Και τώρα τι θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας;

Κάποτε χαμόγελα, τώρα κατήφεια (φωτογραφία sooc).

Για δες πώς τα φέρνει ο καιρός και η συγκυρία. Από τα βάθη της ιστορίας, από τις σκονισμένες βιβλιοθήκες παλαιών αριστερών, τότε που το κίνημα ούτε που φανταζόταν πως θα φτάσει στο σημείο να διεκδικεί οφίκια, δικαιώματα στη νομή της εξουσίας και μηχανισμούς εδραίωσης στο κατεστημένο, ανασύρεται ως κατάρα και ως ευλογία μια φράση του Αντόνιο Γκράμσι: «Η ηγεμονία είναι όταν ο εκμεταλλευόμενος βρίσκει την ευτυχία στην εκμετάλλευση».

Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να κατηγορείται συχνά πυκνά ότι υπήρξε μέτριος μαθητής στα «φιλολογικά» της αριστερής ιδεολογίας (σαφώς δεν κατέχει την θεωρητική σκευή ενός Ηλιού, ενός Κύρκου ή ενός Παπαγιαννάκη), εντούτοις, δεν μπορεί, όλο και κάτι θα έχει διαβάσει από τον ιταλό μαρξιστή φιλόσοφο. Κι αν όχι, τότε μπορεί να μελετήσει με ενδελέχεια τις αντιδράσεις του εκλογικού σώματος και θα μορφώσει άποψη.

Ως πρόσφατα ο εκμεταλλευόμενος έδινε ασμένως τα ιμάτια του στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Τώρα τα χαρίσει όσο όσο στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αλλάζουν τα πρόσωπα, οι συνθήκες και τα προτάγματα, αλλά όχι και η βούληση του λαού να εξουσιάζεται (πάντα) από κάποιον αρτιότερο διαχειριστή. Αλλωστε, τι είναι η κοινωνία; Μια μεγάλη πολυκατοικία είναι.

Εν προκειμένω, τα θεμέλια της αριστερής πολυκατοικίας τρίζουν έντονα και επικίνδυνα εδώ και καιρό. Το εκλογικό αποτύπωμα απλώς επιβεβαίωσε τον κίνδυνο της κατάρρευσης. Ενα «ήσυχο» κόμμα όπως ήταν ο Συνασπισμός, ένα κόμμα στο όριο του 3%, βρέθηκε ξαφνικά να γίνεται φορέας εξουσίας και τώρα κινδυνεύει να περιπέσει πάλι στην… Β’ κατανομή.

Ο Αλέξης Τσίπρας που άνδρωσε αυτό το κόμμα (δεν γίνεται να μην του πιστωθεί η επιτυχία), είναι ο ίδιος που μπορεί και να το φουντάρει. Μοιάζει όλο αυτό σαν ένας νομοτελειακός κύκλος που όπως άνοιξε έτσι και θα κλείσει. Και σ’ αυτή την περίπτωση, όμως, ισχύει η φράση του Γκράμσι, διότι εξουσιαζόμενοι υπάρχουν και στα κόμματα. Όπως και εξουσιαστές.

«Σημαία, από νάιλον υψώνουμε σημαία, πλαστική…» (φωτογραφία: sooc)

Όποιος διατείνεται ότι γνωρίζει τι θα κάνει ο Τσίπρας την επαύριο των εκλογών μάλλον παίζει ζάρια στην πλάτη της real politik. O αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ στην έως τώρα πολιτεία του έχει επιδείξει θαυμαστή προσαρμοστικότητα. Παίζει, δε, καλύτερα όταν τα δεδομένα είναι εις βάρος του. Μόνο που τώρα τα δεδομένα παραείναι εις βάρος του.

Οι αριθμητικές προβολές από τις εκλογές του Μαΐου δεν έχουν αλλάξει – πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Αναμένεται μια συντριπτική επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας με την αυτοδυναμία να είναι σχεδόν σίγουρη και άνετη. Ακόμη και αν είχε υπερδυνάμεις ο Τσίπρας, τέτοια διαφορά με τόσο μικρό χρονικό διάστημα δεν θα μπορούσε να την καλύψει. Για το πούμε αλλιώς: το ματς είχε χαθεί από το πρώτο ημίχρονο.

Εχει σημασία, όμως, αν αυτή η διαφορά διευρύνθηκε, παρέμεινε σταθερή ή μειώθηκε. Τα τρία αποτελέσματα δίνουν άλλα συμπεράσματα και προεξοφλούν άλλου είδους εξελίξεις. Αν η ψαλίδα μεγαλώσει, τότε θα φανεί έκτυπα πως ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει λάδια συνεχώς, πως η μηχανή του έχει ρετάρει και ότι ο «οδηγός» χρειάζεται ξεκούραση (sic).

Εχει σημασία πώς χάνεις: με κάτω τα χέρια ή με μάχη στήθος με στήθος. Ως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με τον αποσβολωμένο πυγμάχο που δεν ξέρει πώς να τραβηχτεί από τα σχοινιά. Και οι μπουνιές πέφτουν… right through.

Ως πρόσφατα ουδείς τολμούσε ή διανοούνταν να σκεφτεί τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα. Ηταν κάτι σαν τον τοτέμ για τον κομματικό μηχανισμό και τους οπαδούς του. Κι όμως, «ιερές» αγελάδες δεν υπάρχουν στις μέρες μας. Άλλωστε, και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έχει πει ευθαρσώς πως δεν σκοπεύει να γεράσει στην πολιτική.

Θα είναι, άραγε, ισχυρότερος ο κλυδωνισμός για το κόμμα αν φύγει ο Τσίπρας ή αν μείνει; Τι θα είναι πιο υποβοηθητικό για την ανασυγκρότησή του; Να κρατήσει ο αρχηγός την κουτσή καρέκλα του ή να φτιαχτεί μια καινούργια που δεν θα γέρνει;

Θα παραιτηθεί; Θα πάει σε συνέδριο; Θα ζητήσει την ετυμηγορία από τα κάτω; Θα δεχθεί πλήγματα από πιθανούς δελφίνους; Θα αρχίσει να γίνεται πόλεμος φθοράς; Θα ενωθεί το κόμμα σαν μια γροθιά ευελπιστώντας σε καλύτερες μέρες; Όλα είναι ανοιχτά και ουδείς μπορεί να ξέρει τι θα φέρει το αύριο.

Κόκκινος… ήλιος ανατέλλει; (φωτογραφία: sooc)

Ας κρατήσουμε, όμως, τούτο που μοιάζει να είναι σημαντική παράμετρος: ποτέ ξανά ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα είναι ίδιος. Θα πει κανείς πως και μετά το δημοψήφισμα έπαψε να είναι ο γνωστός ιδεολόγος Τσίπρας και ντύθηκε τη δορά ενός πραγματιστή πολιτικού του κατεστημένου. Ναι, αλλά στα μεγάλα κοινά εξακολουθούσε να διατηρεί επιμόνως το ρόλο του επαναστάτη με αιτία. Εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε πως ο ρόλος αυτός ξεπεράστηκε.

Η σύγκρουση με την πραγματικότητα αυτή τη φορά είναι σφοδρή και δεν γίνεται να χρωματιστεί με ηρωικούς τόνους. Τώρα δεν υπάρχουν οι «κακοί» δανειστές που ήθελαν να γονατίσουν τον Alexis. Τώρα υπάρχει μια καθαρή ετυμηγορία του εκλογικού σώματος που επηρεάζει άμεσα στον ίδιο (πρώτα και κύρια).

Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ έφτιαξε μια νέα εκλογική επιτροπή μετά το πατατράκ του Μαΐου (προβληματική, αλλά και πάλι δική του απόφαση ήταν), στην ουσία τον προεκλογικό Γολγοθά έως τις κάλπες της 25ης Ιουνίου μόνος του τον έχει ανέβει. Μπράβο του που δεν έβαλε την ουρά στα σκέλια, αλλά ένα κάρο δεν βγαίνει από τη λάσπη με δύο μόνο χέρια.

Η ηγεμονία Τσίπρα φαίνεται πως πνέει τα λοίσθια. Τουλάχιστον έτσι όπως την ξέραμε. Αν μη τι άλλο, οι αριστεροί (πρώην ή νυν, ας μην τα χαλάσουμε επ’ αυτού) ξέρουν τι θα πει να εξουσιάζεσαι και να μην βολεύεσαι μ’ αυτή την κατάσταση. Ακόμη κι αν ο εξουσιαστής ήταν ο αγαπημένος σου.

Διαβάστε ακόμα: Είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ αριστερό κόμμα;

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook