Αλέξανδρος Νικολαΐδης: πεθαίνοντας με αξιοπρέπεια και με το κεφάλι ψηλά

Γενναίος έως την τελευταία στιγμή.

Το πώς έρχεσαι δεν το ορίζεις. Είναι σαν σεισμική δόνηση που βγαίνει από άλλο σώμα, της μητέρας σου, και διαμορφώνει το δικό σου. Το πώς φεύγεις, όμως, αν δεν συμβεί ακαριαία, αλλά το γνωρίζεις, είναι κάτι που μπορείς να το καθορίσεις. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έπεσε πάνω σε μοίρα-τοίχο. Σε ηλικία μόλις 42 ετών επλήγη θανάσιμα από μια σπάνια μορφή καρκίνου.

Δεν είναι πια κοντά μας, αλλά θα είναι με άλλο τρόπο διότι ο ίδιος υπέγραψε το τέλος του με έναν ξεχωριστό, ανθρώπινο και γενναίο τρόπο. Έγινε ευρύτερα γνωστός για τα δύο ασημένια ολυμπιακά μετάλλια που κέρδισε το 2004 και το 2008 στο Τάε Κβον Ντο, όμως, αυτό το μετάλλιο που του έδωσε η ζωή (φευ, και ο θάνατος) είναι πιο σημαντικό.

Το τελευταίο post που έκανε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook φανερώνει έναν άνθρωπο συνειδητοποιημένο, γαλήνιο, έτοιμο να κλείσει τους λογαριασμούς της ζωής του (πρόωρα, πολύ πρόωρα), αλλά και τόσο βαθιά συναισθηματικό που σε πληγώνει, αλλά και σε βοηθάει με την ευθύτητά του.

Η ασθένεια ήταν ο πιο δύσκολος αγώνας που κλήθηκε να δώσει στη ζωή του. Θα έλεγε κανείς πως αφού έφυγε, τον έχασε. Κι όμως, ο Αλέξανδρος φεύγει νικητής διότι φεύγει γεμάτος αγάπη. Όχι από την αγάπη που έλαβε ή θα λάβει με την είδηση του θανάτου του, αλλά από την αγάπη που εκείνος εξέπεμψε και παίρνει μαζί σου στο μακρύ ταξίδι του. Αν στην τελευταία στιγμή κάθε ανθρώπου έρχεται μια εικόνα να του πει το «χαίρε», αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε στον Αλέξανδρο θα πρέπει να του ήρθε μια φωτεινή, ζεστή εικόνα αγάπης.

Ακόμη και η απόφασή του να βγουν σε δημοπρασία τα δύο ολυμπιακά μετάλλια που κέρδισε και τα χρήματα να δοθούν σε δομές για παιδιά, ακόμη κι αυτή η ύστατη πράξη του, είναι αποτέλεσμα αγάπης και ειλικρινούς ενδιαφέροντος.

Ποτέ δεν θα είναι εύκολο όταν φεύγει ένας άνθρωπος είτε είναι δικός μας είτε όχι. Οι μεγάλοι αθλητές, αυτοί που μας έκαναν υπερήφανους, με κάποιο τρόπο είναι και «δικοί» μας άνθρωποι. Τους το αναγνωρίζουμε ότι μας έκαναν να σηκωθούμε λίγο πάνω από τη σκόνη της καθημερινότητας. Να αρθούμε πάνω από τα μικρά δεδομένα της ζωής μας. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κι αυτοί είναι άνθρωποι κι ας φαίνονται στα μάτια μας ως άφθαρτοι αστέρες του σύμπαντος κόσμου.

Ίσως το πιο βαθύ, το πιο αληθινό από όλα όσα έγραψε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης στο τελευταίο του σημείωμα να βρίσκεται στο σημείο που λέει: «Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε». 

Ο Αλέξανδρος έφυγε, αλλά πίσω του άφησε ένα αποτύπωμα που ξεπερνάει τις αθλητικές του επιδόσεις, τις επιτυχίες του ή ακόμη και τα πολιτικά του πιστεύω. Άφησε ένα ανθρώπινο αποτύπωμα που μπορεί σε λίγο καιρό να ξεχαστεί (αυτή η παραζάλη της ζωής που όλα τα χωνεύει), αλλά που στην πραγματικότητα δεν ξεχνιέται.

Κάπου αδιόρατα, κάπου που δεν ξέρουμε, υπάρχει ένα ζύγι στη ζωή όλων μας που μετράει την καλοσύνη, την τοκίζει, την αποθέτει στις καρδιές μας, μας ζεσταίνει τις δύσκολες στιγμές, μας θυμίζει πως ο κόσμος όλος δεν γυρνάει γύρω από εμάς. Είμαστε ένα μικρό μέρος ενός συνολικού πλάνου -άγνωστου για εμάς- και σ’ αυτό το μόνο που αξίζει να προσφέρουμε είναι αγάπη, καλοσύνη και ενσυναίσθηση.

Ακόμη και την ύστατη στιγμή μας. Ή, μάλλον, ειδικά την ύστατη στιγμή μας. Το πώς φεύγουμε, εντέλει, καταξιώνει και τον τρόπο που ζήσαμε.

Διαβάστε ακόμα: Για όλα φταίει η αγία ελληνική οικογένεια;

TAGS :
θανατος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook