Αλέξης Τσίπρας, ένας serial killer της πολιτικής

Η εποχή Τσίπρα δεν επιτρέπει στους «ηττημένους» να τρέφουν καμία απολύτως αυταπάτη. Άπαξ και κλείσουν την πόρτα χάνονται αυτοστιγμεί. Λες και μπαίνουν στην twillight zone (Photo by Michele Tantussi/Getty Images).

Ο Λίντον Τζόνσον (36ος πρόεδρος των ΗΠΑ) έλεγε πως το πρώτο μάθημα στην πολιτική είναι να μάθεις να μετράς. Τι έχεις, τι σου απομένει, ποιοι είναι οι φίλοι, οι εχθροί, οι συμπαθούντες. Οφείλεις να γνωρίζεις τα αριθμητικά δεδομένα ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους. Στο κάτω κάτω, οι αριθμοί στην οικονομία μαγειρεύονται κατά το δοκούν.

Ο Αλέξης Τσίπρας αποδεικνύεται αρκετά καλός στην προσωπική αριθμητική. Όχι τώρα που ως πρωθυπουργός έχει αναπτύξει και βελτιώσει το know how της προσθαφαίρεσης, αλλά από τα πρώτα του βήματα. Αν και δεν του φαίνεται, ένα από τα βασικά του προτερήματα είναι ο παγερός πραγματισμός ενδεδυμένος πάντα με μια χροιά αναγκαιότητας που σαρώνει κάθε ηθική αναστολή.

Ελάχιστοι πολιτικοί στις μέρες μας έχουν καταφέρει να αναγάγουν το δέον (προσωπικό/κομματικό) σε ύψιστη τέχνη και μάλιστα να του προσδώσουν και το επίχρισμα της ιερής αποστολής. Ο Τσίπρας δεν καρατομεί όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν εκπαραθυρώνει όπως ο Κώστας Σημίτης, δεν δείχνει την πόρτα της εξόδου όπως ο Κώστας Καραμανλής, αλλά εξαφανίζει με συνοπτικές διαδικασίες όποιον του φράζει το δρόμο.

Αλέκος Αλαβάνος και Παναγιώτης Λαφαζάνης. Αμφότεροι είχαν την ίδια τύχη στη σχέση τους με τον Αλέξη Τσίπρα (Menelaos Myrillas / SOOC).

Ο Αλέξης Τσίπρας, ως κλασικός αριστερός, γνωρίζει πολύ καλά τον Νικολάι Γιεζόφ. Για τους μη γνωρίζοντες: ήταν ο κομισάριος υδάτων επί εποχής του «πατερούλη» Στάλιν στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση κι ένας από τους αρχιερείς των απηνών διώξεων κατά των αντιφρονούντων. Το 1939, όμως, έπεσε σε δυσμένεια με αποτέλεσμα να χαθεί από προσώπου γης. Κυριολεκτικά! Ακόμη και η φωτογραφία που είχε βγάλει με τον Στάλιν αλλοιώθηκε έτσι ώστε να μην φαίνεται πουθενά. Λες και τον ρούφηξαν τα νερά που εικονίζονται στο πίσω μέρος της φωτογραφίας.

Όχι, ο Τσίπρας δεν χρησιμοποιεί τέτοιες χειρουργικές μεθόδους, ωστόσο δεν του λείπουν οι λεπτοί χειρισμοί στο πώς θα εκκαθαρίσει το τοπίο που έχει μπροστά του.  Το 2008 παίρνει την προεδρία του ΣΥΝ από τον Αλέκο Αλαβάνο, ενώ δύο χρόνια πιο πριν είχε πάρει το χρίσμα για το Δήμο Αθηναίων, και πολύ γρήγορα αντικαθιστά όλα τα παλιά στελέχη με τους ανθρώπους του. Δίχως να το καταλάβει, ο Αλέκος Αλαβάνος πέφτει σε αχρηστία, εξαχνώνεται και στο τέλος αναγκάζεται να κατέβει από το τρένο. Είναι το πρώτο «θύμα» του Αλέξη Τσίπρα.

Επτά χρόνια μετά, τον Ιούλιο του 2015, αφού έχει διεξαχθεί το Δημοψήφισμα και έχει έρθει σε συμφωνία με τους δανειστές για το τρίτο μνημόνιο, ουσιαστικά εξωθεί σε αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ την εσωκομματική του αντιπολίτευση έτσι όπως αυτή εκφραζόταν από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Οι πολιτικοί συντάκτες θα κάνουν λόγο για βελούδινη εκκαθάριση από πλευράς του Αλέξη Τσίπρα, καθώς κατάφερε δίχως να ανοίξει μύτη να βγάλει εκτός κόμματος όσους προσπάθησαν να σηκώσουν την παντιέρα της επανάστασης.

Πριν από τρία χρόνια στενοί συνεργάτες, στη συνέχεια οι δρόμοι του Αλέξη Τσίπρα και του Γιάνη Βαρουφάκη χωρίστηκαν (Phil Ipparis / SOOC).

Την ίδια περίοδο, το golden boy του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάνης Βαρουφάκης βλέπει την πόρτα της εξόδου από το υπουργείο Οικονομικών. Οι πληροφορίες αναφέρουν πως ο Τσίπρας όχι μόνο δεν τον στήριξε στη διαμάχη που είχε με τον Σόιμπλε και τον Ντάισελμπλουμ, αλλά αντιθέτως τον «θυσίασε» στο βωμό της αλλαγής πολιτικής που ήθελε να πραγματοποιήσει. Αυτά τα δύο διαζύγια (όπως κι εκείνο με την Ζωή Κωνσταντοπούλου) σηματοδότησε τη στροφή σε μια real politik που μετέτρεψε τον εμπρηστικό ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας που μπορεί να αφομοιώνει τους κραδασμούς δίχως να προσκολλάται σε ιδεολογικές ταυτότητες.

Ο Τσίπρας είναι ο killer με το εφηβικό πρόσωπο. Ο Νίκος Κοτζιάς θα πρέπει να το κατανόησε τον Οκτώβριο του 2018. Είτε είχαμε να κάνουμε με ηρωική έξοδο είτε για αναγκαστική παραίτηση, το σίγουρο είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας εκείνη την περίοδο προτίμησε να πάει με τα νερά του Πάνου Καμμένου κι όχι με αυτά του συντρόφου Κοτζιά. Στην παροιμιώδη κόντρα των δύο υπουργών του, ο πρωθυπουργός δεν κοίταξε ιδεολογικές συγγένειες, αλλά πήγε με το συγκυριακό συμφέρον.

Αυτό που του υπέδειξε τώρα πως ο Πάνος Καμμένος δεν του είναι χρήσιμος κι έτσι από κυβερνητικός εταίρος εξελίχθηκε σε κυβερνητικό βαρίδι. Ακόμη κι αν δεχθούμε τη λογική του συναινετικού διαζυγίου για τα μάτια του κόσμου, δεν γίνεται να αρνηθούμε πως το ένα μέρος (αυτό των ΑΝΕΛ) βγαίνει από τη «σχέση» πολλαπλά τραυματισμένο. Αποχωρεί από την κυβέρνηση κρατώντας ένα ξεροκόμματο και έτερον ουδέν.

Αν και οι πέντε περιπτώσεις που αναφέρθηκαν είναι διαφορετικές, τις ενώνει ένα πράγμα: όταν ο Τσίπρας αποφασίζει να εξαφανίσει κάποιον, το κάνει με συνοπτικές διαδικασίες και το αποτέλεσμα είναι εύγλωττο. Πού είναι τώρα ο Αλαβάνος, ο Λαφαζάνης, ο Βαρουφάκης και λίαν συντόμως ο Καμμένος; Στα αζήτητα, στο περιθώριο. Είναι τυχαίο ή καρμικό; Ποιος ξέρει, άραγε;

Και παλαιότερα υπήρχαν συγκρούσεις κορυφής στα κόμματα εξουσίας. Ξεχνάει κανείς τις κόντρες του Παπανδρέου με τον Αρσένη και τον Σημίτη; Ή του Μητσοτάκη με τον Σαμαρά; Κόσμος πήρε, έφυγε και ξαναήρθε στο μαντρί των μεγάλων κομμάτων (βλ. Μάνος, Τσοβόλας, Σουφλιάς). Κι όμως, δεν χάθηκαν, δεν τους κατάπιε το μαύρο σκοτάδι. Με κάποιο τρόπο επανήλθαν στην κεντρική σκηνή. Σε αντίθεση με την εποχή Τσίπρα που δεν επιτρέπει στους «ηττημένους» να τρέφουν καμία απολύτως αυταπάτη. Άπαξ και κλείσουν την πόρτα χάνονται αυτοστιγμεί. Λες και μπαίνουν στην twillight zone.

Ναι, διότι η αλήθεια είναι εκεί έξω. Μόνο που είναι η αλήθεια του Τσίπρα και κανενός άλλου. Οποιος δεν την δέχεται τον τρώει η καταπακτή.

Διαβάστε ακόμα, Χρήστος Ροζάκης: «Η Συμφωνία για το Μακεδονικό είναι μια δίκαιη λύση, ένας έντιμος συμβιβασμός».

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας Πάνος Καμμένος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook