Δεν είμαστε όλοι οι δημοσιογράφοι Τράγκες

Πρόλαβε να φτιάξει έως και πολιτικό κόμμα (Φωτογραφία: Sooc).

Ας ξεμπερδέψουμε ευθύς με το μηδέποτε αληθινό -εν τοις πράγμασι- και αρκετά υποκριτικό: ο αποθανών δεδικαίωται. Η ζωή δικαιώνει τη θανή ενός ανθρώπου κι όχι το ανάποδο. Στο κάτω κάτω, αν θέλουμε να μας σκέφτονται με συμπάθεια αυτοί που θα μείνουν πίσω, όταν εμείς θα παρέλθουμε, καλό είναι να έχουμε προετοιμάσει το δρόμο που θα διαβούν.

Ο δρόμος που άφησε ο Γιώργος Τράγκας πίσω του είναι ένας σιδηρόδρομος χρήματος, χρυσού, σπιτιών ανά την υφήλιο και κάμποσων άλλων περιουσιακών στοιχείων που έχουν κλειδαμπαρωθεί σε εξωχώριες εταιρίες. Με τον ιδρώτα του προσώπου του θα πει κάποιος μειδιώντας.

Προφανώς, ο Οικονομικός Εισαγγελέας που παρενέβη στην υπόθεση της διαθήκης του δεν πείστηκε για την εργατικότητα του ανδρός και τα επιτεύγματα αυτής. Κάτι άλλο αναζητεί στη διαδρομή αυτού του σιδηρόδρομου. Κάποιες στάσεις σε υπουργεία, γραφεία επιχειρηματικών και λοιπών… συγγενών που του πρόσφεραν αφειδώς πολύτιμες προμήθειες έναντι της σιωπής ή της κραυγής του από τα ερτζιανά.

Μόνο που ο Γιώργος Τράγκας (ως βούληση και ως παράσταση) ήταν γνωστός και όσο ζούσε. Βοούσε ο τόπος πως είχε τροφαντή περιουσία. Το ήξεραν και οι πέτρες πως ο χύδην λαϊκισμός του ήταν κατ’ αποκοπήν. Τίποτα δεν έβγαινε από το στόμα του εάν προηγουμένως δεν είχε βραχεί στα λιμνάζοντα ύδατα του συμφέροντος. Αναρωτιέται κανείς: γιατί δεν επενέβη τότε ο εισαγγελέας;

Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι δημοσιογράφοι κάθε χρόνο οφείλουμε να κάνουμε δήλωση πόθεν έσχες. Ακόμη κι αν έχεις μόνο το σαρκίο σου να δηλώσεις. Πώς, λοιπόν, τόσα χρόνια δεν είδε κανείς αρμόδιος τη δήλωση του Τράγκα; Να ήταν τόσο ανεπίληπτη; Να ήταν τόσο λευκή σαν το περιστέρι της ειρήνης;

Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει -ακράδαντα μάλιστα- πως όλοι οι δημοσιογράφοι είναι κάτι σαν τον Τράγκα ή wannabe Τράγκες. Τουτέστιν: επαγγελματίες που σκιαμαχούν. Θεωρεί πως είναι ωφελιμιστές, ζητούν το κατιτίς για να πουν μια καλή κουβέντα για κάποιον ή να χαντακώσουν κάποιον άλλο, ζουν πλουσιοπάροχα, έχουν πολλές δουλειές, άδηλους πόρους, αφάνταστες ευκολίες, όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές γι’ αυτούς κι άλλα ηχηρά παρόμοια.

Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις σκέφτεσαι το εξής: με βρίζεις που με βρίζεις, τουλάχιστον ας ξέρεις για ποιο πράγμα το κάνεις. Το ότι μας έχει πάρει όλους η μπάλα δεν γεννάται θέμα. Όλοι στο ίδιο τσουβάλι με αποτέλεσμα το επάγγελμα του δημοσιογράφου να βρίσκεται στην κατώτερη θέση της αξιοπιστίας.

Όσοι μας τα είχαν φυλαγμένα για χρόνια, τώρα ξεσπαθώνουν κατά πάντων. Όσοι πιστεύουν πως οι δημοσιογράφοι έχασαν πλέον τη μάχη της ενημέρωσης και ότι στις μέρες μας ο καθένας μπορεί να γίνει δημοσιολόγος αν αναρτήσει ένα δεκάρικο λόγο στον λογαριασμό του στα social media, τώρα επιχαίρουν για την κατάντιά μας.

Μόνο που το αφήγημα έχει πολλές γωνίες, θεατές απόλυτα, που πρέπει να είσαι αρκετά δίβουλος και κακεντρεχής για να μην τις βλέπει. Δεν γίνεται να θεωρείς πως ο υπαρκτός λαϊκισμός του Τράγκα (κατά τον υπαρκτό σοσιαλισμό) είχε κάποια, έστω μικρή, σχέση με τη δημοσιογραφία. Ήταν ένα «μαγαζί» δικής του εμπνεύσεως, με πάμπολλες εργασίες, σχεδιασμούς και «επιτυχίες».

Φυσικά και υπάρχουν αυτή τη στιγμή κι άλλοι που ακολουθούν τα «διδάγματά» του και καταφέρνουν να εισχωρούν στα άδυτα του κράτους, του πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου πουλώντας εκδούλευση πολύ ακριβά. Πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Αυτοί, όμως, δεν συνιστούν κανόνα, αλλά οικτρή εξαίρεση.

Δεν θα μπω καν στη λογική του ποιος είναι ο μέσος μισθός ενός δημοσιογράφου στην Ελλάδα, τι πιέσεις δέχεται, τι άγχος κουβαλάει, τι φόβους κρύβει κάτω από το χαλί του. Αν το κάνω θα είναι σαν να υφαίνω το μαρτυρολόγιο ενός δημοσιογράφου μετατρέποντάς τον σε οσιομάρτυρα. Δεν είναι! Ένας εργαζόμενος είναι κι αυτός. Εργαζόμενος, αλλά όχι εργοδότης και σίγουρα όχι υμνητής επί χρήμασι.

Το να θεωρείς πως ο Τράγκας είναι ο κανόνας στη δημοσιογραφία είναι σαν να λες πως όλοι γιατροί δέχονται φακελάκια, όλες οι δικαστές δικάζουν με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον, όλοι οι πολιτικοί τα παίρνουν, όλοι οι αστυνομικοί τα έχουν καλά με τον υπόκοσμο και όλοι οι εφοριακοί είναι λαδωμένοι ποντικοί.

Είναι σαν να παίρνεις μια σκούπα και να σπρώχνεις τους πάντες στα σκουπίδια. Και τι θα μείνει στο τέλος; Ποιος θα είναι αυτός ο άμωμος που πηγαίνει με τον σταυρό στο χέρι και ρίχνει το φραγγέλιο κατά των Φαρισαίων; Συνήθως, αυτοί που σκούζουν κατά της κλεπτοκρατίας είναι οι πρώτοι που ανεβαίνουν στο άρμα του κάθε Τράγκα. Για να πληρωθεί η προφητεία: ποτέ μην εύχεσαι κάτι γιατί μπορεί να το λουστείς.

Διαβάστε ακόμα: Συνέντευξη – Τάκης Θεοδωρόπουλος: «Κάποιοι θεωρούν πως είμαι ο Εωσφόρος».

TAGS :
δημοσιογραφία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook