Παντρέματα καφέ και αλκοόλ στο Underdog

Μιχάλης Δημητρακόπουλος, Τάσος Δεληχρήστος και Γιώργος Κουστουμπάρδης: οι τρεις άνθρωποι πίσω από το Underdog. (Φωτογραφίες: Φιλιώ Σταματοπούλου)

Πριν από ένα χρόνο πέρασα για πρώτη φορά την πόρτα του Underdog. Μόλις που είχε πρωτοανοίξει κι εγώ έκανα τα πρώτα μου βήματα στον καινούργιο κόσμο του καφέ. Λέω καινούργιο γιατί ήμουν κι εγώ από αυτούς που αποκαλούσαν τον καφέ φίλτρου «γαλλικό».

Θυμάμαι τον Τάσο Δεληχρήστο, τον ιδιοκτήτη, να μου μιλάει για τον καφέ κι εγώ να τον ακούω με μεγάλη προσοχή. Εκείνη την περίοδο ετοιμαζόταν να ταξιδέψει στη Στοκχόλμη μαζί με τον ξάδερφό του Γιώργο Κουστουμπάρδη, ο οποίος θα συμμετείχε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, στο διαγωνισμό “Coffee in Good Spirit”, όπου εκείνος είχε κερδίσει το 2008.

Θυμάμαι επίσης έναν πιτσιρικά, τον Μιχάλη Δημητρακόπουλο, γύρω στα 25, ευγενικό με πλατύ χαμόγελο πίσω από την μπάρα να κινείται με ταχύτητα και να παίζει με τις μηχανές του espresso.

Από τότε, πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος. Εγώ έμαθα να ζητάω σωστά τον καφέ φίλτρου (και όχι μόνο), ο Γιώργος κέρδισε τον παγκόσμιο διαγωνισμό όπου συμμετείχε το 2015, έγινε Maker (δηλαδή barista που παράγουν το δικό του καφέ κατ’ αποκλειστικότητα οι Ninety Plus), ο Μιχάλης πήγε φέτος στη Σαγκάη και κέρδισε κι αυτός το παγκόσμιο στον ίδιο διαγωνισμό (Coffee in Good Spirit) και ο Τάσος συνεχίζει να καβουρδίζει, να επιλέγει καλούς καφέδες, αλλά και να κοουτσάρει πρωταθλητές, κάνοντας το Underdog το πρώτο coffee shop με τρεις παγκόσμιους τίτλους. Με λίγα λόγια, απλά. καθημερινά πράγματα.

«Ήταν δύσκολα στην αρχή να στήσουμε ένα coffee shop εδώ στο ξεχασμένο Θησείο, όμως η επιμονή μας και η συλλογική δουλειά έφερε καλά αποτελέσματα».

Το να βρεθούμε όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι, να πιούμε καφέ και να μιλήσουμε φάνταζε κάτι παραπάνω από δύσκολο. Οι υποχρεώσεις τον παιδιών πολλές και ο δικός μου χρόνος πιεσμένος. Βάλαμε λοιπόν κάτω τις ατζέντες μας και βρήκαμε κενό. Ένα μεσημέρι όπου η ζέστη δεν μας λυπήθηκε.

«Άργησες κι εγώ πρέπει να φύγω σε μία ώρα. Πετάω για Μαϊάμι», μου είπε χαμογελώντας ο Γιώργος μόλις με είδε. «Πήγαινε στην αυλή, βολέψου και φωνάζω και τους άλλους. Καφέ;» με ρωτάει και του απαντώ καταφατικά με ένα κούνημα του κεφαλιού. Βγαίνω στην αυλή και μένω να κοιτάω. Την έχουν αλλάξει.

Χρωματιστά μαξιλάρια και φυτά έχουν προστεθεί και της έχουν δώσει άλλον αέρα. «Ιδέα της γυναίκας μου, της Ελισάβετ», μου λέει ο Τάσος ενώ κάθεται δίπλα μου. Αρχίζουμε να μιλάμε σχετικά με το τι έχει αλλάξει όλο αυτόν το χρόνο. «Ήταν δύσκολα στην αρχή να στήσουμε ένα coffee shop εδώ στο ξεχασμένο Θησείο, όμως η επιμονή μας και η συλλογική δουλειά έφερε καλά αποτελέσματα. Δες, ένας χρόνος πέρασε και πήραμε και δεύτερο παγκόσμιο και έχουμε το δικό μας κοινό πλέον. Δεν είναι τυχαίο αυτό».

Τάσος Δεληχρήστος: «Ένας χρόνος πέρασε από τότε που ανοίξαμε, πήραμε δεύτερο παγκόσμιο τίτλο και έχουμε το δικό μας κοινό πλέον. Δεν είναι τυχαίο αυτό».

Και όντως δεν είναι τυχαίο. Τον ρωτάω για την επιμονή τους με αυτόν το διαγωνισμό. «Δεν είναι κάτι που το είχαμε σχεδιασμένο. Έτυχε. Έμενα ένας κακοφτιαγμένος Irish coffee με έκανε να στραφώ σε αυτόν», μου εκμυστηρεύεται ο Τάσος.

Όσο για τον Γιώργο Κουστουμπάρδη, η ιστορία του μου είναι γνωστή. Ξεκίνησε να βλέπει τις προπονήσεις του ξαδέρφου Τάσου και να κάνει τον κριτή και, στη συνέχεια, πήρε την σκυτάλη. Στην αρχή το 2014, όπου πήρε την τρίτη θέση, και στη συνέχεια το 2015 όπου κατέκτησε την πρωτιά.

Διαβάστε ακόμα: Είμαι ΠΑΟΚ και θα πίνω, Tuba Libre στο Λονδίνο!

Για τον μικρό της παρέας, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. «Ήθελα να κατέβω σε κάποιο διαγωνισμό, αλλά δεν ήξερα. Το συζήτησα με τα παιδιά και το αποφασίσαμε. Έτσι απλά», μου λέει ο Μιχάλης.

Η χημεία που έχουν αυτοί οι τρεις τύποι είναι μοναδική. Ξεκινάει ένας να μιλά και συμπληρώνει ο άλλος. Λες και είναι ένα. Η συζήτηση πηγαίνει στην τελευταία εμπειρία που είχαν και οι τρεις μαζί στη Σαγκάη. «Την ώρα που ήταν να κάνω την απονομή ως ο προηγούμενος πρωταθλητής, λέει ο Γιώργος, έτρεμα. Δεν ήθελα να δώσω σε άλλον το τρόπαιο εκτός από τον Μιχάλη». Και έτσι έγινε. «Ήταν πολύ συγκινητική στιγμή» προσθέτει.

Φέτος ήταν η σειρά του Μιχάλη Δημητρακόπουλου να κερδίσει τον τίτλο στον παγκόσμιο διαγωνισμό Coffee in Good Spirit.

Όση ώρα μιλά ο Γιώργος, ο Μιχάλης δεν σταματά να χαμογελά και να τον διακόπτει λέγοντας αστεία. Ο Τάσος πιο σοβαρός, αλλά και καυστικός ορισμένες φορές, φέρνει τα πράγματα στη θέση τους. Είναι εύκολο να χάσεις τον έλεγχο της συζήτησης με αυτούς εδώ. Είναι όμως ωραίο να μιλάς μαζί τους. Γελάς πολύ.

Πίσω, όμως, από αυτήν τη χαλαρή και κεφάτη διάθεση κρύβονται πολλές ώρες σκληρής δουλειάς και αφοσίωσης. «Δεν είναι εύκολο να παίρνεις μέρος σε αυτούς τους διαγωνισμούς. Οι προπονήσεις πολλές και μερικές φορές σε φτάνουν στα όρια» θα μου πει ο Γιώργος. «Όταν έχεις καλό καφέ, τον έχεις καβουρδίσει σωστά ή όσο σωστά εσύ νομίζεις, τότε τα πράγματα δεν γίνεται να πάνε στραβά», προσθέτει ο Τάσος. «Και εμείς πάντα δουλεύουμε για το καλύτερο. Για να γίνουμε καλύτεροι».

Ο μικρός κοιτά πότε τον έναν πότε τον άλλον και εγώ τον ρωτώ αν έχει να πει κάτι. «Μα τα είπαν όλα!» μου λέει χαμογελώντας. «Θετική ενέργεια και χαμόγελο. Αυτό μετράει για μένα» συμπληρώνει, ενώ στρώνει το τσουλούφι και εμείς σκάμε στα γέλια.

Γιώργος Κουστουμπάρδης: «Δεν είναι εύκολο να παίρνεις μέρος σε αυτούς τους διαγωνισμούς. Οι προπονήσεις πολλές και μερικές φορές σε φτάνουν στα όρια».

Η ώρα περνά και ο καφές μου έχει τελειώσει. Ζητάω έναν ακόμα. Όμως, ο Τάσος με προτρέπει να δοκιμάσω τα τρία διαφορετικά ποτά με τα οποία κέρδισαν το Coffee in Good Spirits. «Έτσι θα δεις πως έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια ο διαγωνισμός». Όση ώρα ο Μιχάλης έχει πάει για να τα ετοιμάσει, μένω να μιλάω με τους άλλους δύο για το πόσο καλοί φίλοι μπορεί να είναι ο καφές με το αλκοόλ.

«Ταιριάζουν σε αρκετό βαθμό. Δες τον Irish Coffee για παράδειγμα, πόσο όμορφα δένουν μαζί» μου υπενθυμίζει ο Τάσος, ενώ στο τραπέζι έχουν έρθει τα τρία ποτά. «Του Τάσου είναι σαν τσάι, το δικό μου μοιάζει με μπίρα και του Μιχάλη πιο όξινο και περίπλοκο», σχολιάζει ο Γιώργος και εγώ πάω από ποτό σε ποτό.

Κοιτάω το ρολόι και λέω στον Γιώργο ότι θα χάσει το αεροπλάνο αν μείνει ακόμα λίγο. «Είδες θα χάσω το Μαϊάμι εξαιτίας σου». «Για όλα φταίει ο Βασίλης, προσθέτει ο Μιχάλης, πιάνει την πολυλογία και δεν μας αφήνει ήσυχους». Τον κοιτάω παράξενα, κάπως με ενοχλημένο βλέμμα για να τον ψαρώσω, όμως εκείνος το καταλαβαίνει και γελάει. «Δεν πιάνουν αυτά σε μένα». Και κάπως έτσι μέσα σε γέλια και πειράγματα τελειώνει η κουβέντα μας. Προς το παρόν. Γιατί με αυτούς τους τύπους έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς.

Διαβάστε ακόμα: Odori – Το βερμούτ ξαναγίνεται μόδα εν Αθήναις

TAGS :
underdog

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook