Το αίμα του Παύλου Μπακογιάννη έξω από το γραφείο του στην Ομήρου.

Το ημερολόγιο έγραφε 26 Σεπτεμβρίου 1989, ημέρα Τρίτη. Γύρω στις 8 το πρωί, το αυτοκίνητο του Παύλου Μπακογιάννη στάθμευσε λίγα μέτρα από την είσοδο του γραφείου του επί της οδού Ομήρου στο Κολωνάκι. Εκείνος κατέβηκε, ενώ ο οδηγός του έστριψε αριστερά με σκοπό να παρκάρει το αυτοκίνητο σε παρακείμενο γκαράζ.

Ο Μπακογιάννης περιμένει το ασανσέρ που προηγουμένως είχαν πάρει δύο γυναίκες που πήγαιναν στον οδοντίατρο του τρίτου ορόφου. Ξαφνικά, τρεις σκιές εμφανίζονται από τα σκαλιά όπου ως φαίνεται είχαν κρυφτεί και περίμεναν.

Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, σηκώνουν τα όπλα και τον πυροβολούνται εξ επαφής από πίσω και αριστερά. Ηταν το γνωστό 45άρι της 17 Νοέμβρη που είχε χρησιμοποιηθεί και στις δολοφονίες των Γουέλς, Σταμούλη, Πέτρου, Μομφεράτου και Αθανασιάδη. Το 2002 μάθαμε πως στη δολοφονία εμπλέκονταν οι: Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός και Ηρακλής Κωστάρης.

Ήταν μια στυγνή δολοφονία που σόκαρε το πανελλήνιο.

Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι δράστες φορούσαν κοστούμια και κρατούσαν φακέλους. Αφού εκτέλεσαν εν ψυχρώ τον Παύλο Μπακογιάννη έφυγαν από το ισόγειο της πολυκατοικίας περπατώντας και μάλιστα δίχως να διαβαστούν και επιβιβάστηκαν σε ένα Seat 127 που τους περίμενε στη γωνία Ομήρου και Σκουφά (περίπου εξήντα μέτρα από το σημείο της εκτέλεσης). Επίσης, το 2002 μάθαμε πως οδηγός ήταν ο Βασίλης Τζωρτζάτος.

Εν συνεχεία, λίγα τετράγωνα πιο πέρα εγκατέλειψαν το αυτοκίνητο και τους κατάπιε η γη. Το αυτοκίνητο είχε κλαπεί πέντε ημέρες νωρίτερα έξω από το νοσοκομείο Ευαγγελισμός και ανήκε σε μια γυναίκα. Οι πινακίδες του, δε, ήταν κλεμμένες από άλλο όχημα. Όταν το βρήκαν οι αστυνομικοί δεν βρέθηκε ούτε ένα αξιοποιήσιμο στοιχείο.

Ήταν μια στυγνή δολοφονία που σόκαρε το πανελλήνιο. Φυσικά, δεν ήταν η πρώτη εκτέλεση της 17Ν, αλλά επειδή η σημειολογία της ήταν έντονη προκάλεσε κύμα αντιδράσεων στην κοινή γνώμη που, ας μην κρυβόμαστε, εκείνη την περίοδο έστω και κρυφίως αποδεχόταν τα μέλη της 17Ν ως τιμωρούς της άρχουσας τάξης.

Το ίδιο συνέβη και τρία χρόνια μετά με τη δολοφονία του Θάνου Αξαρλιάν. Αυτά τα δύο χτυπήματα διαμόρφωσαν ένα άλλο προφίλ στην οργάνωση και όπως αποδείχθηκε δημιούργησαν και ρήγματα εντός της.

Η πλακέτα στην πολυκατοικία που βρισκόταν το γραφείο του δεν επιτρέπει σε κανέναν να ξεχάσει.

Δεν πρέπει να λησμονούμε πως εκείνη η περίοδος ήταν άκρως ταραγμένη, καθώς βρισκόταν σε εξέλιξη η συζήτηση για την παραπομπή πολιτικών προσώπων στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Μάλιστα, την ημέρα της δολοφονίας Μπακογιάννη θα διεξαγόταν σχετική συζήτηση στη Βουλή. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η 17Ν εμφανιζόταν να μετέχει ενεργά στο πολιτικό παίγνιο της εποχής και να παίρνει θέση.

Ο Χαρίλαος Φλωράκης είχε πει τότε: «Οι αυριανιστές ήσαν οι μόνοι που δεν αισθάνθηκαν για τον φόνο του Μπακογιάννη ντροπή».

Σε μια περικοπή της 12σέλιδης προκήρυξης που απέστειλαν τότε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία (στις 9/10/1989), οι τρομοκράτες αναφέρουν: «Αποφασίσαμε λοιπόν να εκτελέσουμε τον απατεώνα και ληστή του λαού Μπακογιάννη. Ο κύριος αυτός είναι υπεύθυνος όχι μόνο γιατί έκλεψε τα πρώτα 60 εκατομμύρια του ιδρυτικού κεφαλαίου της Γραμμής αλλά και για τις εκατοντάδες εκατομμύρια που είτε έκλεψε μαζί με τον συνεργάτη του Κοσκωτά για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου Γραμμής, αλλά και για την αγορά μέσω της Γραμμής της Τράπεζας Κρήτης».

Κοινώς, ενέπλεκαν άμεσα τον Παύλο Μπακογιάννη στο σκάνδαλο Κοσκωτά, ισχυρισμό που ανέπτυσσε πριν από αυτούς η τότε εφημερίδα Αυριανή. Κάτι που, φυσικά, επισημάνθηκε από τον Τύπο της εποχής, αλλά και από πολιτικά πρόσωπα.

Ένα από τα «χαρακτηριστικά» πρωτοσέλιδα της Αυριανής.

Η «Αυγή» έγραψε την Τετάρτη 27.9.1989: «Η 17Ν ήξερε τι επιδίωκε: Να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τη διαδικασία της κάθαρσης. Να δημιουργήσει κλίμα έντασης και αναταραχής. Να αναιρέσει τη βούληση του ελληνικού λαού να πορευθεί ομαλά προς τις επικείμενες εκλογές και φυσικά να “αποδείξει” ότι τα σκάνδαλα του καλαμποκιού ή των υποκλοπών ή του Κοσκωτά δεν είναι δα μια τόσο σοβαρή υπόθεση ώστε να ασχολούμαστε με αυτήν».

Στην ίδια έκδοση, ο τότε γ.γ. του ΚΚΕ, Χαρίλαος Φλωράκης, λέει: «Οι αυριανιστές ήσαν οι μόνοι που δεν αισθάνθηκαν για τον φόνο του Μπακογιάννη ντροπή. Κάποιοι βέβαια εμφανίστηκαν υποκριτικά συντετριμμένοι. Ενώ κάποιοι άλλοι – θρασείς, προκλητικοί, αγριάνθρωποι – δεν απέκρυπταν τον επόμενο στόχο τους: “Μετά τον Μπακογιάννη”, έλεγαν, “σειρά έχει ο Κύρκος”!».

H Ελευθεροτυπία την επομένη της δολοφονίας.

Ο Παύλος Μπακογιάννης δεν ήταν μια τυχαία πολιτική φυσιογνωμία. Δημοκράτης, μετριοπαθής και αγαπητός από όλες τις πολιτικές πτέρυγες και προγραμματικά ενωτικός. Ήταν από τους ανθρώπους που εργάστηκε για την Εθνική Συμφιλίωση και το κλείσιμο των πληγών που είχε αφήσει ο Εμφύλιος στη χώρα. Θεωρούνταν, δε, ο άνθρωπος που δυνητικά θα μπορούσε να βάλει την τότε Δεξιά και την τότε Αριστερά σε ένα κοινό τραπέζι για συζητήσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν και σε μια πολιτική και προγραμματική συστράτευση.

Υπήρξε διευθυντής του ελληνικού προγράμματος της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας, όταν έγινε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Από τη θέση αυτή αντιτάχθηκε στο δικτατορικό καθεστώς και έκανε εκπομπές με σχόλια και ειδήσεις που αναμεταδίδονταν και από την Deutsche Welle και πολύ γρήγορα έγιναν σημείο αναφοράς του αντιδικτατορικού αγώνα.

Στο Μόναχο γνώρισε τη Ντόρα Μητσοτάκη, κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης και την οποία και παντρεύτηκε το 1974. Μαζί της απέκτησε δύο παιδιά, την Αλεξία και τον Κώστα.

Ανέμελες στιγμές με την Ντόρα Μπακογιάννη.

Τον Ιούνιο του 1989 εκλέχθηκε βουλευτής της μονοεδρικής περιφέρειας Ευρυτανίας. Ακολούθησε η Κυβέρνηση Τζαννετάκη, στο σχηματισμό της οποίας έλαβε ενεργό ρόλο, ως διαπραγματευτής μεταξύ του κόμματός του και του Συνασπισμού. Άρα, ήταν ένα πρόσωπο κλειδί με έρεισμα στην πολιτική κονίστρα, αλλά και με αξιοπρόσεκτο γκελ στην κοινή γνώμη. Γι’ αυτό και η επιλογή του από την 17Ν προκάλεσε πολλές αντιδράσεις.

Η δολοφονία του ήταν μια καίρια ήττα για τη δημοκρατία. Φυσικά, ήττα για τη δημοκρατία είναι κάθε δολοφονία πολιτικού προσώπου. Τα ζητήματα σε μια ευνομούμενη κοινωνία δεν λύνονται ποτέ με κουμπούρια. Στην περίπτωση του Παύλου Μπακογιάννη, όμως, είχαμε και την ανάσχεση κάθε προοπτικής ουσιαστικού διαλόγου. Η δολοφονία του παρόξυνε σε υπέρμετρο βαθμό τα -ήδη- άγρια πάθη λόγω του σκανδάλου Κοσκωτά.

 

Διαβάστε ακόμα: Αλέξη, άκου τι έχει πει ο Λεωνίδας Κύρκος. 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top