Η αστή επιστρέφει. Στο πατρικό.

Η πατρική θέση είναι στρατηγικά τοποθετημένη απέναντι από την τηλεόραση, κάτω από το παράθυρο και δίπλα στο τραπεζάκι με το ουίσκι.

Γιατί το λένε πατρικό και όχι μητρικό; Ποιος είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης κάθε ελληνικού νοικοκυριού; Η μάνα. Στυλοβάτης της ελληνικής οικογένειας, αυτή που ξενυχτούσε στο πλάι σου όταν ήσουν άρρωστη, αυτή που σου έχει κάθε πρωί τον καφέ στο κρεβάτι. Αχάριστη!

Το μόνο «πατρικό» στο πατρικό μας είναι η πατρική θέση. Η πατρική (ως σύστοιχο αντικείμενο χρησιμοποιείται εδώ και όχι ως επιθετικός προσδιορισμός) είναι στρατηγικά τοποθετημένη απέναντι από την τηλεόραση, κάτω από το παράθυρο και δίπλα στο τραπεζάκι με το ουίσκι. Και στην κατάλληλη απόσταση, για να απλώνεις τα κανιά σου πάνω στο τραπέζι.

Η πατρική είναι αδιαπραγμάτευτη. Όποιος κάθεται εκεί, ξέρει πως το κάνει λαθραία και απολαμβάνει την ένοχη αυτή ευχαρίστηση με τη γνώση πως δεν θα διαρκέσει για πολύ. Υπάρχει και το πατρικό ψαλιδάκι, ο μηχανισμός είναι παρόμοιος. (Εκεί στα 15, τότε που έκλεβα με τη συγκίνηση του κλεπτομανή όλα αυτά που δεν πρέπει να χρησιμοποιώ, είχε καταλάβει ότι χρησιμοποιούσα το ξυραφάκι του, γιατί στούμπωσε αμέσως. Δεν τον κοροϊδεύεις εύκολα με τα πραγματάκια του).

Η πατρική εξουσία, λοιπόν, στο δικό μας σπίτι περιορίζεται σε κάποια πολύ συγκεκριμένα αντικείμενα, τα οποία επιτρέπουν στον μπαμπά να κρατάει κάποιες αποστάσεις από το χάος, απέναντι στις λοιπές τάσεις κοινοκτημοσύνης και αδιαφορίας για οτιδήποτε υλικό που συναντά στα πρόσωπα της μητέρας και εμού.

Η μαμά μου δεν έχει πορτοφόλι (έτσι κι αλλιώς το χάνει), έχει μόνο σκόρπια λεφτά στις τσέπες, τσαλακωμένα χαρτονομίσματα σε όλες τις τσέπες και πολύ συχνά στης ρόμπας της. Το αυτό και με τις κάρτες παντός είδους, με έμφαση στις πιστωτικές, με ταυτότητες και λοιπά επίσημα έγγραφα και με οτιδήποτε άλλο μπορεί να χωρέσει αυτή η τσέπη, όπως για παράδειγμα, το ασύρματο τηλέφωνο.

Καμιά φορά βγαίνει από το σπίτι με αυτό στην τσάντα της. Θα ανησυχούσα για καμιά πρόωρη άνοια, αλλά -ευτυχώς- έτσι ήταν πάντα. Έτσι ήταν κι η μάνα της. Και η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν πάω πίσω, όλο χάνω και ξεχνάω τα πράγματά μου. Παντού. Και χάνομαι και στο δρόμο. Στα Πετράλωνα, ας πούμε. Και μένω Θησείο.

Δηλαδή τώρα μένω Θησείο. Εκεί είναι το πατρικό. Δηλαδή το μητρικό με την πατρική πολυθρόνα.

Διαβάστε ακόμα: Κώστας Βουτσάς – όταν ήμουν άφραγκος.

 

TAGS :
μητέρα οικογένεια πατέρας πατρικό σπιτι

 

• 
• Follow us:

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook