Στέγαστρο Καλατράβα: Χάσαμε το manual. Στοπ.

ΟΑΚΑ: Απαραίτητο πλέον το κράνος (φωτό: Menelaos Myrillas / SOOC).

Επειδή τους τελευταίους μήνες έχω χάσει διαδοχικά τις οδηγίες χρήσης μιας εσπρεσιέρας, το τηλεκοντρόλ του air condition, το τηλέφωνο του συντηρητή του ασανσέρ, μια τρόμπα ποδηλάτου (κάνει και για μπάλες) και το κλειδί ενός συρταριού (το οποίο τελικά βρέθηκε μέσα στο συρτάρι), είμαι σε θέση να κατανοήσω απόλυτα τις υπηρεσίες εκείνες που, όπως μάθαμε, είχαν στην ευθύνη τους την φύλαξη των οδηγιών συντήρησης μιας κατασκευής που είναι φτιαγμένη για να στέκεται πάνω από πολλές χιλιάδες κεφάλια, και τις έχασαν.

Προφανώς, όπως μαθαίνουμε και προσπαθούμε να συνδυάσουμε πληροφορίες και φήμες, ο ίδιος ο Ισπανός αρχιτέκτονας Σαντιάγκο Καλατράβα είχε αφήσει μετά την ολοκλήρωση του στεγάστρου του Ολυμπιακού Σταδίου, τις οδηγίες για τη σωστή συντήρηση και μακροημέρευση του πονήματος του.

Οι οδηγίες αυτές φαίνεται ότι είχαν στερεωθεί με μαγνητάκι στην πόρτα του ψυγείου των γραφείων του σταδίου μαζί με το τηλέφωνο του μάστορα (για περίπτωση ανάγκης) αλλά όταν κάποια στιγμή αντικαταστάθηκε το ψυγείο, οι οδηγίες το ακολούθησαν μοιραία στο υπερπέραν της ανακύκλωσης.

Ανθρώπινα λοιπόν τα λάθη, όπως ανθρώπινο και το γεγονός πως επί δύο περίπου δεκαετίες οι προβλεπόμενες εργασίες επιθεώρησης και συντήρησης καλύπτονται από ένα πέπλο ομίχλης, υγρασίας και διάβρωσης. Και η διάβρωση δεν αστειεύεται αν κρίνουμε από κάτι άλλα ολυμπιακά ακίνητα τα οποία έχουν σχεδόν χαθεί ολόκληρα, όχι μόνο οι οδηγίες συντήρησης τους. Για να φτάσουμε στο προσωρινό λουκέτο και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Δεν μπορούμε όμως να μην γυρίσουμε το βλέμμα μας πίσω, όταν αυτό το κατασκεύασμα που μοιάζει με σκελετό φάλαινας ήταν το καμάρι μιας χώρας ολόκληρης που βρήκε επιτέλους ένα κεραμίδι (που λέει ο λόγος) να στεγάσει το όραμα μιας εποχής (εδώ κι αν δούλεψε η διάβρωση δηλαδή).

Θα θυμάστε ίσως την προ εικοσαετίας ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση της σύνδεσης των δυο κομματιών του σιδερένιου μεγαθηρίου και την αγωνία του αν τελικά θα «κουμπώνανε» μεταξύ τους τα ημισφαίρια ή θα έπρεπε να πεταχτεί όλο το εγχείρημα στα σκουπίδια και να μπει στη θέση του μια εμπριμέ τέντα με μανιβέλα.

Οι πανηγυρισμοί που ακολούθησαν, την άκρως συμβολική εκείνη στιγμή που το αρσενικό έμβολο εισχώρησε στην αντίστοιχη θηλυκή υποδοχή, ήταν εφάμιλλοι εθνικού θριάμβου, και ως τέτοιοι έχουν καταχωρηθεί στη μνήμη μας.

Η μαύρη αλήθεια είναι πως το σκεπτικό της κατασκευής του στεγάστρου, το οποίο κόστισε λένε γύρω στα 130 εκατομμύρια ευρώ, έχει να κάνει περισσότερο με το πρεστίζ παρά με την χρηστικότητα. Όσοι έχουμε καθίσει στις κερκίδες του ΟΑΚΑ, την μετα-ολυμπιακή εποχή, είτε για να δούμε την εθνική να φέρνει ισοπαλία 1 – 1 με το Λιχτενστάιν (συγνώμη που σας το θύμισα) είτε για να ακούσουμε τον Μικ Τζάγκερ να κάνει γαργάρες (επίσης συγνώμη), ξέρουμε καλά ότι το στέγαστρο Καλατράβα είναι χάρμα ιδέσθαι είτε το κοιτάς απ έξω, και από κάθε απόσταση, είτε από μέσα. Το αν σε προφυλάσσει από ήλιους και βροχές εξαρτάται – αλλά γι αυτό υπάρχουν και οι ομπρέλες και τα καπέλα.

Ουσιαστικά, τότε, η νέα αυτή εικόνα του σταδίου είχε σκοπό να αποτελέσει ένα signature σήμα κατατεθέν της πόλης, πράγμα που αμφιβάλουμε αν το πέτυχε. Ίσως είχε και την ατυχία της σύγκρισης με το Καλλιμάρμαρο και δυο μνημειώδη στάδια στην ίδια πόλη μπορεί να μην χωράνε.

Πέρα από όλα αυτά, αυτό το τιτάνιο σιδερένιο ψαροκόκαλο δεν παύει να είναι μια αρχιτεκτονική κατασκευή που χρειάζεται φροντίδα και στοργή για να συνεχίσει να στέκεται αγέρωχο και να επιτελεί το έργο του, όποιο κι αν είναι αυτό.

Το ίδιο όμως ακριβώς δεν συμβαίνει άραγε και με τον περιβάλλοντα χώρο; Και δεν μιλάμε ακριβώς για τις αθλητικές εγκαταστάσεις αλλά μάλλον για ολόκληρη την πόλη, για την οποία υποπτευόμαστε ότι επίσης έχουν πιθανότατα κάπου χαθεί οι οδηγίες χρήσης και συντήρησης. Κάτι είχε αφήσει ο Κέκροπας, μετά ήρθε ο Κλειθένης, κάπου το έβαλε, το έψαχνε ο Περικλής, μετά ξεχάστηκε…

Διαβάστε ακόμα: O δήμαρχος που μας γ@μησε.

TAGS :
Καλατράβα ΟΑΚΑ σάτιρα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook