Παγκόσμιο φως, αλλά και μια χαμένη ευκαιρία

Φωτογραφία από τη χθεσινή εκδήλωση για τη νέα φωταγώγηση της Ακρόπολης (George Vitsaras / SOOC).

Δεν είναι το φως που φωτίζει την Ακρόπολη, αλλά είναι το ίδιο, το εσωτερικό φως της Ακρόπολης του Παρθενώνα που φωτίζει εκείνους που θέλουν ή είναι έτοιμοι να δουν την αλήθεια τους. Και αυτό το φως δεν είναι παρά μόνο ένα: το λευκό.

Με αυτά τα λόγια, η Ελευθερία Ντεκώ συνοψίζει το έργο της καθώς και τον πυρήνα σκέψης της για τον ανασχεδιασμό του φωτισμού του Παρθενώνα. Αντ’ αυτού, ακούσαμε για πάνω από μισή ώρα, τους λόγους του Πρωθυπουργού, της υπουργού πολιτισμού, και του προέδρου του ιδρύματος Ωνάση, στο οποίο βεβαίως οφείλουμε την σημαντική αυτή η δωρεά.

Συντονίστηκα στην ΕΡΤ, προκειμένου να δω το ιστορικό αυτό γεγονός. Είναι αλήθεια, πως η παρουσίαση ήταν εντυπωσιακή, στοιχηματίζω πως το σόου φωτός θα ήταν απείρως πιο φαντασμαγορικό από κάποιο στενό στα Αναφιώτικα ή μια ταράτσα στην Μητροπόλεως. Δυστυχώς, βρισκόμουν στο σπίτι μου, το οποίο απέχει αρκετά από εκεί. Η trippy ηλεκτρονική σύνθεση του Σταύρου Γασπαράτου, που έντυνε μουσικά την οπτική παρουσίαση ήταν -μάλλον- η αποζημίωση μου, και όσων το παρακολούθησαν από την οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή τους.

Αναζητώντας τη σημασία αυτού του νέου φωτισμού ( George Vitsaras / SOOC).

Όσα όμως ακολούθησαν, με εφαλτήριο την  ομιλία του προέδρου του ιδρύματος Ωνάση, που βέβαια έβριθε περιεχομένου, την γεμάτη παραπομπές πλην μεστή ομιλία της υπουργού πολιτισμού και την λιτή ομιλία με ιστορικές αναφορές που είχε όμως αχρείαστες τεχνικές λεπτομέρειες του Πρωθυπουργού, υπολείπονταν της εσωτερικής λάμψης του ιερού βράχου της Ακροπόλεως. Ειδικά, το στήσιμο της εκδήλωσης, με τις καρέκλες τοποθετημένες αραιά λόγω Covid-19, σαν σκηνή θεάτρου, που κάνει τέχνη για την τέχνη.

Η, αν μη τι άλλο, γενναιόδωρη και αναγκαία πρωτοβουλία του ιδρύματος Ωνάση θα διαφημιστεί παγκοσμίως, και οφείλει να γίνει αυτό. Το γνώριζαν άλλωστε όλοι. Αντί λοιπόν, να λεχθούν από τους πολιτικούς γενικότητες περί περασμένων μεγαλείων, στιγμές ομφαλοσκόπησης, θα μπορούσε το κέντρο βάρους της εκδήλωσης να βρίσκεται άλλου.

Στο πάγιο αίτημα της χώρας μας για επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα, σαν αντίδραση στην προχθεσινή ανακοίνωση του Βρετανικού Μουσείου, πως τάχα τα ελληνικά γλυπτά δεν πρόκειται να επιστραφούν.

Η ίσως να γινόταν λόγος σε κάτι πιο συγκεκριμένο από τις συγκεχυμένες αρχές και αξίες του κλασικού πολιτισμού· στην Αθήνα που θέλουμε να ζούμε σήμερα, στην πόλη που πρέπει να επιστρέψει ο πολιτισμός της καθημερινότητας. Η καθαριότητα, ο σεβασμός στον πολίτη, η συμμετοχικότητα, η χρηστή χρήση του δημοσίου χώρου.

Τι συμβολίζει, αλήθεια, για τους σύγχρονους Αθηναίους, η ανάγκη του νέου φωτός σε αυτή την σκοτεινή πόλη;

Διαβάστε ακόμα: «Υπέρκομψη» πολιτική, καημένη δημοσιογραφία.

TAGS :
Αθήνα Ακρόπολη

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook