Το Μοσχοφίλερο επέστρεψε και σαρώνει

Αυτό που εμένα πραγματικά με τρελαίνει είναι η «χίμαιρα» που ακούει στο όνομα Route Gris (Οινοποιείο Τρουπή)

Το Μοσχοφίλερο ήταν χωρίς αμφιβολία η πιο αγαπημένη ποικιλία των Ελλήνων τη δεκαετία του 90, πολύ πριν τη Μαλαγουζιά ή το Ασύρτικο. Ένας από τους λόγους που συνέβη αυτό εικάζω πως είναι το εκρηκτικά αρωματικό προφίλ του, ένας άλλος είναι πως είναι ένα «εύκολο» κρασί που δεν προβληματίζει ούτε με το αν θα αρέσει ούτε με τι θα συνδυαστεί. Ενώ η ποικιλία είχε κάπως χάσει τις παλιές της δόξες βλέπουμε πως πλέον έχει κάνει δυναμικό comeback και μάλιστα με εκδοχές και στυλ που ούτε μας πέρναγαν από το μυαλό. Ποιος θα σκεφτόταν το 1992 ότι θα κυκλοφορούσε κάποια στιγμή κόκκινο Μοσχοφίλερο; Θα ήταν σκάνδαλο!

Πάμε να δούμε όμως λίγα πράγματα για την ποικιλία πριν μπούμε στο «ζουμί». Αρχικά, ξεκινάμε με την «πατρίδα» του, το οροπέδιο της Μαντινείας όπου δίνει το ΠΟΠ Μαντινεία. Στην Μαντινεία τα υψόμετρα φτάνουν πολύ ψηλά (μέχρι και πάνω από 700 μέτρα) και το κλίμα είναι αρκετά ψυχρό. Σκεφτείτε πως η Μαντινεία είναι από τους τελευταίους τρύγους κάθε χρονιάς. Για παράδειγμα, φέτος ο τρύγος της Μαντινείας ολοκληρώθηκε μέσα Οκτωβρίου.

Το Μοσχοφίλερο ανήκει στην ευρύτερη οικογένεια των Φιλεριών και όπως καλά καταλαβαίνετε το όνομα του σημαίνει το πιο ευωδιαστό Φιλέρι. Έχει χαρακτηριστικά αρώματα λουκουμιού, τριαντάφυλλου, λεμονανθών και εσπεριδοειδών. Στο στόμα έχει μέτριο προς ελαφρύ σώμα και τονισμένη, λεμονάτη οξύτητα. Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των λευκών, ήσυχων εκδοχών του.

“Μικρός Δρόμος” από το Κτήμα Κίσσα

Από αυτή την κατηγορία λοιπόν αξίζει να δοκιμάσετε τη Μαντινεία του Μποσινάκη, το Apriori από Novus Wines, το Blanc de Gris του Τσέλεπου, τη Μαντινεία του Μωρόπουλου, ο Μικρός Δρόμος από Κτήμα Κίσσα και το Μοσχοφίλερο του Παπαγιαννακόπουλου. Συνδυάστε τα με φρέσκα κατσικίσια τυριά, σαλάτες με vinaigrette εσπεριδοειδών, λεμονάτα πιάτα λαχανικών και τηγανητά ψιλά ψαράκια.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως αν και είναι πιο ποθητό όσο είναι φρέσκο, οι πειραματισμοί με την παλαίωση έχουν αποδείξει πως κάποια Μοσχοφίλερα μπορούν και μεταμορφώνονται θεαματικά μετά από 3-5 χρόνια. Τέτοια παραδείγματα είναι αυτά του Μποσινάκη και του Τσέλεπου. Bonus tip: στα 17 Χωριά στη Νεμέα παίζουν παλιές χρονιές Τσέλεπου, σκέτο ποίημα!

Υπάρχουν όμως και ροζέ και κόκκινες version. Πως γίνεται αυτό; Γίνεται και παραγίνεται μιας και το Μοσχοφίλερο έχει ροδαλό χρώμα και όχι λευκό και σε αυτό το χρώμα οφείλεται και η εκκωφαντική επιτυχία της ποικιλίας σε παλ ροζέ. Χρωστάμε τα ροζέ από Μοσχοφίλερο στο Οινοποιείο Τρουπή, αν δεν κάνω λάθος. Πριν 5-6  χρόνια περίπου έσκασε μύτη η Τομή ροζέ, με το χαρακτηριστικό μπουκάλι λουλούδι και έκανε πραγματικά πάταγο.

Lexis Rose (Αμπελώνες Ζαχαριά), Gris de Nuit (Κτήμα Τσέλεπου) και Aspela (Κτήμα Μποσινάκη)

Έτσι δειλά δειλά τα ροζέ από Μοσχοφίλερο άρχισαν να πληθαίνουν και όχι μόνο αυτό, έκαναν το Μοσχοφίλερο hot ξανά. Απαλό σομόν χρώμα, αρώματα τριαντάφυλλου, περγαμόντου, φράουλας και πετροκέρασου συνδυασμένα με τραγανή οξύτητα, είναι σχεδόν αδύνατο να μην γοητεύσουν όποιον τα δοκιμάσει. Δοκιμάστε το Lexis Rose του Ζαχαριά, το Coralli του Σταυρόπουλου, το Gris de Nuit του Τσέλεπου, το La vie en Rose του Παλυβού και το Αμπελοτόπι Λίμνα από Κτήμα Σπυρόπουλος. Τα ροζέ Μοσχοφίλερα πάνε με τοματοσαλάτες, από χωριάτικη μέχρι caprese, ελαφριά πιάτα ζυμαρικών ή μπρουσκέτες και πιάτα της κινέζικης κουζίνας όπως spring rolls με sweet chilli.

Όσον αφορά τα κόκκινα (κοκκινέλια βασικά, μη φανταστείτε χρώμα Cabernet) τώρα, έχουμε δυο επιλογές, μέχρι στιγμής. Το 100 του Τρουπή και το Aspela του Μποσινάκη. Το 100 γίνεται από Μοσχοφίλερο που ζυμώνει με τα στέμφυλα για 100 μέρες και έχει πληθωρικά αρώματα ροδοζάχαρης, φράουλας, κερασιού, ροδιού, κυδωνιού, ροζ γκρέιπφρουτ και μανταρινιού. Στο στόμα έχει ήπιες τανίνες και κοφτερή οξύτητα.

To Aspela από την άλλη μεριά γίνεται από υπερώριμα σταφύλια και με παραμονή με τα στέμφυλα για 45 μέρες. Αν το Εκατό πατάει σε λουλούδια και κόκκινα φρούτα, το Aspela έχει πιο βοτανική διάσταση και πλούσια εσπεριδοειδή φρούτα. Αυτά τα δυο θα τα έβλεπα με τόνο ή παλαμίδα ή με χταπόδι κοκκινιστό με κοφτό μακαρονάκι αλλά και με τηγανητό κουνελάκι με κρασί και δεντρολίβανο.

«A Priori» από τη Novus του Λεωνίδα Νασιάκου

Μα φυσικά εκτός από αυτά τα «κλασσικά» ας πούμε, έχουμε και άλλα πιο περίεργα Μοσχοφίλερα. Πορτοκαλί, υβρίδια πορτοκαλί-ροζέ, αφρώδη, late harvest και τα λοιπά. Το Hoof & Lur (και πάλι του Τρουπή) ήταν αυτό που μας ταρακούνησε, αυτό που μας έδειξε πως ναι το Μοσχοφίλερο μπορεί να είναι και έτσι, αλλιώτικο, πειραγμένο και συναρπαστικό. Χρώμα που θυμίζει σαγκουίνι και μύτη περίπλοκη με λουκούμι, κυδώνι, πορτοκάλι, νεράντζι, αποξηραμένη φράουλα και κίτρο.

Αυτό το κρασί έχει μπει παντού, ακόμα και στους New York Times και έχει αγαπηθεί όσο λίγα αλλά αυτό που εμένα πραγματικά με τρελαίνει είναι η «χίμαιρα» που ακούει στο όνομα Route Gris και αδερφάκι του Hoof & Lur. Γιατί χίμαιρα; Μα γιατί είναι ροζέ κρασί με χαρακτηριστικά orange. Αυτό το υπέροχο υβρίδιο λοιπόν με τα ροδοπέταλα βουτηγμένα στην άχνη, τα ροζ γκρέιπφρουτ, τις φράπες, τα πετροκέρασα, τις φράουλες, τους λωτούς και τις λουίζες καταφέρνει και με ενθουσιάζει κάθε φορά σα να ‘ναι η πρώτη φορά και πιστέψτε με, αυτό είναι πολύ μεγάλο πράγμα όταν δοκιμάζεις πιο συχνά κρασί από ότι νερό.

Σαρώνει και στο συνδυασμό με φαγητό. Βάλτε δίπλα του σολομό με miso και lime, πατατοσαλάτα με καπνιστή πέστροφα, ροζ πιπέρι, πορτοκάλι και κάπαρη ή ψαρονέφρι σωτέ με σταφύλια και κρασί. Στο πορτοκαλί φάσμα παίζει φυσικά και το Xmf του Τσέλεπου, που παίζει πολύ αριστοτεχνικά με τις ισορροπίες και συνθέτει ένα κρασί που πιο παίζει μεταξύ πορτοκαλί και κόκκινου. Εξαιρετικά γαστρονομικό και ιδανικό ταίρι για ζυμαρικά με πολύπλοκες σάλτσες όπως η puttanesca.

Από αφρώδη έχουμε μπόλικα. Αρχικά έχουμε την πάντα εξαιρετική Amalia brut και vintage του Τσέλεπου που συνδυάζει μοναδικά τον αυτολυτικό χαρακτήρα με τα λεπτά αρώματα της ποικιλίας. Μετά έχουμε την Ωδή Πανός του Σπυρόπουλου με πιο φρουτώδη και Μοσχοφίλερο trademark αρώματα μιας και γίνεται με τη μέθοδο κλειστής δεξαμενής και όχι με δεύτερη ζύμωση στη φιάλη.

«Νοέμβρης» από το Κτήμα Μορόπουλου, «La Vie En Rose» από το Κτήμα Παλυβού και «Τομή» από το Οινοποιείο Τρουπή.

Πλέον έχουμε και τα πολλά υποσχόμενα αφρώδη Milia Riza που πειραματίζονται πολύ με το Μοσχοφίλερο. Ροζέ, λευκό, έξτρα παλαίωση με τις οινολάσπες και ποιος ξέρει τι άλλο θα σκεφτούν! Αναζητήστε τα, είναι ενδιαφέρουσα δουλειά που αξίζει μια δοκιμή σίγουρα. Τα Μοσχοφίλερα με μπουρμπουλήθρες (από δεύτερη ζύμωση στη φιάλη) παίζουν εξαιρετικά με finger food με σολομό καπνιστό ή gravlax, με γαρίδες κοκτέιλ (όχι δεν ξύπνησα στο 1991, εδώ είναι παντού και με εξαιρετικές παραλλαγές) αλλά και με ντελικάτα αλλαντικά όπως prosciutto και lomo.

Και κλείνουμε με δυο «μονόκερους». Πρώτος είναι ο Νοέμβρης του Μορόπουλου, ένα ημίξηρο Μοσχοφίλερο από σταφύλια όψιμου τρύγου (late harvest). Το κρασί αυτό τους έχει εντυπωσιάσει όλους με τη μελωμένη και έξτρα πολύπλοκη προσωπικότητά του αλλά και με τη ζηλευτή ισορροπία του. Χτυπήστε το όπου το βρείτε και βάλτε δίπλα του πιάτα της ασιατικής κουζίνας, sushi και γλυκόξινα πιάτα.

Δεύτερος μονόκερος το Sweet Route του Τρουπή, ένα γλυκό κρασί από Μοσχοφίλερο που μπορεί να συνοδεύσει εξαιρετικά τάρτες λεμονιού, πορτοκαλόπιτες, χαλβά σιμιγδαλένιο με αποξηραμένα φρούτα και ροδόνερο, cheesecake με μαρμελάδα ροδάκινο.

Διαβάστε ακόμα: Wine Vixen – δοκιμή στο Λονδίνο. Ποια είναι τα καλύτερα Bordeaux του 2019; 

TAGS :
wine vixen Μοσχοφίλερο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook