Youth League: ας μην μείνουμε σε ένα ακόμα «θαύμα» 
Ο Μητσοτάκης πέταξε την μπάλα στην εξέδρα. Δεν ξέρει πώς να λύσει το θέμα της βίας στα γήπεδα 
«Κοράκι», εσύ σούπερ σταρ! 
Είδε ο Εμπαπέ τον «Ναπολέοντα» πριν το ματς με το Γιβραλτάρ; 
Από τον Μαραντόνα στον Μουσολίνι, δύο βιβλία δρόμος 
Εθνική με παικτάκια διάσπαρτα όπου Γης από τα 17 τους, δύσκολο πολύ να ξαναφτιάξουνε, μια και ποδόσφαιρο βραζιλιάνικο πια μοιάζει να μην υφίσταται. Photo Credit: fifa.com
Έγραφα εδώ, στο Andro, πριν αρχίσει καν το Παγκόσμιο: «…Και το 1950 πάντα στον Χρόνο μέσα ένα τσιγάρο δρόμος μόνο θα ’ναι, κι η Ουρουγουάη εκεί δίπλα πάντα, πάντα θα παραμονεύει. Σε Ακτή Ελεφαντοστού, ποιος ξέρει, μπορεί να ’χει μεταμφιεστεί ήδη, σε Χιλή καλύτερα, σε Ιταλία ύπουλη, σε Γερμανία που δεν καταλαβαίνει Χριστό, και τα εντός έδρας της Βραζιλίας τα παλιά, τα τραγικά, να μην απέχουν και τόσο, χτες, προχτές δεν ήτανε;»…
Ε, τι άλλο να γράψω τώρα;!…
Ας είναι: Σε πρώτη φάση, πριν τη Γερμανία και μετά ακριβώς τη κατασφαγείσα Κολομβία, ο Μαραντόνα, ο μετά και πάλι αλητήριος των 7 δακτύλων, έλεγε: «Τα εβδομήντα δολοφονικά χτυπήματα στον Ροντρίγκεζ του Νταβίντ Λουίζ πριν τον τραυματισμό του Νεϊμάρ, πού πήγανε;». Και μονολογούσα κι εγώ τότε: «Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια»…
Γιατί τον είχανε πάρει πολύ ψηλά εξαρχής τον αμανέ οι σκολάρηδες και οι ξαφνικά βραζιλιάνοι δολοφόνοι εντός γηπέδου, οι Παουλίνιοι και οι άλλοι άχρηστοί τους, και με τη σιχαμένη οδηγία «Όχι πια κίτρινες», το πράγμα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, μέχρι που ακόμα κι οι Ιταλοί οι πάντα συνωμότες την είχαν κάνει γαργάρα την απευθείας κόκκινη χωρίς λόγο στον Μαρκίζιό τους και λέγανε πως δεν φταίει ούτε ο Ριτσιόλι τους ο διαιτητής για την αρένα, στην οποία είχαν μεταβληθεί από τη μια στιγμή στην άλλη τα γήπεδα εκεί κάτω.
Είπανε, βέβαια, πάλι οι Ιταλοί, ο Κοστακούρτα καλύτερα, που είναι παιδί σοβαρό, πως με τον καραγκιόζη αυτόν και δρεπανάτο Νταβίντ Λουίζ αρχηγό να κλαίει μετά και να οδύρεται, πού πηγαίνατε, ρε… Καραμήτροι; Κι εγώ ακόμα πιο πολύ άχτι τον είχα αυτόν τον βλάκα κι από τα πριν, με την τερατώδη του υποκρισία να παρηγορεί δήθεν τον πολύ-τραυματία Ροντρίγκεζ, αμέσως μετά τον προηγηθέντα με την Κολομβία χαμό…
Λοιπόν, πάμε παρακάτω: γλίτωσα κι εγώ επιτέλους από τον αρχαίο μου έρωτα για τη Βραζιλία, που τέτοια ξεφτίλα –εννοώ και πριν την εφτάρα– ούτε η Κορέα και η Ιαπωνία τα λατσά δεν παρουσίασαν στο Μουντιάλ του 2002, το χειρότερο όλων. Γιατί, και τι Βραζιλία είναι αυτή, με πάνω από 5(!) ψεύτικες τούμπες στην περιοχή με τη Γερμανία, μπας και… (Το μόνο καλό, βέβαια, είναι πως αυτή ομάδα να παίζει άμυνα ποτέ δεν θα μάθει, κι αυτό τους σώζει κάπως υπερβατικά από τα φετινά τους χάλια. Αλλά Εθνική με παικτάκια διάσπαρτα όπου Γης από τα 17 τους, δύσκολο πολύ να ξαναφτιάξουνε, μια και ποδόσφαιρο βραζιλιάνικο πια μοιάζει να μην υφίσταται)…
Διαβάστε ακόμα: Αυτή είναι η αυθεντική πλευρά της Βραζιλίας, από τον φακό του Άκη Τεμπερίδη
Ομάδες πάντως χωρίς τερματοφύλακα της προκοπής, σέντερ-μπακ αξιόλογο και μια παικτάρα μπροστά δεν γίνονται. Ούτε με Φρεντ και Γκέκες προχωράς, ούτε ως Ρωσία π.χ. με τερματοφύλακα-ανέκδοτο, ούτε, ούτε. Κατά τ’ άλλα, η Γαλλία λάδια πολλά πάλι και τηγανίτες τίποτα, η Ουρουγουάη εγκληματίες πολέμου πάλι κι αδικημένοι κι αυτοί εν τη παρανοία τους, οι Άγγλοι όλοι μαζί πάλι εμβρόντητοι, οι Ιταλοί, τα ’παμε, με τα χοντρά πια δικά τους πάλι και με την ψιλή Κοκό τους τον Κασάνο να τους βάζει και χέρι από πάνω στο αεροπλάνο, λέει, της μαύρης τους επιστροφής –κι αυτό πια το μαγεμένο τέρμα της Κόστα Ρίκα να μη θέλει να φάει γκολ με τίποτα, σε σημείο να φτάσει ο Φαν Γκάαλ να ξεθάψει του Φάντροκ την προϊστορική εκείνη τρέλα…
Φτάσαμε, λοιπόν, και στον Ρομέρο, που μια κι ο Μέσι πάλι καλαμιά στον κάμπο ήταν κι ο Ρόμπεν μάλλον εξαφανισθείς, τους τα ’πιασε αυτός τα πεναλτάκια, και τώρα, αύριο, οι Αργεντίνοι θα παλέψουν με το… Θηρίο. Αλλά κι αυτοί, βρε παιδί, πού πάνε μ’ όλους αυτούς τους τσίτσους μπροστά, με τον Παλάσιο αυτόν, με το αιώνια κακόγουστο και προκλητικό κοτσιδάκι; Ο Κακά ο δικός τους που δεν κλήθηκε, ο Τέβες εννοώ, άλλη δύναμη δεν θα τους είχε χαρίσει; Ας είναι καλά ο Μασκεράνο, και τα παιχνίδια που έκανε, ιδίως στον ημιτελικό…
Τέλος και προς ώρας, θα ήθελα να παρακαλέσω τους φίλους μου να μη σπάνε τα δικά μου τηλέφωνα για τις μεταδόσεις και τις άθλιες πριν και μετά εκπομπές περί Μουντιάλ της ντόπιας αντι-διανόησης, γιατί ούτε μ’ αυτόν τον κομπορρήμονα που έχει καταπιεί το λαιμό του, ούτε με τίποτ’ άλλο από όλ’ αυτά κι όλους αυτούς ούτε έχω, ούτε θα ’θελα ποτέ ν’ αποκτήσω σχέση…
Υ.Γ. 1: Προς Αργεντίνους ως μικρούληδες πολύ-μαραντόνες, αγρίως και προσβλητικώς εν Βραζιλία καθημερινώς ξεσαλώσαντες: Maradona NO es mas grande que Pelé…
Υ.Γ. 2: Ένα άλλο, βέβαια, εντυπωσιακό ως τώρα, είναι πως ξένων μύτη δεν άνοιξε μες στα στάδια, και οι βραζιλιάνοι με τους εαυτούς τους τα βάζουν αποκλειστικά. Από τη μια, δηλαδή, σφυρίζουν ύμνους, γελοιοποιούνται οι παίκτες τους με τα όσα κάνουν μες στο γήπεδο, καταρρέουν ως χώρα με την παλιόμπαλα, κι από την άλλη δείχνουν προσωπικό πολιτισμό και φιλοξενία. Δεν υπάρχει, φαίνεται, μαύρο-άσπρο στον κόσμο αυτόν…
Διαβάστε ακόμα: Σοφοκλής Πιλάβιος: Αποκλειστική συνέντευξη με ένα «μουντιαλικό» δικαστή
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
