Θεόδωρος Πάγκαλος: μια περσόνα που λάτρευε τη σύγκρουση

Δεν πέρασε ποτέ απαρατήρητος.

Το να φεύγεις από τη ζωή και να σε ακολουθεί ως το μόνο της ζωής σου ταξίδιον μια δήλωση που έκανες πριν από χρόνια και η οποία προκάλεσε όσο ελάχιστες τον δημόσιο λόγο, δεν το λες και ευτυχία.

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος πέθανε σήμερα (31/5) σε ηλικία 84 ετών και, φευ, αποκλείεται να μην ήρθε στο νου των περισσότερων η γνωστή ρήση του «μαζί τα φάγαμε». Προφανώς και ο πρώην υπουργός δεν ήταν μόνο αυτό. Στην πολύχρονη παρουσία του στα πολιτικά πράγματα έχει να επιδείξει κι άλλες περγαμηνές. Ειδικά ως υπουργός Εξωτερικών.

Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ανδρώθηκαν με τον Ανδρέα Παπανδρέου, με κάποιο τρόπο που δεν μπορεί κανείς να τον γνωρίζει, ένας Πάγκαλος θα γινόταν γνωστός στον θυρωρό της πολυκατοικίας του (για να παραφράσουμε τον Γιώργο Κατσιφάρα) ακόμη κι αν δεν τον είχε επιλέξει ο «γκουρού» του Κινήματος.

Άλλωστε, ήδη από τα χρόνια του Παρισιού, νεολαίος τότε στα γεγονότα του Μάη ’68, ο Πάγκαλος έκανε αισθητή την παρουσία του. Όχι πάντα με θετικό τρόπο. Ισως αυτό να ήταν, τελικά, και το προσόν του: να μην περνάει απαρατήρητος.

Το έχουν αυτό ορισμένοι άνθρωποι: η σύγκρουση τους προσφέρει πόντους παρουσίας, μορφοποιεί το σχήμα τους, πλάθει τον χαρακτήρα τους και σίγουρα ενισχύει εκείνο το σημείο του εγώ που αποζητάει με ζήλο να εκδηλώνεται μεγαλαυχικά και επίμονα.

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος δεν περίμενε τα σιδηρά χρόνια των μνημομίων και της οικονομικής κρίσης για να εναντιωθεί με σφοδρότητα στους πολιτικούς του αντιπάλους. Πάντα το έκανε. Δύσκολα μπορούσε να κάτσει ήσυχος σε τηλεοπτικό πάνελ. Ηταν η αποθέωση της υπεροψίας και της διελκυστίνδας. Μια κουβέντα ήταν ικανή να πυροδοτήσει μέσα του μια ολόκληρη φωτιά.

Συχνά κατέφευγε στην ειρωνεία, την υποτίμηση, τον χλευασμό. Θα έλεγε κανείς πως ο μεγάλος αντίπαλος του ανδρός ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Συγκέντρωνε με έναν χαρακτηριστικό τρόπο (στην αρχή λανθάνοντα, αλλά σύντομα αναγνωρίσιμο από όλους) όλα τα αντιθετικά στοιχεία που μπορεί να έχει ένας δημόσιος άντρας.

Ευφυΐα, αλλά και εγωπάθεια. Λαμπρό χιούμορ, αλλά και βιτριολική πρόκληση. Το βλέμμα, η στάση του σώματός του, το ύφος του, ακόμη και ο τόνος της εκφοράς του λόγου του, όλα καταδείκνυαν έναν άντρα που μέσα του πίστευε πως είναι ανώτερος των άλλων και ότι, τέλος πάντων, είναι καταδικασμένος να συνομιλεί με αδαείς, προσπαθώντας να τους διδάξει τα προφανή (… τα δικά του προφανή).

Τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική σκηνή. Ήταν τα χρόνια που βάραιναν ήταν και το γεγονός ότι πλέον έμοιαζε πολιτικά ανέστιος. Αυτός, ένας βέρος ΠΑΣΟΚος είχε πει δημόσια πως στις προηγούμενες Ευρωεκλογές είχε ψηφίσει Νέα Δημοκρατία.

Οπως για όλους τους πολιτικούς άνδρες, έτσι και για τον Θεόδωρο Πάγκαλο, η επίσημη Ιστορία θα του έχει φυλάξει κάποιες αράδες με τα θετικά και τα αρνητικά του. Δαιμονοποιήθηκε, λοιδορήθηκε, άκουσε τα εξ αμάξης, αλλά μπορεί και όλο αυτό να του άρεσε κιόλας, να του δημιουργούσε ένα αίσθημα ευφορίας.

Ενδέχεται, πάντως, να πίστευε ακράδαντα αυτά που έλεγε (να μην ήταν, δηλαδή, ένας κλασικός agent provocateur) και μέσα του να θεωρούσε πως είχε αναλάβει αυτόκλητα το καθήκον να εκστομίζει τις σκληρές αλήθειες που άλλοι, περισσότερο διπλωμάτες, να απέφευγαν ή να τις στρογγύλευαν.

Το σίγουρο είναι ότι υπήρξε μια διακριτή περσόνα στην ελληνική πολιτική σκηνή με τα καλά και τα τρωτά του. Από την άλλη, σκέφτεσαι πως οι νεόκοποι πολιτικοί, οι περισσότεροι τουλάχιστον, εμφανίζονται ξύλινοι, άδειοι από ιδιαίτερα χρώματα και με κάμποσα μαλλιά στη γλώσσα. Να τι δεν ήταν, εντέλει, ο Θεόδωρος Πάγκαλος.

Διαβάστε ακόμα: Δεύτερη φορά Κυριάκος. Yπάρχει ο κίνδυνος της αλαζονείας;

TAGS :
νεα δημοκρατία πασοκ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook