Νεφέλη Γκατζώνη: «Η γυμναστική είναι το καλύτερο δώρο στον εαυτό σου» 
«Το beach-volley είναι σπορ σοβαρό. Καιρός είναι να σταματήσουν ν’ ασχολούνται διάφοροι με το τι μαγιό φοράμε, ή με το πώς είμαστε».
Προηγήθηκε, λέει, η σάλα, το βόλεϊ το «κανονικό». Η άμμος όμως γρήγορα την κέρδισε: άλλο η εξάδα και οι αλλαγές, και άλλο το δίδυμο της συνεχούς πρωτοβουλίας, της επίμονης επιμονής και δημοσιότητας. Η Βάσω, από την Αυστραλία, από το 2000 και μετά δεν άλλαξε. Οι κινήσεις της στην άμμο, ταυτόχρονα δυνατές και χορευτικές, απογειώσεις και αυτοθυσίες αλλεπάλληλες και συνεχείς, την κρατήσανε πια σε κορυφή αξιοζήλευτη, της έδειξαν το δρόμο και για πιο πέρα επιτυχίες. Για πολλή ακόμα μες στους προβολείς της νύχτας χαρούμενη αθλητική ζωή.
Βάσω Καραντάσιου: Άμα κάνεις επιτυχίες, κι ούτε τότε δεν τολμάς να πεις τη γνώμη σου στα ίσια, χωρίς φόβο, δεν… λέει. Εδώ περιμένουμε να πετύχουμε κάτι καλό, ώστε ν’ αποκτήσουμε βήμα να πούμε τη γνώμη μας. Τη γνώμη μας για το ίδιο το άθλημα, για την πρόοδό του. Αδιαφορώντας μάλιστα για τις όποιες συνέπειες. Γιατί θέλει και θάρρος να πεις για τα στραβά όταν είσαι στην κορυφή, να δυσαρεστήσεις ίσως κάποιους τέτοιες ώρες. Αλλά τότε πρέπει να εισακουστείς. Γιατί, αν είχαμε αποτύχει, ποιος θα μας έδινε σημασία; Άλλωστε, τότε η μόνη μου επιδίωξη θα ήταν πώς θα γίνω καλύτερη στο γήπεδο. Ούτε καν χρόνο δεν θά ’χα για ν’ ασχοληθώ και με το κοινό καλό…
Να η ευκαιρία, λοιπόν, να τα πούμε. Αν και οι προπονητές συνήθως πιστεύουν το αντίθετο: πως μόνο μετά από ήττα τούς ακούνε οι παίκτες τους, ποτέ μετά από νίκη.
Άλλο αυτό. Κι εγώ, σε ό,τι αφορά το παιχνίδι, αυτό είπα: μετά από ήττες, τα κεφάλια μέσα. Αλλά μετά από… μετάλλια, καιρός ν’ ακουστεί κι η δική μας άποψη! Εγώ τη φράση, «Έχασε, κι έχει το θράσος να μιλάει κι από πάνω;», δεν θέλω ποτέ να την ακούσω. Οπότε…
Οπότε, ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: πώς ξεκίνησαν όλα, για σένα μια φορά κι έναν καιρό, για τη Βάσω, προτού φτάσει κάποτε στις παγκόσμιες επιτυχίες στην άμμο, ως «Βασιλική εις το Τετράγωνο», με τη Βίκυ Αρβανίτη μαζί;
Εν συντομία, εγώ ξεκίνησα το βόλεϊ γύρω στα 1985. Για νά ’μαι ειλικρινής, με το στίβο πρωτοασχολήθηκα με αθλητισμό. Μου άρεσε πάρα πολύ ο στίβος, ομολογώ.
Αυτό φαίνεται και στην άμμο, τώρα. Από το σώμα και τον τρόπο σας.
Ευχαριστώ. Μου άρεσαν όλα σχεδόν στο στίβο: το τρέξιμο, οι ταχύτητες, το μήκος… Είχα γραφτεί και μια χρονιά μάλιστα στον Εθνικό Αθηνών, απέναντι από τον Φωκιανό και το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Και δίπλα στην πισίνα του Ζαππείου, την τόσο καθοριστική για τ’ αθλήματα του νερού…
Μιλάμε για τους ωραιότερους χώρους άθλησης στον κόσμο τώρα, με τον Παρθενώνα και τους άλλους ναούς δίπλα. Αλλά ήτανε πολύ μονότονη η προπόνηση του στίβου για μένα, γιατί ο χαρακτήρας μου είναι πιο ομαδικός. Έτσι, αποφάσισα να ασχοληθώ με το βόλεϊ, για νά ’μαι με τις συμμαθήτριές μου, για νά ’χω… παρέα. Και βρέθηκα σ’ ένα τεχνικά πολύ ζωντανό, πολύ επιδέξιο άθλημα.
Διαβάστε ακόμα: Στο Ζάππειο μια νύχτα
Με της μπάλας το διάλογο επί σκηνής!
Ακριβώς. Όλη η ιστορία γι’ αυτήν την μπάλα γίνεται. Αγωνίστηκα λοιπόν στο Βύρωνα, στον Αθλητικό Γυμναστικό Σύλλογο, μέχρι το ’95, οπότε και πήρα μεταγραφή για τα Βριλήσσια. Πήραμε τότε δύο Πρωταθλήματα Ελλάδος με τη νέα μου ομάδα, ’96, ’97. Και το ’98, με τον κύριο Δερμάτη, βγήκαμε δεύτεροι, χάνοντας το Πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό της μέλλουσας συμπαίκτριάς μου στο beach-volley, της Έφης Σφυρή. Κι από το ’98 ασχολούμαι πια επαγγελματικά με το άθλημα, ώς σήμερα.
Επτά χρόνια… φαγούρας;
Επτά χρόνια επαγγελματισμού. Τότε σταματήσαμε από τη σάλα με την Έφη, για να διεκδικήσουμε τη συμμετοχή μας στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ. Όπως κι έγινε.
Το beach-volley ήτανε νέο άθλημα στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ;
Όχι. Ήταν η δεύτερη φορά στην ιστορία του. Από την Ατλάντα είχαμε μπει στο πρόγραμμα.
Η γυναικεία υδατοσφαίριση, το πόλο, ξεκίνησε στο Σίδνεϊ…
Ναι. Το ’98, λοιπόν, αρχίσαμε τις προσπάθειες και καταφέραμε να προκριθούμε. Αλλά το 2000, τη χρονιά των Ολυμπιακών, είχε η Έφη την ατυχία να πάθει το χιαστό της. Έτσι πήγαμε στο τσακ, μόλις και μετά βίας, και βγήκαμε δέκατες έβδομες. Αλλά την ένατη θέση τη χάσαμε για ένα πόντο μόνο, κυριολεκτικά. Για έναν πόντο ακριβώς! Επιπλέον ατυχία δηλαδή.
Και στην άλλη άκρη του κόσμου.
Παρ’ όλα αυτά, εντάξει: το χαρήκαμε. Για μένα ήτανε η πιο σημαντική αγωνιστική εμπειρία ώς τότε. Η συμμετοχή και μόνο, άλλωστε, σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι, εκ των πραγμάτων, εμπειρία απίστευτη.
«Αυτή είναι και η πρώτη μεγάλη διαφορά: το έδαφος. Η άμμος. Που δυσκολεύει τις κινήσεις μας πολύ».
Εδώ είναι ίσως ένα καλό σημείο να πούμε για τις διαφορές ανάμεσα στο βόλεϊ στη σάλα και στο beach-volley. Ανάμεσα στο παρκέ και στην άμμο…
Αυτή είναι και η πρώτη μεγάλη διαφορά: το έδαφος. Η άμμος. Που δυσκολεύει τις κινήσεις μας πολύ.
Είναι και πιο επικίνδυνη η άμμος;
Δεν θα τό ’λεγα. Όχι. Μάλλον πιο «υγιές» είναι το χώμα από το παρκέ. Απορροφάει καλύτερα τους κραδασμούς.
Με την ξυπολυσιά ιδιαίτερα;
Ναι. Βέβαια, εδώ έχουμε δύο μόνο άτομα για την κάλυψη του χώρου, ενώ στο παρκέ τα άτομα είναι έξι. Το δικό μας τερέν ήταν 9Χ9, ενώ τώρα έχει γίνει 8Χ8. Η τεχνική και οι απαιτήσεις πάλι δεν νομίζω πως διαφέρουν. Πιο απαιτητική είναι μάλλον η άμμος. Κι έχεις κι ένα μέτρο λιγότερο για να βάλεις την μπάλα μέσα. Οφείλεις να είσαι πιο ακριβής, για να σκάσει η μπάλα κάτω. Η μείωση του μεγέθους του γηπέδου έγινε σ’ εμάς για να επιτευχθεί μεγαλύτερη διάρκεια στα rallies, για να επιμηκυνθεί ο χρόνος του κάθε πόντου. Να βγαίνουν περισσότερες άμυνες, να γίνει όσο μπορεί πιο εντυπωσιακό το παιχνίδι. Εδώ είμαστε άρα: θέλουμε δυο άτομα, να μπορούν να καλύπτουν σωστά το χώρο.
Εσάς, και τη Σφυρή. Εσάς, και την Αρβανίτη… Άτομα-αφεντικά του εαυτού τους αναγκαστικά, δίδυμα αποφασιστικά κι αποφασισμένα! Στην Αθήνα πάντως, στο Παγκόσμιο, πρωτοείδαμε προπονητές να σας μιλάνε στις διακοπές.
Αυτό ήταν ένα τεστ που έγινε στην Αθήνα αποκλειστικά. Δεν υπάρχει προπονητής σ’ εμάς την ώρα του αγώνα. Ο προπονητής μας είναι στην κερκίδα.
Εξοστρακισμένος, όπως στο τένις, όπως στο στίβο;
Ναι. Και δεν επιτρέπεται να μας μιλάει. Αν ο αλυτάρχης των αγώνων παρατηρήσει πως κάποιος προπονητής επικοινωνεί την ώρα του αγώνα με τους αθλητές του στο beach-volley μάς τιμωρεί με πρόστιμο. Χιλίων, δυο χιλιάδων δολαρίων κ.ο.κ. Στην Αθήνα τώρα, τεστάρανε την παρουσία του προπονητή, για να δοκιμάσουν κι άλλο την ανταγωνιστικότητα του αθλήματος. Με την επιθυμία ίσως ν’ ανέβει κι άλλο το επίπεδο. Να μη χρειάζεται οι παίκτες ν’α ’ναι και προπονητές. Να μπορούν να δέχονται και μια έξωθεν συμβουλή, ώστε να μένουν πιο χαλαροί πνευματικά την ώρα του αγώνα, πιο συγκεντρωμένοι στη φυσική τους υπερπροσπάθεια.
Πολεμιστές μόνο, όχι και… Μεγαλέξανδροι!
Αν κι εγώ διαφωνώ με την παρουσία του προπονητή δίπλα μας, την ώρα του αγώνα. Δεν μου αρέσει.
Σας μπερδεύει, παρά σας βοηθάει;
Μάλλον, γιατί αλλοιώνει το χαρακτήρα του αθλήματος. Το beach-volley είναι πολύ ελεύθερο άθλημα. Κι αυτή είναι η ομορφιά του: έχει δύο αθλητές ανεξάρτητους, υπεύθυνους προσωπικά για τις κινήσεις τους,.. υπέροχα μόνους.
Μιλάμε και μια γλυκιά… αλητεία δίπλα στη θάλασσα;
Δεν θα τό ’λεγα έτσι. Μιλούσα τώρα για τις επιλογές μας πάνω στο παιχνίδι, για το τι κάνουμε κάθε φορά, από τεχνική και ψυχολογική άποψη. Οποιαδήποτε συμβουλή ξαφνικά από τον πάγκο, θεωρώ πως περιορίζει την ιστορία και μας αφαιρεί ένα σωρό ελευθερίες. Εμείς κάθε φορά θέλουμε να δοκιμάζουμε και νέα πράγματα. Γι’ αυτό θα ’θελα να συνεχίσουμε ως είχαμε.
Ως προπονήτριες η μία της άλλης… Πάντως, όταν ξεκινούσε το σπορ αυτό, δεν έμοιαζε πως θα γινόταν τόσο σοβαρό όσο έγινε.
Ναι. Γιατί στην Ελλάδα τουλάχιστον, το beach-volley συνδέθηκε με παραλία, χυμούς και φλερτ καλοκαιρινά, αν θέλετε. Έμοιαζε σαν χόμπι διακοπών για μας. Ενώ η αλήθεια είναι πως μιλάμε για ένα άθλημα με ιστορία σαράντα χρόνων πια. Ιδίως στην Αμερική και τη Βραζιλία υπήρχαν ήδη ομάδες καθαρά επαγγελματικές, οι οποίες υπηρετούσαν το άθλημα κατά τη διάρκεια όλου του έτους. Κάναμε ολόκληρο αγώνα με την Έφη για να καθιερωθεί, νομίζω, στη συνείδηση του ελληνικού κοινού πως το beach-volley είναι σπορ σοβαρό. Καιρός είναι να σταματήσουν ν’ ασχολούνται διάφοροι με το τι μαγιό φοράμε, ή με το πώς είμαστε. Με θέματα εξωαγωνιστικά τελοσπάντων.
Έχουν την ομορφιά τους πάντως και τα εξωαγωνιστικά θέματα…
Τα εξωαγωνιστικά συμπληρώνουν απλώς την όλη ιστορία. Το beach-volley είναι από μόνο του ένα πολύ όμορφο, άκρως επαγγελματικό σπορ, το οποίο μπορεί να προσφέρει πάρα πολλές αγωνιστικές συγκινήσεις. Η ατμόσφαιρά του συμπληρώνεται με τη μουσική, τις cheer-leaders, τους χορούς, για να νιώθουν οι θεατές πιο καλά, πιο άνετα.
Ξέρετε πόσο χρόνια περάσανε για να κοιτάξουν οι Έλληνες με κάποια σοβαρότητα τα κορίτσια του πόλο, να μην κεντράρουν στα μαγιό και στα σώματα; Από την άλλη, ωραίο είναι το… «ωραίο φύλο», μην καταλήξουμε και πουριτανοί με όλα αυτά τα politically correct που μας ταλανίζουν τα τελευταία χρόνια.
Εντάξει, γι’ αυτό το λόγο τα περισσότερα βλέμματα στρέφονται πάντα στις γυναίκες, στα κορίτσια-αθλήτριες, ανεξάρτητα από σπορ. Φυσικό είναι αυτό. Αλλά μιλάμε για μια υπόθεση καλαισθησίας τελικά. Ώς εκεί. Εμείς άλλωστε κυλιόμαστε στην άμμο, δεν μπορούμε να ’μαστε βαμμένες κι από το κομμωτήριο συνέχεια. Ούτε συγχρονισμένη κολύμβηση κάνουμε ούτε ρυθμική γυμναστική.
Το ’98, λοιπόν, που ξεκινάτε, πώς διαλέγετε την Έφη Σφυρή; Ή πώς διαλέγει εκείνη τη Βάσω Καραντάσιου;
Τα τρία προηγούμενα καλοκαίρια είχαμε αγωνιστεί μαζί, ως δίδυμο, στο Πανελλήνιο και σε μια-δυο διοργανώσεις Πανευρωπαϊκές, οι οποίες είχαν γίνει στην Ελλάδα. Πιο πολύ για το χαρτζιλίκι, για να μη μείνουμε αδρανείς κατά τη διάρκεια όλου του καλοκαιριού. Για να επιστρέψουμε πιο έτοιμες το φθινόπωρο στη σάλα. Έτσι είχαμε γνωριστεί. Και τότε σκεφτήκαμε πως το beach-volley θα μπορούσε να εκπληρώσει υψηλότερες για μας φιλοδοξίες. Η κατάκτηση της πρόκρισης π.χ. για τους Ολυμπιακούς δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα ακόμα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Όσο κι αν αγαπάει κάποιος την ομάδα του.
Διαβάστε ακόμα: Ο Γκάλης της ελληνικής κολύμβησης
Εσείς ήσασταν και στην Εθνική Βόλεϊ, έτσι δεν είναι;
Ναι, ήμουνα. Κι εγώ, και η Έφη. Θέλαμε όμως να προσπαθήσουμε και μόνες μας για κάτι. Χωρίς να ξέρουμε ώς πού θα μας πήγαιναν οι δυνάμεις μας. Αν θα τα καταφέρναμε ή όχι. Τα καταφέραμε όμως. Πρώτες απ’ όλο το ελληνικό βόλεϊ, που ώς τότε δεν είχε πάει σε ολυμπιακούς καθόλου.
Στην επόμενη σελίδα: Η ζωή με τη Βίκυ Αρβανίτη, οι έλληνες του εξωτερικού και η αφοσίωση.
1 2
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
