Όχι, δεν είναι ο “μπαλκονάτος” ηγέτης που συνεγείρει τα πλήθη. Τόσο το καλύτερο. Credit: George Vitsaras / SOOC

Ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη για να σκίσει τα μνημόνια, να ξαναδώσει αξιοπρέπεια στους πολίτες και να κατεδαφίσει το παλιό πολιτικό σύστημα. Αλλά και ο Σαμαράς είχε υποσχεθεί ότι θα μας απελευθερώσει από τα δεσμά των δανειστών και μαζί ότι θα κάνει όλες τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που εμπόδιζε για δεκαετίες το βαθύ κράτος της αριστεράς. Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε εντολή να τα αλλάξει όλα (“Γιώργο προχώρα…”), να φέρει την πράσινη ανάπτυξη και να μας μεταμορφώσει σε “Δανία του Νότου”. Πριν από εκείνον ο Κώστας Καραμανλής θα επανίδρυε το κράτος, θα έφερνε την αξιοκρατία και θα τύλιγε τους “νταβατζήδες” της διαπλοκής σε μια λαδόκολλα από τον Μπαϊρακτάρη.

Ο Σημίτης κέρδισε απανωτές εκλογές ως ο μέγας εκσυγχρονιστής που θα σφυρηλατούσε την ισχυρή Ελλάδα και θα έκανε την ψωροκώσταινα ισότιμο εταίρο με τις μεγάλες χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τη σειρά του θα έφερνε την κάθαρση και θα απελευθέρωνε την οικονομία, ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου ψηφίστικε ως ο μεσσίας που θα χάριζε στον κυρίαρχο λαό την εξουσία, θα μας έβγαζε από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, και θα δημιουργούσε έναν μεσογειακό σοσιαλιστικό παράδεισο.

Αν οι χαμηλές έστω προσδοκίες επιβεβαιωθούν, η επιτυχία θα είναι των πολιτών, που μετά από χρόνια υποσχέσεων και κρίσης, θα αφήσουμε τις αρλούμπες και θα επιστρέψουμε στις υποχρεώσεις μας.

Αλήθεια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης για ποια μεγάλη υπόσχεση ψηφίστηκε; Με ποιες φανταστικές ελπίδες περιβλήθηκε; Υπάρχει έστω ένας ψηφοφόρος του που να πιστεύει ότι ο νέος πρωθυπουργός θα γονατίσει την Ευρώπη, θα πλουτίσει μαγικά τους Έλληνες και θα κάνει το γάϊδαρο να πετάξει; Εκεί ακριβώς βρίσκεται η ελπίδα. Χωρίς ανεφάρμοστες υποσχέσεις και μαξιμαλιστικές προσδοκίες, ίσως μπορέσει να δημιουργηθεί μια ελάχιστη κοινωνική συναίνεση για να προχωρήσουν μερικές αυτονόητες τομές, από την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ως τη σταδιακή μείωση της φορολογίας.

Με στόχο, όχι να γίνουμε “η Ελλάδα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών” αλλά μια κανονική χώρα με τα πάνω της και τα κάτω της, με τα καθημερινά προβλήματα της αλλά και με ώριμους πολίτες που έχουν όρεξη να βγουν από την κρίση με τις δικές τους δυνάμεις. Αν αυτές οι χαμηλές έστω προσδοκίες επιβεβαιωθούν να είστε σίγουροι ότι η επιτυχία θα είναι πρώτα δική μας, ημών των πολιτών, που μετά από τόσα χρόνια παρδαλών υποσχέσεων και εξοντωτικής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, θα δείξουμε την ωριμότητα να αφήσουμε τις αρλούμπες και να επιστρέψουμε στις υποχρεώσεις μας.

Η κοινωνία δεν μεταμορφώθηκε μέσα σε μια εκλογική νύχτα. Είναι δεδομένο ότι πάνω από τους μισούς πολίτες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο γαϊδαρος πετάει, ότι ο Χριστός μας στέλνει επιστολές, ότι στη Σοβιετική Ένωση είχαν λυθεί οι αντινομίες της ανθρώπινης φύσης, ότι είμαστε ο περιούσιος λαός κ.ο.κ. Ασφαλώς και πολλοί “ψεκασμένοι” συμπολίτες μας στήριξαν και τη Νέα Δημοκρατία, εκλέγοντας μάλιστα απ ‘ότι φαίνεται στη Βουλή και αρκετούς πολιτικάντηδες βουλευτές παλιάς κοπής. Έστω κι έτσι όμως, ο νέος πρωθυπουργός δεν έλαβε εντολή να συγκρουστεί με την πραγματικότητα. Έλαβε υγιή εντολή μειωμένων προσδοκιών να κάνει απλώς τη δουλειά του, όπως όλοι μας.

 

Διαβάστε ακόμα: Αποδοχή, το τελικό στάδιο της κρίσης.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top