώδη κρασιά που έχω πιει ποτέ. Κρασί τόσο πυκνό που το «μασάς», με πλούσιο φρούτο, ορυκτότητα, γλυκά μπαχάρια αλλά όχι τόσο βανίλια, όσο μοσχοκάρυδο και καρδάμωμο, νύξεις κέδρου και κερήθρα. Δομή που τσακίζει κόκαλα και δείχνει ξεκάθαρα πως αυτό το κρασί έχει αρκετό δρόμο ακόμα.

Ο «Λούρος» δεν είναι ακριβώς λευκό κρασί, σε μια προηγούμενη ζωή ήταν σίγουρα κόκκινο.

Στην ερώτηση «τι να μαγειρέψουμε που να ταιριάζει με το Λούρο» το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν αρνί, παρόλο που εγώ δεν το τρώω. Ο πρώτος λόγος για αυτό ήταν πως ο Χαρίδημος έλεγε πως το αρνάκι του Κωστή, από το Μεταξύ μας, είναι το καλύτερο συνοδευτικό για τον Λούρο του.

Αριστερά: η πολυπλοκότητα της Cuvée 15 είναι από άλλο πλανήτη. Δεξιά: Το Assyrtiko de Louros 2016 είναι ένα κρασί τόσο πυκνό που το «μασάς».

Δεύτερον, ο Λούρος δεν είναι ακριβώς λευκό κρασί, σε μια προηγούμενη ζωή ήταν σίγουρα κόκκινο. Έχει όλα τα φόντα (δομικά), τις εντάσεις και τα αρώματα για να ταιριάξει με κρέας και συγκεκριμένα, με ένα λιπαρό κρέας. Με αυτά στο μυαλό, το στολισμένο αρνίσιο μπουτάκι μας «ξάπλωσε» πάνω από αρκετά λαχανικά και ψήθηκε μέσα σε Sherry Amontillado Medium dry, για περίπου 5 ώρες. Ο συνδυασμός με Assyrtiko de Louros; Απλά τέλειος!

Το «Μαυροτράγανο» βγάζει Σύκο, μαύρο κεράσι, καρύδι, γλυκόριζα, κανέλα, πιπέρι και νύξεις δέρματος και καφέ.

Η βραδιά όμως δεν είχε τελειώσει ακόμη. Είχαμε και κορύφωση με μια magnum φιάλη Μαυροτράγανο του 2016. Αφού το μετάγγισα σε καράφα και του έδωσα το χρόνο του, σερβιρίστηκε στο τραπέζι μαζί με ένα πλατό με έξτρα λιπαρά και πληθωρικά τυριά. Σύκο, μαύρο κεράσι, καρύδι, γλυκόριζα, κανέλα, πιπέρι και νύξεις δέρματος και καφέ συνδυασμένα με ένα στόμα αιθέριο, με φίνες τανίνες και ισορροπημένη οξύτητα.

Χαρίδημε, σε ευχαριστούμε για όλα.

 

ΥΓ: Το δείπνο έκλεισε με μια γλυκιά Μαυροδάφνη του 1946 (!!) η οποία ήταν αποκάλυψη, και μάλλον η απόδειξη πως η Μαυροδάφνη είναι ο highlander των ελληνικών κρασιών.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο Μaster of Wine Kωνσταντίνος Λαζαράκης, γράφει για τον μεγάλο Χαρίδημο Χατζηδάκη. 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top