Χιούμορ: Εσείς πού θα γκουρμεδιαστείτε απόψε;

Γκουρμέ μέχρι να γίνεις… φλαμπέ (Φωτογραφία: amazon.com).

Επισκεφθήκαμε το εστιατόριο Svart Sorp την late γαστρονομική μέκκα του 2021 και είναι κοινωνικό μας χρέος να σας μεταφέρουμε τελευταίοι μπουκιά-μπουκιά την αξέχαστη βραδιά μας.

Το Svart Sorp είναι εμπειρία ζωής. Περιμέναμε πώς και πώς να κλείσει για να το επισκεφθούμε τελευταίοι και να πάρουμε μια γεύση από το ανεπανάληπτο, γενικώς. Το gastro team του Αndro, πάντα στην αιχμή της culinary επικαιρότητας, πανταχού παρόν, κατάφερε να εξασφαλίσει ένα τραπέζι και τέσσερις καρέκλες στο εμβληματικό μαγαζί, πριν αυτό κατεβάσει ρολά για πάντα.

Η γαστρονομική περιπέτεια ξεκίνησε νωρίς, συγκεκριμένα ξεκίνησε όταν πήραμε τηλέφωνο να κάνουμε κράτηση και μας απάντησαν με απόλυτη, εμβληματική και στυλάτη αγένεια που μας έβαλε στο κλίμα. Φυσικά πήγαμε ιγκόγνιτο για να μην τύχουμε ιδιαίτερα εχθρικής αντιμετώπισης, ούτε και να μας γλείψουν όπως μας αξίζει, αλλά να νιώσουμε απλοί.

Η διακόσμηση του χώρου λιτή και μίνιμαλ, τα περισσότερα τραπέζια και οι καρέκλες είχαν αφαιρεθεί από τον χώρο, και με αυτόν τον τρόπο ο δε θα πω πελάτης, θα πω ο μύστης, νιώθει ότι εισέρχεται σε ένα γυμνό από έπιπλα αλλά γεμάτο από βιώματα βιομηχανικό χώρο, έτοιμος να «ρουφήξει» την εμπειρία. Ναι.

Μας πρότειναν και καθίσαμε σε μια πολλή ζέστη και cosy γωνία, με design καρέκλες απίστευτα άβολες όπως αρμόζει και ζεστές ακόμα από τις κλανιές των προτελευταίων πελατών που μόλις είχαν φύγει. Η γευστική μας περιπλάνηση, για όποιον καταλαβαίνει, ξεκίνησε με ένα καλωσόρισμα που μας σέρβιρε ο ίδιος ο σεφ, ο Ελληνοπορτογάλος Σωτήρης (Salvador) Soreos, ένα φλιτζάνι αέρινο κονσομέ δράκαινας, το οποίο μοιραστήκαμε γιατί δεν υπήρχε άλλο καθαρό φλιτζάνι αλλά ούτε και άλλο κονσομέ, γεγονός που έφερε τους συνδαιτυμόνες πιο κοντά.

Εν συνεχεία δεν επιλέξαμε από το μενού α λα καρτ αλλά προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε το ένστικτό μας, και να παραγγείλουμε, όπως μας πειθανάγκασε και μας πρότεινε ο σεφ, τα «απομεινάρια μιας μέρας», κάτι πολύ σοφιστικέ leftovers.

Ξεκινήσαμε πολύ δυνατά, το πρώτο πιάτο ήταν μια αποκάλυψη, δεν περιγράφω άλλο, ένα σορμπέ τραχανότου, που είχε μαγειρευτεί τουλάχιστον 5 ώρες νωρίτερα και είχε πια θερμοκρασία και όψη πανακότας. Ινσταγκραμικό πιάτο που έβγαζε συναίσθημα και ίσως κάτι βίαιο. Πέραν από την πρωτόγνωρη state of the art γεύση του, αυτό που το απογείωσε ήταν η πρωτοτυπία και το food styling, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο τραχανάς στις mainstream εκδοχές του τρώγεται με κουτάλι και εμείς τον φάγαμε με τσόπτσικς, σερβιρισμένο πάνω σε φύλλα αλουμινίου, ενώ τον συνοδεύσαμε με τι άλλο, τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια, το πιάτο «φώναζε» για ένα Chateau Μπριάμ του 2004.

Κάπως έτσι περάσαμε με προσμονή και δημιουργική αβεβαιότητα στα κυρίως πιάτα, τα οποία ήταν για μας απανωτά γευστικά διεγερτικά ραπίσματα:

– Ένα πληθωρικό όσο και καλοψημένο φιλέτο μόσχου kobe, μια ελεγεία στην ηλιοκαμένη σάρκα των μεσόκοπων κορμιών της Ψαρούς, πάνω σε σένα στρώμα από σπόρους καλαμποκιού, σιγοψημένους σε μαντεμένιο σκεύος και περιχυμένους με μαργαρίνη αγελάδας. Ένα πιάτο με ξεκάθαρες βιωματικές πινελιές, αφού ως γνωστόν, ο Σωτήρης Soreos έχει κολλήσει τα πρώτα του μαγειρικά ένσημα σε πασίγνωστα εστιατόρια της Μυκόνου, τα οποία επί σειρά ετών απασχόλησαν τις κοσμικές στήλες και τις τοπικές υγειονομικές αρχές. Το πιάτο έδεσε τέλεια με ένα ημίξινο Κτήμα Κυρ Παντελή που αγκάλιασε όλες τις γεύσεις και που είχε την προνοητικότητα να μην πετάξει ο σομελιέ από ένα τραπέζι παραδίπλα.

– Ακολούθησε ένα mi cuit βιολογικής κότας στους χυμούς της, ένα involtino μπούτι τυλιγμένο γύρω από το κόκαλό του, και ένα πουγκάκι με κρουτόν προχθεσινού μπάο μπαν, τα οποία έπρεπε να καλοπιάσεις για αρκετή ώρα στην στοματική σου κοιλότητα να τα εμβαπτίσεις με το εκπάγλου οξύτητας ερυθρό ηλικιωμένο «Μέλας Ζωμός», πριν μαλακώσουν και μπορέσεις να τα απολαύσεις και να τα μασήσεις. Μεγαλοφυές.

– Τέλος, δεν γινόταν να μην πάρουμε το signature dish του σεφ, την γνωστή vegan γουρουνοπούλα, μεγαλωμένη μόνο με non binary διατροφή. Η γουρουνοπούλα ήταν μαγειρεμένη 3 φορές, την πρώτη στη σούβλα, στη συνέχεια τα υπολείμματα της μετουσιώθηκαν σε μια αέρινη sauce ραγού, και τα υπολείμματα αυτού μεταμορφώθηκαν σε ένα δηκτικό chili on Carne το οποίο απολαύσαμε με παλαιωμένες πατάτες τηγανιτές, τόσο μαλακές, αφρός, που θα τις ζήλευε ακόμα και ένα μωρό αν δεν ήταν εντελώς κρύες. Το πιάτο αυτό, αξίζει να θυμίσουμε, πήρε το πρώτο βραβείο στα φετινά double zero awards (zero gluten – zero waste), στην κατηγορία σκέτη καύλα.

Περιττό να αναφέρουμε ότι τέτοια πιάτα δεν μπορούσαν πάρα να συνοδεύονται από ένα εφάμιλλο κρασί, μια γλυκόξινη Cuvée Μαυροδάφνη αρετσίνωτη, που μας ταξίδεψε στο Πατρινό καρναβάλι της νιότης μας.

Η μοναδική αυτή γευστική περιπέτεια, έκλεισε με ένα «ναυάγιο» αποδομημένου μπακλαβά, ένα μπολ με σούπα από παγωτό βανίλια (ζενιάλ), στο κέντρο του οποίου είχε ναυαγήσει και επέπλεε αισθαντικά μια γωνία very well done μπακλαβά με μυρώνια. Μία μεταμοντέρνα, μίνιμαλ, πληθωρική και συνάμα παραδοσιακή ile flottante με ανατολίτικες αναφορές. Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πιάτο, καθόλου νόστιμο, που δείχνει τις δυνατότητες του σεφ.

Το προσωπικό, αυθεντικοί, χωρίς αποσμητικό, επαγγελματίες του είδους, πάντα κοντά μας, πάντα τριγύρω από το τραπέζι μας, άλλος για να σκουπίσει, άλλος για να σφουγγαρίσει ή να μαστορέψει, προλάβαιναν κάθε επιθυμία μας με ένα γλυκό «όχι».

Δεν θα ασχοληθούμε καν με τιμές, θα ήταν ποταπό να μιλά κάποιος για χρήματα, την στιγμή μάλιστα που δεν πληρώσαμε αφού μας κέρασαν τα πάντα, προφανώς. Φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις και θα ξαναπηγαίναμε, αν δεν έκλεινε το εστιατόριο και δεν ήμασταν οι τελευταίοι πελάτες έβερ.

Διαβάστε ακόμα: Xριστουγεννιάτικα δώρα. «Μα, δεν ήταν ανάγκη…».

TAGS :
μενού σάτιρα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook