«Είναι ο Αρθούρος Ρεμπώ,/ ο άνθρωπος έκλαμψη, ο μόνος που αρνήθηκε/ για τη ζωή την ποίηση, στα δεκαοκτώ του χρόνια».

Στέλιος Καραγιάννης, «Χριστούγεννα στην Κεφαλλονιά»

Εδώ και τέσσερα ή πέντε, δεν θυμάμαι, χρόνια,
σαν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα κι αρχίζει να με
τυραννάει επίμονα εκείνος ο παλιός και γνώριμός μου
φόβος, κι αισθάνομαι αλλόκοτα, σαν νάμαι λέει ένας
έρημος και εγκαταλειμμένος σ’ ένα κοιμητήρι τάφος,
που τον εστοίχειωσαν το κρύο κι η βροχή, ένας παρά-
ξενος νεκρός αποτινάζει την αστρόσκονη της θλίψης
μέσα μου και έρχεται απρόσκλητος και πάλι, να γιορ-
τάσει και να ξαναγεννηθεί. Είναι ο Αρθούρος Ρεμπώ,
ο άνθρωπος έκλαμψη, ο μόνος που αρνήθηκε για τη
ζωή την ποίηση, στα δεκαοκτώ του χρόνια, ο τρυφε-
ρός και υπέροχος Ρεμπώ, που επιστρέφει κάθε χρόνο,
μ’ ένα αστέρι για χαμόγελο, για να γιορτάσουμε επι-
τέλους τα αληθινά Χριστούγεννα στη Γη. Ο Αρθούρος
λοιπόν, σαν ένα φρόνιμο, βολικό και αξόδευτο της
ποίησης παιδί, δεν θέλει χρήματα, ψεύτικες υποσχέσεις
για ποδήλατα, δεν θέλει δώρα, θέλει μονάχα ένα φίλο
να γιορτάσει τα αληθινά Χριστούγεννα, γι’ αυτό και
του ανοίγω από καρδιάς, και πάνω απ’ της καρδιάς μου
την ταφόπετρα, ένα παλιό Κεφαλλονίτικο κρασί.

 

(Από τη συλλογή «Η έκπληξη της κάθε μέρας», εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, 1992)

 

Στην επόμενη σελίδα: «Ξεχάστε τον Ρεμπώ».

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top