Νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκιά μου

Πότε θα καταλάβουμε επιτέλους πως ο Εμφύλιος έχει τελειώσει δεκαετίες τώρα;

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από τη χώρα: η Μεταπολίτευση. Αυτή η πυκνή πολιτική περίοδος που εξακολουθεί να μας επιβάλλει το δεσμευτικό της πλαίσιο. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, ένα ιστορικό παραγόμενο (ακόμη κι αν έφερε κάμποσες αιχμηρές γωνίες) που αναπτύχθηκε προ πενήντα ετών, θα είχε λάβει προ πολλού τη θέση που πραγματικά του ανήκει: στα βιβλία της Ιστορίας.

Το χείριστο όλων: ο ιός έχει προσβάλλει ακόμη και τις νέες γενιές που είτε δεν έζησαν την μετάβαση από τη χούντα στη δημοκρατία είτε δεν γνωρίζουν καν πρόσωπα και πράγματα. Ως εκ τούτου, αναπαράγουν στερεότυπα μιας άλλης εποχής και, μάλιστα, με ήκιστα σημερινή φρασεολογία.

Αίφνης, η Aλεξία Έβερτ αποκάλεσε με σχόλιό της στα social media τους διαδηλωτές του ΚΚΕ (στη συγκέντρωσή τους την ημέρα του Πολυτεχνείου), «κατσαρίδες και τρωκτικά». Οι αντιδράσεις ήταν έντονες, όπως ήταν αναμενόμενο, με τους περισσότερους να ζητούν -τουλάχιστον- την αποπομπή της από τον Δήμο Αθηναίων στον οποίο εκτελούσε ως χθες χρέη αντιδημάρχου.

Η αντίδραση του Κώστα Μπακογιάννη ήταν άμεση και στη σωστή γραμμή. Ζήτησε την παραίτηση της κας Έβερτ και με ανακοίνωσή του διατράνωσε το προφανές. «Σε μια Δημοκρατία, όσο και αν διαφωνούμε, οφείλουμε να συνυπάρχουμε. Ιδιαίτερα όταν καλούμαστε όλοι μαζί να ξεπεράσουμε μια πανδημία. Ασφαλώς οι αντιθέσεις, ακόμα και οι πολιτικές συγκρούσεις, δεν είναι μόνο αναγκαίες αλλά και θεμιτές», σημείωσε μεταξύ άλλων.

Το ευκταίο είναι να συνυπάρχουμε, όμως, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. To σχόλιο της Αλεξίας Έβερτ δεν ήταν ένα τυχαίο περιπτωσιολογικό φαινόμενο. Ήταν δυστυχώς η επιβεβαίωση ενός κανόνα που θέλει οι πολιτικές μάχες να δίνονται στα μαρμαρένια αλώνια του παρελθόντος.

Στην πολιτική πραγματικότητα της χώρας υπάρχει ένας «άγγελος της ιστορίας» που έλεγε και ο Βάλτερ Μπένγιαμιν. Μια μορφή που στρέφει τη ματιά της προς το παρελθόν για να κοιτάξει στη συνέχεια το μέλλον. Μόνο που ο ελληνικός άγγελος έχει πάθει παράλυση και κοιτάζει μόνο στο βαθύ σκοτάδι του παρελθόντος. Τότε που υπήρχαν κομμουνιστοσυμμορίτες, χίτες, ταγματασφαλίτες, Κοτζαμπάσηδες, Τσολάκογλου και δεν συμμαζεύεται.

Φευ, όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί που δεν περιποιούν τιμή σε κανέναν όταν τις εκφέρει και όταν τις οικειοποιείται δείχνουν πως εξακολουθεί να υπάρχει μια ανοιχτή πληγή στο πολιτικό προσωπικό – ιδιαιτέρως στους νέους ανθρώπους. Τη στιγμή που θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα άφηναν στο χρονοντούλαπο όλους αυτούς τους οικτρούς αναχρονισμούς που δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά προβλήματα του σήμερα.

Είναι φανερό πως η φοβική και περίκλειστη ελληνική κοινωνία (αναπόσπαστο μέλος της είναι και η πολιτική πανίδα) δεν μπόρεσε ποτέ να αποβάλλει από πάνω της το μαύρο σύννεφο του διχασμού. Και μπορεί στις μέρες μας να μην βγαίνουμε με τα κουμπούρια για να κυνηγήσουμε τους διάφορους Κουίσλινγκ και εαμοβούλγαρους, ωστόσο φαίνεται πως αρκετοί έχουν ποτιστεί με το δηλητήριο της διχόνοιας διά των λόγων τους.

Η περίοδος της οικονομικής κρίσης ανέδειξε αυτές τις οξύηχες φωνές, οι οποίες δυστυχώς βρήκαν ευήκοα ώτα σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού για να αποδειχθεί πως το πόπολο προσβάλλεται εύκολα από λογής ασθένειες (δεν είναι μόνο ο κορωνοϊός που μας απειλεί). Σε εποχές ομαλότητας αυτές οι φωνές λουφάζουν, επιστρέφουν στη φωλιά τους, σιγάζουν, αλλά όχι για πολύ. Στην επόμενη κρίση επανέρχονται στο προσκήνιο σπέρνοντας τον τόπο με νυχτερίδες και αράχνες του παρελθόντος.

Διαβάστε ακόμα: ΚΚΕ – οι δρόμοι της φωτιάς δεν έχουν θράκα.

TAGS :
εμφύλιος ΚΚΕ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook