In memoriam Χρήστου Λέντζου: του απόλυτου μετρ του φραπέ στην Αθήνα

Ο αείμνηστος Χρήστος Λέντζος και το θαυμαστό δημιούργημά του.

Για τους παλιούς, τους αυθεντικούς Παγκρατιώτες χθες (19/12) ήταν μια ημέρα θλίψης και μνήμης των εφηβικών τους χρόνων. Ο Χρήστος Λέντζος, ο ένας και μοναδικός ιδιοκτήτης της θρυλικής καφετέριας στο Παγκράτι, «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών.

Μπορεί ο παλιός καλός Λέντζος να είχε κλείσει χρόνια, εντούτοις ο φυσικός θάνατος του ανθρώπου που έκανε το μαγαζί του να μοιάζει με ναό του φραπέ σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής. Μπορεί άλλοι να ψάχνουν με επίταση πότε συντελέστηκε το τέλος της Μεταπολίτευσης, για τους Παγκρατιώτες το τέλος του φραπέ σήμανε τότε που έκλεισε ο Λέντζος.

Οι μαθητές το έσκαγαν από το σχολείο (απέναντι ήταν το 28ο και το 7ο και πίσω στην πλατεία Βαρνάβα ήταν το 17ο). Εκεί να δεις σύναξη… αγροφυλάκων. Οι κοπάνες έδιναν και έπαιρναν για να πιείς ως μαθητής και προέφηβος τον φημισμένο καφέ του Λέντζου. Ραντεβουδάκια κλείνοντας στο μαγαζί του για να συνεχιστεί η βόλτα απέναντι στο Άλσος για τα… περαιτέρω.

Οι παίκτες του Παγκρατίου, άλλοι μύθοι αυτοί, ήταν μόνιμοι θαμώνες του μαγαζιού. Αν ήθελες να ακούσεις τα τελευταία νέα της ομάδας μπάσκετ (ομάδα-σύμβολο για την περιοχή) θα τα άκουγες εκεί. Αν ήθελες να δεις από κοντά τον Καρατζά, τον Νικολόπουλο, τον Τζαλαλή, τον Καλαμπάκο ή τους Γούμενους, εκεί θα έπρεπε να πας.

Ο Λέντζος ήταν ο αμφιτρύωνάς μας. Ο άνθρωπος που μετέτρεπε τον ναό του καφέ σε λαοσύναξη. Το παζάρι και οι εικασίες έδιναν και έπαιρναν. Τι βάζει μέσα; Αυγό, έλεγε ο ένας. Αυγό, αλλά τι; Το ασπράδι ή τον κρόκο; Μήπως φτιάχνει μαρέγκα; Μήπως κάποιο άλλο υλικό που οι αδαείς από τη γαστρονομία δεν κατανοούσαν;

Ο καφές δεν φτιαχνόταν σε σέικερ ή με τη μηχανή όπως γίνεται τώρα, αλλά σε μίξερ. Σαν να αυτό που είχαν οι μανάδες μας και έφτιαχναν κέικ. Το αποτέλεσμα ήταν ένα πράγμα που καμία λέξη δεν μπορεί να περιγράψει. Ηταν παχύρευστο, αλλά όχι στόκος. Ηταν γεμάτη γεύση, πυκνή και γλυκιά στο στόμα.

Πάντα ευγενής και με το χαμόγελο στα χείλη.

Τότε, τη δεκαετία του ’80, δεν υπήρχε στο κάδρο ο εσπρέσο, ο φρέντο, ο λάττε ή όλα τα άλλα «παράγωγα» του καφέ που έχουμε στις μέρες μας. Ή θα έπινες ελληνικό ή κάποιο μαυροζούμι που βαφτιζόταν φραπέ και έμοιαζε με σαπουνάδα. Οχι, ο Λέντζος έφερε επανάσταση. Ήταν ένα από τα τοπόσημα που Παγκρατίου.

Ναι, έρχονταν κι από άλλες περιοχές να πιούν το καφέ του Λέντζου, αλλά οι Παγκρατιώτες τους έβλεπαν όλους αυτούς ως εισβολείς στο δικό τους άβατο. Το να είσαι Παγκρατιώτης εκείνη την περίοδο ήταν θρησκεία, όχι παίξε γέλασε. Ο Λέντζος ανήκε στο Παγκράτι όπως τα ψάρια στο Αιγαίο!

Οι ακόμη πιο παλιοί θυμούνται τον Λέντζο και ως ζαχαροπλαστείο, αλλά τη δεκαετία του ’80 αν πήγαινες εκεί για να φας πάστα ήταν σαν να εγκληματούσες κατά της καλής ζωής.

Ο καφές ήταν το συγκολλητικό στοιχείο της παρέας. Κι αν δεν είχες πολλές δραχμές στην τσέπη, έριχνες λίγο νερό στο ποτήρι και αμέσως είχες έναν δεύτερο καφέ. Τόσο παχύρευστα ήταν ακόμη και τα υπολείμματα αυτού του καφέ.

Η μυστική συνταγή αποδείχθηκε με τον καιρό πως είχε μόνο μεράκι. Ο Λέντζος έβαζε μπόλικο καφέ, δεν τον τσιγκουνευόταν. Αν τον ήθελες μέτριο και όχι γλυκό σαν τούρτα, σου έριχνε και μια επιπλέον κουταλιά καφέ στο τέλος. Έτσι για να γίνει ακόμη πιο τούρμπο.

Τσάμπα όλα τα παρακάλια που κάναμε στους σερβιτόρους να μας πουν τι περιείχε ο μαγικός ζωμός του Πανοραμίξ. Τσάμπα και όλα τα κορίτσια που μόστραραν τα κάλλη τους μήπως κι αυτές κατάφερναν να πάρουν το μυστικό. Τελικά, όλα ήταν θέμα αγάπης. Το μεράκι ήταν πάντα η καλύτερη συνταγή.

Ενα από τα τοπόσημα του Παγκρατίου.

Κάτι ακόμη που μόνο οι Παγκρατιώτες το γνωρίζουν. Εκείνη την περίοδο υπήρχαν δύο μεγάλα καφέ στην περιοχή. Το Ελλάς και ο Λέντζος. Στο πρώτο πήγαιναν κατά κανόνα οι αριστεροί της περιοχής. Οι πιο κουλτουριάρηδες και οι ψαγμένοι. Στον Λέντζο οι πιο συντηρητικοί, οι φίλοι του μπάσκετ και οι πιο χαλαροί. Μπούρδες! Για τα μάτια και τον καφέ του Λέντζου καταπατήθηκαν ιδεολογίες. Καλή η ιδέα της επανάστασης, αλλά αν δεν την βρέξεις και μ’ έναν καλό καφέ, τι νόημα έχει;

Ο Λέντζος ήταν Πανπαγκρατικός (όπως λέμε πανεθνικός), ένωνε τους πάντες, μάς δεξιωνόταν όλους. Το μαγαζί του ήταν το απάγκιο μας. Κάποια στιγμή επεκτάθηκε και στην Υμηττού, αλλά σαν το πρώτο μαγαζί, το αυθεντικό δεν υπήρχε. Περίμενες στην ουρά για να αδειάσει τραπέζι.

Όταν έκλεισε όλοι πιστέψαμε πως ήταν ένα κακόγουστο ψέμα. Ακούγαμε συνεχώς φήμες ότι θα ανοίξει, αλλά δεν συνέβαινε. Τώρα, ο φίλτατος Λέντζος έφυγε πλήρης ημερών, αλλά έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην περιοχή. Θα μνημονεύεται εσαεί. Πήρε μαζί του το καλύτερο κομμάτι της ζωής μας, την εφηβεία μας. Τον ευχαριστούμε που την δρόσισε με τον πλουμιστό καφέ του. Υπήρξαμε τυχεροί που τον ήπιαμε και γευτήκαμε το θαύμα.

Διαβάστε ακόμα: New entry: το φημισμένο καφέ Pasticceria Cova από το Μιλάνο κατευθείαν στον Αστέρα.

TAGS :
καφές Πσγκράτι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook