Moto Guzzi V100 Mandello: κόκκινη και με ιταλικό χαρακτήρα

H νέα sport touring μοτοσυκλέτα της ιταλικής φίρμας φέρνει το DNA της μάρκας αλλά γλυκοκοιτάζει λίγο και την αδελφή Aprilia.

Αυτές οι μικρής διάρκειας δοκιμές σου αφήνουν πάντα μια γεύση του ανικανοποίητου. Εκτός κι αν η μοτοσυκλέτα που οδήγησες ήταν απλώς βαρετή. Σίγουρα μια τέτοια περίπτωση δε θα μπορούσε να αποτελεί μια Moto Guzzi. Πόσο μάλλον αυτή η νέα V100 Mandello που η παρουσίαση της έχει κάνει αντίστοιχη αν όχι μεγαλύτερη αίσθηση από κείνη της V85TT πριν λίγα χρόνια.

Έχοντας οδηγήσει παλιότερα την V85TT αλλά και την V7 II, θα έλεγα ότι η νέα sport touring μοτοσυκλέτα της ιταλικής φίρμας φέρνει το DNA της μάρκας αλλά γλυκοκοιτάζει λίγο και την αδελφή Aprilia. Κι αυτό ίσως γιατί η υδρόψυξη αλλοίωσε κάπως τον χαρακτήρα του V2 – έτσι κι αλλιώς είναι εντελώς καινούριος κινητήρας με την παραδοσιακή όμως διάταξη της Guzzi – φέρνοντας μου κατά νου εκείνον του αδικοχαμένου (μη γελάτε) Caponord 1200 που δεν έτυχε της υποδοχής που θα του έπρεπε. Προσέξτε όμως: λίγο!

Ας πούμε δυο λόγια για την πρώτη εντύπωση. Την είχα δει σε φωτογραφίες και βίντεο στο Διαδίκτυο και δεν μπορούσα να αποφασίσω ποιος χρωματικός συνδυασμός μου αρέσει καλύτερα. Όταν βέβαια την είδα σε έναν αντιπρόσωπο Piaggio, και την είδα περνώντας με τ’ αυτοκίνητο, (προδότη!), ήταν κόκκινη. Ήταν η κόκκινη και μόνο αυτή υπήρχε διαθέσιμη για test ride. Πιστεύω ότι ίσως είναι το χρώμα που της ταιριάζει καλύτερα κι αυτό που την φέρνει πιο κοντά στην ιστορική Le Mans 850.

Υπέροχη είναι η TFT οθόνη, με ευανάγνωστες ενδείξεις και ωραίους χρωματικούς συνδυασμούς

Η V100 φαίνεται πολύ ποιοτική, με προσοχή στις λεπτομέρειες και με χορταστική σιλουέτα. Απ τις φωτογραφίες την περίμενα πιο μαζεμένη. Το μέγεθος της μοιάζει ιδανικό. Ανεβαίνοντας επάνω, σκύβεις ελαφρά για να πιάσεις το τιμόνι, τη ζυγίζεις με τα πόδια κάτω και στην αρχή νομίζεις ότι είναι βαριά. Ότι θα ‘ναι ίσως δυσκίνητη στις χαμηλές ταχύτητες. Και είναι όντως 230+ κιλά.

Όμως: Λίγα μέτρα μετά την αντιπροσωπεία νόμιζα ότι βρίσκομαι πάνω στη δική μου μοτοσυκλέτα, αυτή που οδηγώ καθημερινά εδώ και πέντε χρόνια. Στην κυριολεξία κούμπωσα πάνω της. Εξαιρετικό ζύγισμα στις χαμηλές ταχύτητες, μες στην κίνηση ανάμεσα σε scooter και παπιά σπάνια έβαζα πόδι κάτω, και το κυριότερο δεν τη φοβόμουν καθόλου κι ας μην ήταν δική μου. Όταν ο δρόμος άνοιξε και μπόρεσα να ανοίξω και ‘γω το γκάζι άρχισαν και τα χαμόγελα μες στο κράνος. Ο κινητήρας έχει δυο πρόσωπα. Δεν σε ωθεί να πας γρήγορα, μπορείς κάλλιστα να βολτάρεις και να τον νιώθεις να γουργουρίζει από κάτω σου.

To κόκκινο ίσως είναι το χρώμα που της ταιριάζει καλύτερα κι αυτό που την φέρνει πιο κοντά στην ιστορική Le Mans 850.

Ο ήχος δε θα έλεγα ότι χρειάζεται ενίσχυση από κάποια aftermarket εξάτμιση. Είναι μεστός, μπάσος, με λίγο γρέζι, ό,τι πρέπει για να σου υπενθυμίζει ότι η Ιταλίδα έχει χαρακτήρα. Αυτός βέβαια περιλαμβάνει κι ένα κάπως σκληρό κιβώτιο – η μοτοσυκλέτα ήταν με μονάχα 500 περίπου χιλιόμετρα στο οδόμετρο – καθώς επίσης και κάπως σφιχτές αναρτήσεις, ρυθμιζόμενες όμως, πράγμα που σημαίνει ότι ενδεχομένως να μπορεί κάποιος να βρει τη χρυσή τομή για να ταξιδέψει άνετα.

Ο κινητήρας έχει δυο πρόσωπα. Δεν σε ωθεί να πας γρήγορα, μπορείς κάλλιστα να βολτάρεις και να τον νιώθεις να γουργουρίζει από κάτω σου.

Σε ανοιχτές καμπές η μοτοσυκλέτα μοιάζει να είναι ακλόνητη. Θα ήθελα να την δοκιμάσω και σε μια ορεινή διαδρομή αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε χρόνος. Παρότι έχει τα γνωστά πλέον ηλεκτρονικά καλούδια όπως χάρτες απόδοσης, traction control, υπερεξελιγμένα φρένα, η V100 σ’ αφήνει να παίζεις μαζί της παρεμβαίνοντας τόσο όσο χρειάζεται για να αποτρέψει τις υπερβολές. Υπέροχη είναι η TFT οθόνη, με ευανάγνωστες ενδείξεις και ωραίους χρωματικούς συνδυασμούς. Εύχρηστη και η ηλεκτρικά ρυθμιζόμενη ζελατίνα αλλά για μικρές αποδράσεις.

Η συγκεκριμένη έκδοση ήταν η απλή, χωρίς τις ηλεκτρονικά ρυθμιζόμενες αναρτήσεις τις Ohlins αλλά με τα ηλεκτρικά πλαϊνά πτερύγια στο ντεπόζιτο τα οποία όμως παρότι τα άνοιξα δεν μπόρεσα να δοκιμάσω την αποτελεσματικότητά τους όντας εντός των τειχών της Αθήνας. H V100 είναι μια ώριμη μοτοσυκλέτα με έντονο χαρακτήρα, μια Guzzi που ξεχωρίζει απ’ το πλήθος κοιτώντας το μέλλον.

// Η μοτοσυκλέτα είναι διαθέσιμη για test ride στην Piaggio Λυμπερόπουλος.

Διαβάστε ακόμα: Ι’m a Rocket Μan. Δαμάζοντας την Triumph Rocket 3R.

TAGS :
Μοτοσυκλέτα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook