Έτσι θα «κρατήσουν οι χοροί»; Να μας λείπει

Με αισθητική μέτριου βίντεο κλιπ που σκοπεύει να ντύσει διαφήμιση ασφαλιστικής εταιρείας.

Η καρποφορία του κενού, η βάσανος του άδειου. Εν μέσω χορών, τραγουδιών, συνειρμών και φωτορυθμικών, η Επιτροπή «Ελλάδα 2021» μάς υπενθυμίζει γιατί οι επέτειοι όταν ξεπέφτουν στο επίπεδο της παράτας, χάνουν κάθε έννοια ύπαρξης.

Βλέποντας το τελευταίο βίντεο της «Γιάννας team» φτάνεις στο εξής συμπέρασμα: τι ωραίο απολίθωμα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Σαν να λέμε: ήμουν νιός και γέρασα και μυαλά δεν άλλαξα. Προφανώς, για την κυρία Αγγελοπούλου και τον σκηνοθέτη του εν λόγω βίντεο, τίποτα δεν άλλαξε ή δεν χρειάστηκε να αλλάξει από εκείνους τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Σε κάνει να πιστεύεις πως, δεν μπορεί, θα είναι ένα βίντεο που ξέμεινε από τότε και ανασύρθηκε από τη λήθη για τις ανάγκες της παρούσας Επιτροπής. Το λες και οικονομία, αλλά, φευ, δεν ισχύει. Το βίντεο είναι καινούργιο, αλλά η αισθητική του παλιά.

Με λίγο «εθνικό» Σαββόπουλο, χορωδιακά σύνολα, χορούς σε ρυθμούς τηλεοπτικού σόου (prime time να βλέπει η οικογένεια χωμένη στον καναπέ της τρώγοντας πατατάκια), δεν φτιάχνεις κλίμα, αλλά μια τεχνητή συσσώρευση «λιπαρού» συναισθήματος.

Αν η πρόθεση της Επιτροπής ήταν να μας κάνει να αισθανθούμε εθνικά υπερήφανοι καθώς θα βλέπουμε τη «Λυδία» του τραγουδιού οπτικοποιημένη (πόσο άσκοπος ακκισμός να θέλει να μας δείξει ο σκηνοθέτης την… ντροπή της μ’ αυτόν τον τρόπο) και την Έλενα τη χορεύτρια, όντως, να χορεύει, τότε μάλλον η ευγλωττία χάνει το νόημά της.

Καμία έμπνευση, ούτε ένας τόσο δα συμβολισμός που να μην κινδυνεύει να χαθεί στο πρώτο φύσημα του αέρα, χειριστική διάθεση να γίνει ο θεατής συνένοχος σε κάτι που δεν υπάρχει μ’ αυτόν τον τρόπο. Η πραγματική ζωή του σύγχρονου Έλληνα δεν είναι (μόνο) δύο νεανικά χέρια μπλεγμένα λες και κάνουν ερωτική promenade.

Φυσικά, υπάρχει κι αυτό στη ζωή μας, αλλά αν θέλεις μέσω ενός βίντεο να δείξεις την προβληματική πάνω στην οποία θα στηριχθεί μια τέτοια Επιτροπή, τότε δεν στέλνεις αυτό το μονοσήμαντο μήνυμα. Δυστυχώς, το ειδύλλιον ήτο βραχύ.

Από τη φύση τους οι επέτειοι κρύβουν κάτι άκαρπο. Ρέπουν προς την ωραιοποίηση και την φαντασιοκοπία. Ιδιαιτέρως όταν αναφέρονται σε εθνικές καταστάσεις, όπως συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Στο τέλος μένει μια αδιάφορη υπόμνηση, μια περιοδική ενθύμηση γιατί κάτι που ολοένα φθίνει και χάνεται στα βάθη του χρόνου.

Αν θέλουμε πραγματικά να νοηματοδοτήσουμε την Επανάσταση του ’21 με προβολή στο σήμερα, τότε η Επιτροπή θα πρέπει να ξεφύγει εντελώς από την αισθητική του μπουλβάρ και να μπει στο κατ’ ουσίαν «δράμα» του έθνους.  Αλλιώς θα συνεχίσει να βλέπει μπροστά της ένα δέντρο εσωτερικού χώρου (για άνετα διαμερίσματα) χάνοντας το δάσος της ιστορικής μνήμης.

Διαβάστε ακόμα: «Ελλάδα 2021» – να πώς φτιάχτηκε το σήμα που δίχασε.

TAGS :
Γιάννα Αγγελοπούλου Επανάσταση του 1821

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook