Για ένα πουκάμισο ανοιχτό, για μια γραβάτα

Όλα ξεκίνησαν από αυτό το άσπρο πουκάμισο (Nick Paleologos / SOOC).

Ζουρνάδες, χορός, τραγούδια. Εκείνο βράδυ της 25ης Ιανουαρίου 2015 το κέντρο της Αθήνας,  αφυδατωμένο από την χρόνια κρίση, έζησε μια από τις στιγμές που μοιάζουν να ανήκουν στον εξαιρετικό κανόνα του «once in a lifetime».

Ήταν ένα άγριο γλεντοκόπι, μια ξέφρενη χαρά, ένα μεθύσι που ουδείς ήξερε πού θα τον βγάλει την επόμενη ημέρα, αλλά και ποιος θα πλήρωνε τη λυπητερή. Ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις είχε κερδίσει τις πρόωρες εκλογές, στις οποίες αναγκάστηκε να προχωρήσει ο Αντώνης Σαμαράς.

Η ανάρρηση του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία ήταν μια προδιαγεγραμμένη πορεία που κανένας δεν μπορούσε να ανακόψει. Μπορεί η αφορμή να δόθηκε από την μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ωστόσο, ήταν φανερό πως η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου είχε πειστεί πως έπρεπε να αποχωρήσει τάχιστα η παλαιά πολιτική τάξη από τα πράγματα.

Το ξεκούμπωτο πουκάμισο του Αλέξη (άσπρο εκ του άσπιλος), λιγάκι στενό κοντά στην κοιλιά, ήταν το προανάκρουσμα του πυρός που θα ακολουθούσε. Κάτι σαν τον ζιβάγκο του κρυφού του μέντορα, Ανδρέα Παπανδρέου, που αποτέλεσε την πραγματική -ιδεολογική- Λυδία λίθο του τότε ΠΑΣΟΚ.

Οι ταυτίσεις δεν είναι τυχαίες, αν και πολλές φορές, λόγω των διαφορετικών εποχών, οδηγούσαν σε ευτράπελες παρεξηγήσεις. Οι αντίπαλοί του Τσίπρα έφτασαν στο σημείο να ανακαλύψουν χαρακτηριστικές λέξεις που έλεγε ο Ανδρέας στους λόγους του, να τις έχει οικειοποιηθεί ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και μετέπειτα πρωθυπουργός. Σαν αυτό που μας έλεγαν παλιά για τους δίσκους βινυλίου πως αν τους έπαιζες ανάποδα θα άκουγες το κρυφό μήνυμα του διαβόλου.

Κακά τα ψέματα, η σημειολογία πάντα θα παίζει ρόλο στην δημόσια εικόνα ενός πολιτικού. Τα μαλλιά του Τραμπ, το σημάδι στο μέτωπο του Γκορμπατσόφ, η γραβάτα του Αλέξη. Σωστότερα: η γραβάτα που άργησε, όχι μια μέρα, αλλά μια τετραετία. Αυτή η γραβάτα που δεν φόρεσε (πλην κάποιων λεπτών στο Ζάππειο) ήταν το ιδεολογικό ράπισμα της ελληνικής Αριστεράς στην καθεστωτική Ευρώπη. Δεν μου κουρεύετε το χρέος; Θα με βλέπετε με το πουκάμισο. Tie no more.

Aν προσθέσει κανείς τα ενδυματολογικά ατοπήματα του Βαρουφάκη που γύριζε ανά την Ευρώπη λες και ήταν ο μπασίστας ροκ γκρουπ του παλαιού Μάντσεστερ, αλλά όχι από τα πρωτοκλασάτα, τον μονίμως τσαλακωμένο Τσακαλώτο (ποτέ άλλοτε ένα όνομα δεν έδειξε τη χάρη του ανδρός), τον easy rider της Κρήτης, Παύλο Πολάκη και τον μέγιστο όλων Γιώργο Κατρούγκαλο που κατάφερε να συνδυάσει τη μεταξωτή ποσέτ με flip flop από το πανέρι, καταλαβαίνει κανείς πως όλοι οι σημειολόγοι της οικουμένης χρειάστηκε να σχίσουν τα πτυχία τους.

Ναι, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είτε από ασύγγνωστη υπεραισιοδοξία, είτε από απειρία, είτε χτυπημένη από το μικρόβιο του λαϊκισμού, όντως, βρέθηκε σε άλλο… νησί από την αρχική της Ιθάκη. Η κυβερνητική εκδοχή αλλοίωσε τα κύτταρα του κομματικού οργανισμού. Συν τω χρόνω μετατράπηκε σε μια νέα βερσιόν ενός παλαιού ΠΑΣΟΚ, μόνο που το 2015  δεν είχε καμία σχέση με το 1980 (άντε και το ’85).

Από την άλλη, δεν μπορείς να μην παραδεχθείς πως ήταν αδήριτη ανάγκη να ανέβει στην εξουσία. Το παλαιό πολιτικό σύστημα τα είχε κάνει μαντάρα. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι λογικό να δώσεις τα κλειδιά στον «μικρό» να σου τα κάνει μαντάρα με τον δικό του τρόπο. Κάτι που συνέβη. Η περήφανη διαπραγμάτευση έγινε νούμερο σε επιθεωρήσεις. Έγινε και ταινία από τον Κώστα Γαβρά. Γενικώς, μπήκε στο χώρο του θεάματος.

Ήταν τα πάντα θέαμα επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ; Ο Τσίπρας έπαιξε αρκετά με την εικόνα του. Άλλοτε αδέξια, άλλοτε με πονηριά κι άλλοτε με εφηβική απρονοησία, προσπαθούσε να βγάλει την εικόνα ενός πολιτικού Χαϊλάντερ που μπορεί να αντέξει στο στενό μαρκάρισμα της Μέρκελ και του Ολάντ στις περιβόητες συναντήσεις του. Κλυδωνίζεται, αλλά δεν βυθίζεται. Έως του σημείου που αναγκάστηκε να αλλάξει πορεία στο καράβι και να κάνει τη γνωστή kolotoumba που έγραφε και ο ξένος Τύπος.

Συγκρίσεις ξανά: όπως ο Ανδρέας έκανε γνωστό έναν ολόκληρο θίασο ενοικιαστών που κατά τον Κατσιφάρα δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, έτσι και μαζί με τον Τσίπρα γνωρίσαμε ουκ ολίγα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Την γεμιστόπληκτη (sic) Θεανώ Φωτίου, τον τσιγαρομανή Πολάκη, την λουόμενη Σία Αναγνωστοπούλου, την άτεγκτη δικαστίνα Ζωή Κωνσταντοπούλου (καλά εσύ έφυγες νωρίς), τον νομισματοκόπο Λαφαζάνη (εσύ κι αν έφυγες νωρίς) και πλείστους όσους. Το χειρότερο όλων: γνωρίσαμε και τους ΑΝΕΛ για να επιβεβαιωθεί το ρηθέν: όντως πρέπει να μας ψέκαζαν.

Εύκολο και συναφές ερώτημα: τώρα που έφυγε ο ΣΥΡΙΖΑ και η κανονικότητα μας έχει ρημάξει, αποκαταστάθηκε και η τάξη και σημειολογία; Κοιτώντας τους υπουργούς του Μητσοτάκη αντιλαμβάνεσαι γιατί υπάρχει η λέξη «νερόβραστος» στα λεξικά. Με εξαίρεση τον Αδωνι που είναι απλώς… Άδωνις (ήτοι ένας ρόλος), όλοι οι άλλοι, αν ήταν ηθοποιοί, θα έπαιζαν σε άδεια πλατεία. Δεν προσφέρουν καν γέλιο. Μ’ αυτά και μ’ αυτά: θα θυμάστε ΣΥΡΙΖΑ και θα κλαίτε.

Διαβάστε ακόμα: Η «Αικατερίνη» της Ελλάδας έρχεται τη σωστή στιγμή.

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook