Οι ποιητές μας για την Σύλβια Πλαθ

«Λέει: Μην κοιτάτε / την τρέλα μου, είναι πρόσχημα ποιητικό• / για να γράφω, επιστρέφω πάντα στη στάχτη• / η τρέλα είναι τόσο βολική• / η τρέλα είναι γεμάτη θαύματα•» (Saheli Khastagir, «Sylvia Plath and the sunsets she survived»)

Κλεοπάτρα Λυμπέρη, «Ωδή στη Σύλβια Πλαθ»

Στο σκοτεινό κάδο των ερώτων, το κεφάλι της
Σύλβια είχε αποκοπεί απ’ το σώμα.
Εκείνη, μια πεταλούδα από φίλντισι, σχεδόν καμένη
(ζώο φτιαγμένο από στάχτη ή από το δεν είμαι ακόμα)
ναύαρχος της οργής, επίμονη δύτης, γι’ αυτό
συχνά πυκνά αποκεφαλιζόμενη.

Λέει: Μην κοιτάτε την τρέλα μου, είναι πρόσχημα
ποιητικό· για να γράφω, επιστρέφω πάντα στη στάχτη·
η τρέλα είναι τόσο βολική· η τρέλα είναι γεμάτη θαύματα·
εκτινάξεις στο μαύρο τετράγωνο του Μάλεβιτς·
πιάνομαι στη απόχη του θανάτου·
το ηλεκτροσόκ, σκέτο υπερθέαμα·
ακάνθινο στεφάνι – σαν αεροπόρος βουτάς
χαμηλά, ψηλά, δεξιά, αριστερά – όλα τα
καλύπτει η άγρια μοναξιά.

Μετά αμμουδιές, φλοίσβοι, βατόμουρα στον
κήπο μου τον παιδικό, μετά η συντριβή, η ιαχή·
σε κάθε πραξικόπημα του μυαλού
συνήθως υπάρχουν νικητές-ηττημένοι·
η τρέλα είναι κόκκινη μπίλια· με παίζει στο
κόκκινο – μια κερδίζει μια χάνει·
το γκάζι είναι πέρασμα για ψυχές
–ανοίγεις το κουμπί, περιμένεις·

(Ανέκδοτο ποίημα της Κλεοπάτρας Λυμπέρη)

Στην επόμενη σελίδα: «αθετώ τις υποσχέσεις µας, µαµά».

1 2 3 4 5

TAGS :
ποιήματα Σύλβια Πλαθ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook