Ο τρόμος του ανοιγμένου τάπερ στο γραφείο

Μόλις έχει συμβεί το… μοιραίο.

Σαν σκηνή από ταινία καταστροφής. Λίγο πριν σκάσει η βόμβα και τους πάρει όλους σβάρνα. Είναι η στιγμή που ο φίλτατος συνάδελφος, αδιάφορος κατά τα λοιπά, θεωρώντας πως κάνει κάτι τόσο προφανές, βγάζει ιεροτελεστικά το τάπερ από την τσάντα του, το ακουμπάει στο γραφείο και εν συνεχεία ανοίγει το καπάκι. Γαια πυρί μιχθήτω!

Δεν σας έχει τύχει; Σίγουρα. Μπορεί να υπήρξαμε κι εσείς «δράστες» του περιστατικού. Σίγουρα, πάντως, έχετε υπάρξει θύματα. Είναι μια άβολη στιγμή. Χειρότερα: είναι μια στιγμή που θέλεις να σε καταπιεί το έδαφος, να εξαφανιστείς, να βρίσεις τη γυναίκα σου για το φαγητό που ετοίμασε κι εσένα τον ίδιο που αποφάσισες να το πάρεις στη δουλειά.

Αν είναι στην άλλη πλευρά, σε εκείνη των «θυμάτων» της καταστροφής διά των οσμών, τότε, πάλι θέλεις να σε καταπιεί η γη. Αναζητάς ένα κύμα αέρα να σκορπίσει τα πάντα στο γραφείο, να πάρει μακριά τις μυρωδιές, να τις σκορπίσει. Διάβολε, ποιος σκέφτεσαι να πάει στη δουλειά του κουβαλώντας αντιασφυξιογόνα μάσκα για παν ενδεχόμενο;

Αυτός είναι εν συντομία ο τρόμος του ανοιγμένου τάπερ στο γραφείο. Δύσκολα θα βρεις κάτι πιο τρομώδες; Ο στριφνός εργοδότης; Με τον καιρό μαθαίνεις τα χούγια του και τον αποδέχεσαι. Η πολλή δουλειά; Κι αυτό είναι μέρος της καθημερινότητας, ζεις μ’ αυτό, το θεωρείς δεδομένο. Η διπλανό σου που μιλάει συνέχεια; Βάζεις ακουστικά και ξενοιάζεις. Τι κάνεις, όμως, με τις μυρωδιές από το φαγητό του συναδέλφου; Να κλείσεις τη μύτη σου; Θα σκάσεις; Να φύγεις για λίγο από το χώρο εργασίας σου; Μα, οι μυρωδιές δεν εξαφανίζονται σε ένα λεπτό. Ποτίζουν το χώρο. Δεν χωράει αμφιβολία, αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί.

Αν, δε, έχεις συνάδελφο που του αρέσουν τα κρεμμύδια, τα σκόρδα και τα καυτερά τότε την έχεις πατήσει για τα καλά. Αλλά, μήπως, κι ο άλλος που του αρέσουν τα βραστά αυγά πάει πίσω; Υπάρχουν φαγητά που κάνουν «μπαμ» ότι θα έρθουν κατά πάνω σου με κρουστική μανία όταν εκτεθούν στην ατμόσφαιρα.

Μπρόκολο; Παναγία μου. Ψάρι; Βρες καταφύγιο. Φαστ φουντ; Στην αρχή το λιγουρεύεσαι, ύστερα έρχονται κατά πάνω σου όλα τα χημικά και τα όξινα και σου σβουρίζουν το κεφάλι. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει ένας κατάλογος με απαγορευμένα τρόφιμα σε ένα γραφείο. Να σου λένε πως θα διώκεσαι διοικητικά αν τα αποπειραθείς θα τα φέρεις στο γραφείο. Ακόμη καλύτερα: να ποινικοποιηθεί ακόμη και η σκέψη ότι θα τα έφερνες.

Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με εκείνους που βάζουν τα φαγητά τους στο κοινόχρηστο ψυγείο και τα αφήνουν να βγάλουν ρίζες και να μεταλλαχθούν. Μια που τα βάζουν και μια που τα ξεχνούν. Κάπως έτσι το αφημένο κρέας μετατρέπεται βαθμηδόν σε… άλιεν και τα φασολάκια σε κλωστές για πλέξιμο.

Θα πεις κανείς: τότε να τρώμε μόνο γαλέτες και φρυγανιές στο γραφείο; Πρώτον, ένας ιδιαίτερος χώρος όπου ο καθένας μπορεί να φάει το μεσημεριανό του θα έσωζε πολύ κόσμο. Από την άλλη, αν δεν έχει προβλεφθεί κάτι τέτοιο, ναι, θα πρέπει να κάνεις ένα σκόντο στην όρεξή σου και να φέρνεις κάποιο ανώδυνο σνακ ή κάποιο φαγητό του οποίου η μυρωδιά είναι διακριτική. Eπίσης, μια καλή λύση είναι να παίρνετε μαζί σας φρούτα και ξηρούς καρπούς. Και καλό κάνουν και ανώδυνα είναι.

Κακά τα ψέματα: το φαγητό είναι και μια ιδιωτική στιγμή ορισμένες φορές. Είναι μέρος του κοινωνικού μας εγώ, γι’ αυτό άλλωστε βγαίνουμε και τρώμε έξω, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και μια στεγανότητα γύρω από το άτομό μας. Αν πρέπει να τη διατηρήσουμε αυτή την ιδιωτικότητα για να μην στείλουμε «αδιάβαστους» τους συναδέλφους μας, τότε ας το κάνουμε. Ας το δούμε σαν μια χριστιανική πράξη (sic). Κάνε ένα καλό, κλείστε το τάπερ τώρα.

Διαβάστε ακόμα: Bullying στην κουζίνα, τι συμβαίνει στα ενδότερα των μεγάλων εστιατορίων;

TAGS :
γραφείο φαγητό

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook