Γιατί μόνο στις μεγάλες καταστροφές θυμόμαστε τους ανθρώπους δίπλα μας;

Το κλισέ λέει ότι οι άνθρωποι δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο στις δύσκολες καταστάσεις. (Φωτογραφία: Nick Paleologos / SOOC)

Δευτέρα 22 Ιουλίου, πρωί στο κέντρο της Αθήνας. Δύο οδηγοί τσακώνονται στη διασταύρωση Μαυρομιχάλη και Ναυαρίνου για το ποιος έχει προτεραιότητα – άσχετο στο ότι η ταμπέλα στη γωνία του πεζοδρομίου είναι ξεκάθαρη. Ο τσακωμός μετατρέπεται σε βρισιές, οι βρισιές σε απειλές, οι απειλές κοντεύουν να οδηγήσουν σε ξύλο. Τελικά όλα τελειώνουν μέσα σε εκατέρωθεν κατάρες προτού οι δύο οδηγοί μπουν στα αυτοκίνητά τους και εξαφανιστούν, με τους περαστικούς είτε να κοιτάνε λες και βλέπουν ταινία είτε να αδιαφορούν και να συνεχίζουν τον δρόμο τους. Άλλωστε έχουν και δουλειές και κάπως έτσι αδιάφορα προσπέρασαν και την 80χρονη γιαγιά που απλώνει το χέρι της ζητώντας 50 λεπτά λίγο πιο κάτω, όπως και τον άστεγο που έχει μετατρέψει σε σπίτι του την είσοδο ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου.

Μια μέρα αργότερα χιλιάδες άνθρωποι -είμαι σίγουρος ανάμεσά τους και όλοι οι περαστικοί που συνέχιζαν τον δρόμο τους αδιάφορα πριν από λίγες ώρες- ενώθηκαν μπροστά σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της χώρας τα τελευταία 10 χρόνια. Με τα social media δεν τα πάω καλά, η άποψη και επανάσταση του πληκτρολογίου δεν με ενδιαφέρει, αλλά εδώ θα πω κάτι: αν υπάρχει ένα πράγμα που αξίζει να κάνει κάποιος share στο facebook ήταν όλες αυτές οι πληροφορίες για το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τους πληγέντες από τις φονικές πυρκαγιές της Αττικής. Και φυσικά, αμέσως μετά το share, να πάμε και να βοηθήσουμε και να μην μείνουμε μόνο στο «κλικ».

Το να βλέπεις χώρους γεμάτους με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, τις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων ασφυκτικά γεμάτες με κόσμο που ήθελε να δώσει αίμα, εθελοντές στις περιοχές που «χτυπήθηκαν» από αυτή την τραγωδία που πήγαν για να βοηθήσουν από ανθρώπους μέχρι κατοικίδια και αδέσποτα ζώα, ήταν το πιο ενθαρρυντικό νέο αυτών των μαύρων ημερών.

Το κλισέ λέει ότι οι άνθρωποι δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο στις δύσκολες καταστάσεις. Αν ισχύει αυτό, τότε χαίρομαι που το αληθινό μας πρόσωπο δεν είναι αυτό που πίστευαν όλοι αλλά και εμείς οι ίδιοι: δηλαδή ότι είμαστε μια κοινωνία παρτάκιδων που το μοναδικό πράγμα που μας ενδιαφέρει είναι ο εαυτούλης μας. Όχι ότι δεν υπάρχουν και αυτοί ανάμεσά μας, αλλά αυτή η συγκλονιστική εικόνα αλληλεγγύης αυτών των ημερών τους έσβησε από τον χάρτη.

Ας ελπίσουμε όλοι, με πράξεις και όχι με λόγια, ότι αυτό το πρόσωπό μας δεν θα χαθεί μετά από 10 ημέρες. Ας ελπίσουμε ότι δεν χρειάζεται να θρηνούμε πρώτα δεκάδες θύματα, για να σκεφτούμε ότι δίπλα μας υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την ανάγκη μας. Ας κρατήσουμε κάτι καλό από όλη αυτή την φρίκη: τη συνεργασία μεταξύ μας.

Διαβάστε ακόμα: Ασύμμετρες απειλές και στάχτη στα μάτια

TAGS :
αλληλεγγύη Ανάγκη Κινέτα Μάτι πυρκαγιές στήριξη

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook