Στέφανος Κασσελάκης: ο νέος καραβοκύρης της Αριστεράς;

Καλό το περιτύλιγμα, αλλά στις μέρες μας δεν φτάνει.

Η παράδοξη περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη θυμίζει λίγο το στίχο του Μίλτου Σαχτούρη στο ποίημά του «Ο Ανδρέας Εμπειρίκος στην Άνδρο»: «-Πώς απ’ τον Πόρο, Αντρέα; εσύ πάντα πήγαινες στην Ανδρο». Για τις ανάγκες και μόνο της σύγκρισης: άνθρωποι σαν τον Κασσελάκη είναι αναγκασμένοι -κατά πολλούς- να πηγαίνουν μόνο στην «πλούσια» Ανδρο κι όχι στον «ταπεινό» Πόρο.

Σε μια εσωκομματική διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού που ως τώρα θαυμάζεται για την απουσία νοήματος, ενδιαφέροντος και στόχων (αυτή του ΣΥΡΙΖΑ), η αιφνίδια εμφάνιση του Κασσελάκη στο προσκήνιο όχι μόνο τάραξε τα νερά, αλλά έδωσε και… μέτρα δημοσιότητας σε ένα κόμμα που μοιάζει να ζει εδώ και καιρό μόνο για να γλείφει τις πληγές του.

Αίφνης, ο Κασσελάκης προσέδωσε στην εκλογή νέου αρχηγού λίγο χρώμα, μια νέα οπτική για να σχολιάσεις τα του ΣΥΡΙΖΑ και, μάλιστα, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ. Τα χαρακτηριστικά του ανδρός είναι εξόχως ενδιαφέροντα, εν μέρει αντιφατικά και διά τούτο προκλητικά (με τη θετική έννοια).

Το γεγονός και μόνο ότι με το άκουσμα του ονόματός του βγήκαν από τα συρτάρια κομματικών στελεχών και ψηφοφόρων τα αριστερόμετρα (sic) δείχνει πόσο επηρέασε τη δημόσια συζήτηση ο Κασσελάκης. Ακόμη και η δεξιά πολυκατοικία άρχισε να ενδιαφέρεται λίγο περισσότερο για τον πολυτραυματία της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αυτοδημιούργητος, με ναυτιλιακή εταιρεία, πολύ καλό κύκλο εργασιών, με φουσκωμένο λογαριασμό στην τράπεζα, με τις ξένες γλώσσες του και με τον αέρα του ανθρώπου που έχει ζήσει τον κόσμο, ο Κασσελάκης δεν είναι το τυπικό δείγμα αριστερού που έχουμε μάθει να συναντάμε στη χώρα μας. Για τους Γάλλους θα ήταν ένα τυπικό δείγμα της gauche caviar, αν και ο ίδιος αρνείται πως είναι κλεισμένος σε ένα χρυσό κλουβί.

Η αταβιστική αντίδραση των καθαρογράφων της ημεδαπής Αριστεράς (καλά, δεν έχουν μείνει και πολλοί) ήταν ότι ένας πλούσιος δεν έχει θέση στην κορυφαία θέση της κομματικής πυραμίδας. Γι’ αυτή τη μερίδα των αριστερών, ο πλούτος είναι μια ακραία μορφή ονειδισμού. Προκύπτει πάντα από άδολες πηγές, έχει παραχθεί από το… αίμα του εργάτη και συνιστά τη μέγιστη αιτία της κοινωνικής ανισότητας. Πώς θα μιλήσει ο Κασσελάκης για τους πένητες με γεμάτη την κοιλιά;

Να γιατί ο Τσίπρας αποτέλεσε για τον μέσο αριστερό το τέλειο δείγμα αρχηγού. Δεν προέρχεται από τζάκι, δεν διατράνωσε ποτέ τις πολυετείς σπουδές του (δεν έκανε άλλωστε), δεν φημίζεται για τη διανοουμενίστικη στόφα του, διέμενε σε ένα τυπικό μεσοαστικό σπίτι και ο τραπεζικός του λογαριασμός δεν αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο επισταμένης έρευνας. Είχε όλο το «πακέτο» να είναι αποδεκτός και αρεστός.

Τη στιγμή που ο Κασσελάκης εμφανισιακά «Τσιπρίζει» (μαγουλάκια, φρατζούλα, ουδέτερο ντύσιμο: κοινώς ένα παλικάρι που κάθε γονιός θα ήθελε για γιο), τα ειδικά χαρακτηριστικά του τείνουν να θυμίζουν περισσότερο έναν φιλελεύθερο πολιτικό και λιγότερο έναν αριστερό. Είναι ανοιχτός σε προτάσεις, δείχνει εύκαμπτος, ευπροσάρμοστος και δεν διακατέχεται από το άχθος της ιδεολογικής καθαρότητας.  Α, ναι: μιλάει άπταιστα και τέσσερις γλώσσες (τρέμε, Κλίντον).

Φτάνουν, άραγε, όλα αυτά να τον κάνουν το next big thing της τραυματισμένης Αριστεράς; Η πολιτική στις μέρες μας, στις στεγνές μέρες του 21ου αιώνα, δεν είναι η αποθέωση της οραματικής σκέψης και της ιδεολογικής ανάτασης. Τα πάντα κρίνονται στο πεδίο της δράσης. Το δέον νικάει κατά κράτος. Είσαι doer; Θα πας μπροστά. Είσαι thinker; Μπορείς να περιμένεις στην ουρά (θα σας ειδοποιήσουμε).

Ολες αυτές οι πλατφόρμες για τις οποίες μιλάει συνεχώς ο Κασσελάκης θα ήταν ένα ωραιότατο σχήμα στα 90’s και στις αρχές του 2000, τότε που ακόμη δεν είναι πέσει πάνω μας όλος ο χείμαρρος των παγκόσμιων προβλημάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταποντίστηκε στις εκλογές επειδή δεν είχε πλατφόρμα ιδεών, αλλά διότι η ηγεσία του δεν έπεισε τους πολίτες ότι μπορεί όλα αυτά να τα κάνει πράξη, δίχως να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Μπορεί ο Κασσελάκης να είναι «στεγνός», τη στιγμή που οι άλλοι υποψήφιοι έχουν φάει στο κεφάλι τα βρόμικα νερά της διακυβέρνησης (άρα και των λαθών τους), ωστόσο από μόνο του αυτό δεν φτάνει για να του προσδώσει το τέλειο άλλοθι.

Ως περιτύλιγμα είναι καλός, γι’ αυτούς που αρέσκονται να μένουν στο φαίνεσθαι, αλλά το περιεχόμενο μένει να αποδειχθεί ότι υπάρχει. Είναι άλλο πράγμα να πετυχαίνεις στην επιχείρησή σου κι άλλο να διοικείς ένα κόμμα και, φυσικά, να θέλεις να ηγηθείς μιας χώρας. Αν ήταν έτσι, ας βάζαμε για πρωθυπουργό τον Βαρδινογιάννη (!) και θα καθαρίζαμε.

Ούτε οι ξένες γλώσσες θα τον σώσουν, ούτε η αστική ευγένεια θα τον κάνει ικανό πολιτικό. Χρειάζονται όλα αυτά τα «καλούδια», δεν αντιλέγει κανείς, αλλά ένας πολιτικός αρχηγός στις μέρες μας κρίνεται από τις πράξεις του, την ετοιμότητά του και το φλέγμα του μπρος στα προβλήματα. Ολα τα άλλα είναι για τα καλλιστεία και όχι για την αντιμετώπιση της σκληρής καθημερινότητας.

Ανάμεσα στο «είναι πολύ πλούσιος για να είναι αριστερός» και στο «είναι ο ευγενής αστός που μας χρειάζεται» (βαρετές αοριστολογίες και γενικεύσεις και οι δύο) έρχεται πάλι το δέον να ορίσει την κατάσταση. Μπορεί; Αν ναι, ας τον δούμε. Αλλιώς, ας προσπεράσει.

Διαβάστε ακόμα: Μίλτο, ποιος ουρανός μπορεί να δοξάσει το μεγαλείο σου;

TAGS :
Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook