Για όλα φταίνε οι ομοφυλόφιλοι;

Η υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη φέρνει στο φως και μια παράπλευρη πτυχή. Τι πιστεύει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας για τους γκέι (Menelaos Myrillas / SOOC).

Παραπλεύρως, αλλά όχι στη γωνία. Σαν κάτι μύχιο που έχει εντυπωθεί χρόνια στο μυαλό αρκετών συνανθρώπων μας και, τώρα, με αφορμή τα γεγονότα και τις αποκαλύψεις που ακολούθησαν την υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη, βγαίνει από το λαγούμι του -αυτό το μύχιο- και αποκτάει φωνή. Ομοφυλόφιλος ήταν, τι περίμενες;

Δεν θα κομίσω γλαύκα στην Αθήνα αν σημειώσω πως η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά βουτηγμένη στον συντηρητισμό (αυτό το πατρίς, θρησκεία, οικογένεια θα μας ακολουθεί άλλοτε ως επιθετική προσταγή αφομοίωσης κι άλλοτε ως δείκτης ψευδεπίγραφης κοινωνικής ασφάλειας) και τη σιωπή των αμνών. Μην πεις τίποτα, μην μάθει ο διπλανός, μην καταλάβει ο συγγενής, μην πέσουν τα φώτα πάνω σου.

Από την καρικατούρα του ομοφυλόφιλου των ελληνικών ταινιών έως την καζούρα των μάτσο στους τραβεστί της Συγγρού κι από τον αποκλεισμό που υφίσταται ένα νέο παιδί στην επαρχία που αποκαλύπτεται η σεξουαλική του ταυτότητα (παρεκκλίνουσα από αυτή της πλειοψηφίας) έως την οικτρή παραδοχή ενίων πως οι ομοφυλόφιλοι «έτσι κάνουν», ο δρόμος για την αποκτήνωση δεν είναι μακρύς.

Μπορεί να χαλάει το αφήγημα σε κάποιους, να διαλύει εν τη γενέσει του το αφελές συμπέρασμα, αλλά, όχι, δεν κάνουν έτσι όλοι οι  ομοφυλόφιλοι. Όπως δεν κάνουν έτσι όλοι οι στρέιτ, οι μπάι και όλες οι επιμέρους σεξουαλικές «ομάδες» (ας δεχθούμε τον ορισμό «ομάδες» όχι για την ορθότητά του, αλλά για τις ανάγκες της συζήτησης).

Το ανάθεμα στον Δημήτρη Λιγνάδη και σε όσους πράττουν σαν κι αυτόν (αν, φυσικά, αποδειχθεί πως όντως έκανε όσα του καταλογίζονται) δεν είναι η ομοφυλοφιλία του, αλλά ότι θέλησε (όπως κατηγορείται) να κορέσει τη σεξουαλική του πείνα εις βάρος ανήλικων. Πρέπει να γίνει σαφές αυτό και, όχι, δεν είναι τόσο προφανές για όλους.

Εκτρέπεται, εν πολλοίς, η πραγματική συζήτηση γύρω από τη δυναμική του ελληνικού #ΜeToo αν το περιορίσουμε στα στενά όρια της σεξουαλικής προδιάθεσης. Εκτρέπεται, δε, επικίνδυνα. Ο δρόμος είναι ολισθηρός αν πειστούμε ότι εκεί έξω υπάρχουν παιδεραστές που ψάχνουν μόνο μικρά αγόρια, άρα όλοι οι υπόλοιποι είναι αθώοι ως «νομοταγείς» ετεροφυλόφιλοι.

Νομοταγή σε κάνει μόνο ο σεβασμός προς τον άλλον. Νομοταγή σε μετατρέπει μόνο η αμοιβαία συναίνεση στο σεξ. Νομοταγής γίνεσαι με τη βούλα όταν καταλαβαίνεις πως το ερωτικό παίγνιο προϋποθέτει τη συνύπαρξη δύο συναινούντων ατόμων που έχουν γνώση του τι κάνουν, και, τότε, ναι, η κοινωνία, όλοι μας, δεν έχουμε δικαίωμα να τους κρίνουμε για το τι κάνουν στο κρεβάτι τους.

Δεν χρειαζόμαστε καν στατιστικές για να διαπιστώσουμε πως οι παιδεραστές που κυκλοφορούν εκεί έξω ή που πιάνονται από την τσιμπίδα του νόμου δεν είναι μόνο γκέι, αλλά και στρέιτ και ό,τι άλλο θέλετε. Η παρανομία δεν είναι ειδικό προνόμιο κανενός. Κι όποιος εναντιώνεται σ’ αυτό το επιχείρημα προβάλλοντας την αναγκαία μυστικοπάθεια στην οποία καταφεύγουν οι γκέι για να προσεγγίσουν έναν επίδοξο εραστή (πώς αλλιώς όταν περιβάλλονται από την αστυνομία της ηθικής;), καλό είναι να σκεφτούν πόσα παράνομα ζευγάρια στρέιτ κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στις ρούγες της πόλης.

Θα πρέπει να βγάλουμε από το μυαλό αυτό το «σπυρί» της απολίθωσης. Το να είναι κανείς γκέι δεν τον μετατρέπει σε οιονεί θύτη, ούτε σε παιδόφιλο. Αλλού πρέπει να ψάξουμε τη ρίζα του κακού, αλλού και να αναζητήσουμε τους ενόχους.

Μην ξεχνάμε, δε, πως το ελληνικό #MeToo ανέδειξε και κάτι άλλο. Δεν είναι ο σεξουαλικός προσδιορισμός που οδηγεί σε κακοποιητικές συμπεριφορές, αλλά το αίσθημα του ισχυρού, εκείνου που θα βρίσκεται πάντα στο απυρόβλητο, που οδηγεί τους θύτες να συμπεριφέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Και, στην τελική, αν πρέπει να μιλήσουμε με ποσοστά: οι περισσότεροι θύτες είναι στρέιτ.

Αυτό μας βάζει όλους στο κάδρο; Αλίμονο όχι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο. Ούτε στα «μάταια» κρεβάτια του.

Διαβάστε ακόμα: Θα την παραιτήσουν την Μενδώνη οι ηθοποιοί;

TAGS :
#metoo Δημήτρης Λιγνάδης ομοφυλοφιλία σεξουαλική κακοποίηση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook