Tαξίδι στην Ιρλανδία: στην ροκ «Ελλάδα του βορρά» με το Volvo XC90 Recharge

Mπέλφαστ σημαίνει: ροκ μουσική, δεκάδες μπαρ, μπόλικη Guinness και περπάτημα στους γραφικούς της δρόμους (φωτογραφία: connollycove.com).

Μια μέρα μετά τις ελληνικές εκλογές της 21ης Μαΐου επισκέπτομαι για πρώτη φορά την Ιρλανδία. Σκοπεύω να δω φίλους, να δω μια συναυλία και να κάνω γενικό και μουσικό τουρισμό. Ανάλογα ταξίδια στο παρελθόν στη Βρετανία και τις ΗΠΑ, έχουν οδηγήσει στην έκδοση δύο βιβλίων.

Θα αναρωτηθεί κανείς πόσους καλλιτέχνες της σύγχρονης μουσικής έχει να επιδείξει το νησί; Ένα Top 20 των πιο γνωστών είναι ενδεικτικό: Boomtown Rats, Paul Brady, Chieftains, Corrs, Cranberries, Rory Gallagher, Horslips, Hozier, Christy Moore, Gary Moore, Van Morrison, My Bloody Valentine, Sinéad O’ Connor, Pogues, Snow Patrol, The Script, Stiff Little Fingers, Thin Lizzy, Undertones, U2. Είναι μάλλον αυτονόητο ότι τα μουσικά αξιοθέατα είναι περισσότερα από όσα μπορώ να καλύψω σε μια εβδομάδα – αν βέβαια τα ήξερα όλα!

Στο αεροδρόμιο, παραλαμβάνω, από τη Volvo Ιρλανδίας, με τη μεσολάβηση της Volvo Ελλάδας, ένα XC90 Recharge και κατευθύνομαι προς την πρωτεύουσα. Το Δουβλίνο είναι μια ακμάζουσα πόλη σε εναρμόνιση με την ανάπτυξη της οικονομίας στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Το ξενοδοχείο μου είναι πάνω στον ποταμό Liffey που τη διασχίζει, ενώ είναι εμφανής η μεταμόρφωσή της με πολλούς ουρανοξύστες, ολοκληρωμένους ή υπό κατασκευή.

Περπατάω προς το ιστορικό κέντρο και η πρώτη μου επίσκεψη είναι στο θρυλικό Temple Bar, το οποίο έχει δώσει το όνομά του σε μια ολόκληρη γειτονιά. Από το 1840, φημίζεται για τα ποτά του, το όμορφο περιβάλλον του και την (κυρίως παραδοσιακή) live μουσική του για την οποία δεν υπάρχει χρέωση εισόδου. Τo 2011, το μαγαζί μπήκε και στα ρεκόρ Guinness όταν ο κιθαρίστας David Browne έπαιξε ένα μαραθώνιο σετ που ξεπέρασε τις 114 ώρες.

Το θρυλικό The Temple Bar (φωτογραφία: ireland.com).

Λίγα μέτρα πιο πάνω, στον ίδιο δρόμο, είναι το Irish Rock N Roll Museum. Περιλαμβάνει φωτογραφίες, μουσικά όργανα, ηχογραφικά μηχανήματα και διάφορα ενθυμήματα και περιήγηση από ξεναγό. Υπάρχουν κονσόλες, κιβώτια περιοδείας, διάσημα μοντέλα από κιθάρες, ντραμς, στα οποία μπορείς να μιμηθείς τον Keith Moon, ακόμα και πόρτες από παλιά στούντιο που δεν υπάρχουν πια.

Πολλά τοπόσημα της Ιρλανδίας συνδέονται με τραγούδια ή άλμπουμ. Το Dunluce Castle, π.χ., κόσμησε το εσωτερικό του άλμπουμ Houses of the Holy των Led Zeppelin, ενώ έχει δώσει το όνομά του και σ’ ένα instrumental του Gary Moore, στο άλμπουμ After the War (photos Μ. Σιακκής).

Δύο αίθουσες του μουσείου είναι αφιερωμένες στους Thin Lizzy και τους U2, γεννήματα της πόλης. Το κτήριο δεν περιλαμβάνει μόνο το επισκέψιμο μουσείο, αλλά και ένα στούντιο, στο οποίο γνωστοί και άγνωστοι καλλιτέχνες κάνουν πρόβες και ηχογραφούν καθημερινά.

Κοντά είναι και το Project Arts Centre που έχει φιλοξενήσει πολλά ανερχόμενα συγκροτήματα, αλλά έχει μείνει στην ιστορία για ένα βράδυ του 1978: την 25η Μαΐου, ο Paul McGuinness εντυπωσιάστηκε από το συγκρότημα των Hype και τους πρότεινε να γίνει ο μάνατζέρ τους. Λίγο μετά, θα άλλαζαν το όνομά τους σε U2.

Το πλάνο μου περιλαμβάνει αρκετά τοπόσημα για τους U2. Πρώτος  προορισμός είναι τα παλιά Windmill Lane Studios όπου ηχογράφησαν πολλούς δίσκους τους. Το στούντιο δεν υπάρχει πια, στο σημείο όμως που βρισκόταν, μια κατασκευή στο πεζοδρόμιο επιδεικνύει όλα τους τα άλμπουμ.

Δουβλίνο: το φημισμένο Temple Bar, η αίθουσα των Thin Lizzy στο Irish Rock N Roll Museum, το άγαλμα του Phil Lynott, το κατάστημα ακουστικών βοηθημάτων Bonavox, από το οποίο ο Paul Hewson έγινε… Bono, τα Windmill Studios και η φυλακή Mountjoy, γνωστή από το ομώνυμο τραγούδι του Morrissey (photos Μ. Σιακκής).

Σχετικά κοντά, στο ποτάμι, είναι το ξενοδοχείο Clarence. Παλιά, ήταν το μόνο στην πόλη που δεχόταν punks και, σε αναγνώριση αυτού του γεγονότος, αγοράστηκε και ανακαινίστηκε από το συγκρότημα το 1992. Μισό χιλιόμετρο μακριά, στην O’ Connell Street, υπάρχει το σινεμά Savoy όπου έγινε η πρώτη προβολή του φιλμ “Rattle & Hum” το 1988. Κοντά στον κινηματογράφο, είναι και το κατάστημα ακουστικών βοηθημάτων Bonavox από το οποίο ο Paul Hewson εμπνεύστηκε το καλλιτεχνικό του όνομα και έγινε Bono.

Στα περίχωρα, ενδιαφέρουν άλλα τρία σημεία: το σχολείο Mount Temple Comprehensive, όπου γνωρίστηκαν και ιδρύθηκαν το 1976, παίζοντας σε διαγωνισμό ταλέντων το “Show me the way” του Peter Frampton, το σπιτάκι δίπλα στην είσοδο του νεκροταφείου Balgriffin όπου έκαναν πρόβες το 1979 για το άλμπουμ “Boy” και η παλιά φυλακή Kilmainham όπου γύρισαν το video του “A celebration”. (Για τους σινεφίλ, στη φυλακή αυτή γυρίστηκε και μέρος της ταινίας «Ληστεία αλά Ιταλικά» με τον Michael Caine).

Με τους U2 συνδέεται και το παλιό Point Depot, νυν 3A Arena. Εκεί έκαναν πρόβες και γυρίσματα για το “Rattle & Hum” και εκεί καταφθάνω ένα απόγευμα για να δω live έναν πραγματικό θρύλο: ο John Fogerty (των Creedence Clearwater Revival) είναι πάλι ενεργός, καθώς κέρδισε, μετά από δικαστικές μάχες δεκαετιών, τα δικαιώματα στα τραγούδια του. Το Δουβλίνο είναι ένας από τους σταθμούς στην παγκόσμια περιοδεία του.

Στο Ballyshannon, γενέτειρα του Rory Gallagher, μια τεράστια φωτογραφία του κοσμεί τον τοίχο ενός σπιτιού. Στην κεντρική πλατεία είναι το άγαλμά του (photos Μ. Σιακκής).

H συναυλία αρχίζει με τις καλύτερες προϋποθέσεις, καθώς ο (Αμερικανός) Fogerty δηλώνει ότι στο DNA test που έκανε βγήκε 44% Ιρλανδός, αλλά σήμερα αισθάνεται 100% Ιρλανδός! Μετά το πανδαιμόνιο, ακολουθεί μια εξαιρετική εμφάνιση, πολύ καλύτερη από ό,τι φανταζόμουν από έναν 78χρονο.

Η φωνή του είναι μια χαρά, από ενέργεια βάζει κάτω πολύ νεότερους και η μπάντα στην οποία περιλαμβάνονται οι δύο γιοι του είναι πολύ δεμένη. Το set list περιλαμβάνει κυρίως τραγούδια των Creedence, κάτι για το οποίο δεν έχει αντίρρηση κανείς. Το κοινό μπορεί να χαρακτηριστεί ως «γονείς, παιδιά και εγγόνια». Δίπλα μου, είναι ένα ζευγάρι Ολλανδών με την κόρη τους που πέταξαν εδώ ειδικά για τη συναυλία, ενώ βλέπω για πρώτη φορά να φεύγουν από τα καθίσματα οι μεγάλοι για να πάνε κάτω στους ορθίους!

Λίγες μέρες μετά, είμαι καθ’ οδόν προς τη Βόρεια Ιρλανδία, αλλά με μια σημαντική παράκαμψη: αντί να πάω κατευθείαν στο Portadown, που θα είναι η βάση μου, κατευθύνομαι στο Ballyshannon, γενέτειρα του Rory Gallagher και έδρα του ομώνυμου φεστιβάλ που γίνεται κάθε χρόνο προς τιμή του.

Μόνο και μόνο για το σκηνικό στη διαδρομή μεταξύ Eniskillen και Ballyshannon αξίζει το ταξίδι μου. Και μπορώ να το απολαύσω χάρη και στο αυτοκίνητο που οδηγώ. Το Plug-in hybrid Volvo XC90 Recharge αποδεικνύεται παιχνίδι, παρά το μέγεθός του, χάρη στους αυτοματισμούς του.

Στα Ulster Hall και Limelight του Μπέλφαστ έχουν παίξει οι πάντες. Συνθέσεις του Van Morrison είναι εμπνευσμένες από τη Hyndford Street, όπου μεγάλωσε, τη Cyprus Avenue, όπου στήθηκε η σκηνή για τη γενέθλια συναυλία του το 2015 (70 χρόνων) και από το ποτάμι Connswater. Το Γυμνάσιο St Louis, στο Dundalk, όπου φοίτησαν οι αδελφές Corr (photos Μ. Σιακκής).

Ο οδηγός δεν έχει να προσέχει πολλά: στις πόλεις, να είναι στη σωστή λωρίδα (αριστερή για αριστερά, κεντρική για ευθεία και δεξιά για  δεξιά, μεσογειακά κόλπα δεν ενθαρρύνονται) και να βγαίνει στη σωστή έξοδο στα roundabouts. Στον ανοιχτό δρόμο, να τηρεί τα όρια ταχύτητας, κάτι που δεν είναι πολύ εύκολο, γιατί η καλή ποιότητα κύλισης και τα άπειρα αποθέματα ιπποδύναμης ξεγελούν.

Κατά τα άλλα, το αυτοκίνητο φροντίζει γι αυτόν: αυτόματο κιβώτιο, αναγνώριση λωρίδας (για να μην κοιμηθεί ή «ξεχαστεί» και αλλάξει λωρίδα χωρίς φλας), αναγνώριση ορίων ταχύτητας (με ειδοποίηση που αναβοσβήνει στο καντράν ότι το ξεπέρασε), αναγνώριση επερχόμενου αυτοκινήτου και μεγάλη touch-screen που περιλαμβάνει τα πάντα (ακόμα και προειδοποίηση σε πόσα χιλιόμετρα έχει σταθμό διοδίων).

Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι η κατανάλωση: μετά από 1.300 χιλιόμετρα, χωρίς να κάνω φόρτιση, κινούμενος δηλαδή μόνο με τον 2λιτρο, 4κύλινδρο βενζινοκινητήρα, είδα στο trip computer μόλις 6 lt/100 km για ένα όχημα δύο τόνων.

Σχεδόν στα σύνορα με τη Βόρεια Ιρλανδία, το Ballyshannon έχει μόλις 3.000 κατοίκους. Εκεί γεννήθηκε ο Rory και πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια πριν η οικογένεια μετακομίσει νότια, στο Cork. Με το που μπαίνω στο χωριό καταλαβαίνω ότι είμαι στο σωστό μέρος, καθώς μία τεράστια φωτογραφία του κοσμεί τον τοίχο ενός σπιτιού. Πινακίδες οδηγούν στο νοσοκομείο στο οποίο γεννήθηκε (όπου υπάρχει ανάλογη επιμνημόσυνη πλάκα), ενώ στην κεντρική πλατεία είναι το άγαλμά του.

Φεύγοντας και πλησιάζοντας στη Β. Ιρλανδία, διαπιστώνω ότι όχι μόνο δεν υπάρχουν σημεία ελέγχου, αλλά ούτε καν σύνορα: το ότι είμαι στο Ηνωμένο Βασίλειο το καταλαβαίνω από τις αγγλικές σημαίες σε κάποια κτίρια. Μία μέρα μετά, είμαι στο Belfast. Η πόλη είναι γνωστή σε μας από τα δελτία ειδήσεων, όταν τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, βλέπαμε τον βρετανικό στρατό να κάνει ελέγχους και κατεστραμμένα κτήρια και νεκρούς από τις βόμβες του IRA.

Ο φίλος που με φιλοξενεί δίδασκε στο Πανεπιστήμιο Queens για πολλά χρόνια και μου λέει ότι οι έλεγχοι ήταν καθημερινό φαινόμενο παντού, σε κάθε δημόσιο κτήριο. Σήμερα, δεν βλέπεις ούτε σεκιουριτά στα μαγαζιά ούτε φαντάρους πουθενά, αλλά, σε κάποιες γειτονιές, είναι εμφανές ότι οι διαχωρισμοί μεταξύ προτεσταντών και καθολικών δεν έχουν εξαφανιστεί.

Το ευαίσθητο θέμα της Β. Ιρλανδίας και οι τοποθετήσεις αρκετών Ιρλανδών πάνω σε αυτό τους έχουν αποφέρει φίλους και εχθρούς. Λίγοι είναι αυτοί που απολαμβάνουν γενικής αποδοχής, κυρίως γιατί έχουν επικεντρωθεί στη μουσική τους. Ένας είναι ο Rory Gallagher που, την Πρωτοχρονιά του ‘72, εμφανίστηκε στο Belfast αγνοώντας τις προειδοποιήσεις και το γενικότερο κακό κλίμα.

Για έξι μήνες, κανείς δεν είχε παίξει εκεί, ενώ το προηγούμενο βράδυ είχαν εκραγεί 10 βόμβες. Όχι μόνο δεν έγινε τίποτα –λέγεται ότι ο IRA πέρασε γραμμή «να μην κουνηθεί κανείς σήμερα»–, αλλά η συναυλία ήταν ένας θρίαμβος συμφιλίωσης.

Χάρη στο Plug-in hybrid Volvo XC90 Recharge (ευγενική προσφορά της Volvo Ελλάς) η περιήγησή μου στην Ιρλανδία ήταν απολαυστική (photos Μ. Σιακκής).

Ένας άλλος, είναι ο Van Morrison. (Άν κάποιοι δεν τον χωνεύουν, είναι απλά γιατί είναι γκρινιάρης). Το ανατολικό Belfast είναι η έδρα του Van· είναι πολύ επηρεασμένος από τον τόπο του και αυτό είναι εμφανές από τις αναφορές στα τραγούδια του, σε τίτλους και στίχους. Και για να είμαι καλυμμένος, εκτός από τις σημειώσεις μου, έχω βρει και έναν ντόπιο ξεναγό, εξειδικευμένο στον Morrison.

Μετά από μια 2ωρη βόλτα, έχω μάθει τόσα πολλά που μου έχουν μείνει τα μισά. Ο Van μεγάλωσε σε μια φτωχική συνοικία στην οποία έμεναν κυρίως εργάτες των ναυπηγείων (μεταξύ άλλων, στο Belfast ναυπηγήθηκε ο Τιτανικός). Αποτύπωσε τις νεανικές του αναμνήσεις στον δρόμο που έμεινε (“On Hyndford Street”)· ζήλεψε τα ωραία σπίτια ενός άλλου δρόμου σε μια εύπορη γειτονιά (“Cyprus Avenue”)· αναπόλησε τα σχολικά χρόνια στο γυμνάσιό του (“Orangefield”)· αφιέρωσε ένα ωραίο instrumental στο ποτάμι της περιοχής (“Connswater).

Αναφορές στους στίχους περιλαμβάνουν την εκκλησία St Donard’s, στην οποία παντρεύτηκαν οι γονείς του (“Beside you”), το καφέ-εστιατόριο Davy’s Chipper (“A sense of wonder”) και τον ηλεκτρικό πυλώνα στο Hollow (“You know what they are writing about”).

Το Belfast έχει να επιδείξει και άλλα μουσικά τοπόσημα, στο κέντρο της πόλης. Εδώ είναι μουσικοί «ναοί», όπως το Ulster Hall και το Limelight όπου έχουν εμφανιστεί οι πάντες. Εδώ είναι το (εγκαταλειμμένο) κτίριο που στέγαζε το κατάστημα δίσκων Good Vibrations του Terri Hooley, το οποίο μετεξελίχθηκε σε δισκογραφική εταιρία και συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη του ροκ της Β. Ιρλανδίας. Εδώ ήταν και το Wizard Sound Studios, όπου ηχογραφήθηκε το “Teenage kicks” των Undertones (1978), αγαπημένο τραγούδι του John Peel.

Υπάρχουν βέβαια και τοπόσημα που συνδέονται με τραγούδια ή άλμπουμ, και το νησί δεν αποτελεί εξαίρεση. Το τραγούδι του Morrissey “Mountjoy” αναφέρεται στην ομώνυμη φυλακή του Δουβλίνου, όπου ήταν κρατούμενος ο συγγραφέας Brendan Behan. Ο παραγωγός του δίσκου, Joe Chicarelli, έχει δηλώσει ότι ο προγραμματισμός των ντραμς έγινε με στόχο έναν ήχο που θα θύμιζε το μέταλλο μιας πόρτας φυλακής.

Η φωτογράφηση για το εξώφυλλο του Houses of the Holy των Led Zeppelin έγινε στην παραλία Giants Causeway στη Β. Ιρλανδία (photos Μ. Σιακκής).

Η φωτογράφηση για το εξώφυλλο του “Houses of the Holy” των Led Zeppelin έγινε στην παραλία Giants Causeway στη Β. Ιρλανδία, ενώ, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, το Dunluce Castle κόσμησε το εσωτερικό του άλμπουμ. Το κάστρο έχει δώσει το όνομά του και σε ένα ινστρουμένταλ του Gary Moore, στο άλμπουμ “After the War”.

Όλα τα πράγματα όμως έχουν ένα τέλος και κάποια στιγμή φτάνουμε στο “so many landmarks, so little time”. Μετά από μια ηλιόλουστη βδομάδα στο νησί, με ελάχιστα απρόοπτα, το νέο A320 της Aegean προσγειώνεται υποδειγματικά στην Αθήνα. Η προσωπική μου όμως προσγείωση είναι ανώμαλη, καθώς, διασχίζοντας τη διάβαση πεζών, ένας εκπρόσωπος της «συμπαθούς συντεχνίας» με βλέπει, με αγνοεί και σχεδόν με πατάει. Welcome back…

//Ο Μωρίς Σιακκής σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες «εδώ» και «έξω» και έχει μόνιμη αδυναμία στη μουσική, την ιστορική έρευνα και τα ταξίδια. Έχει κάνει τη σειρά ραδιοφωνικών εκπομπών «Ροκ Ιστορίες» στο ΒΗΜΑ FM, έχει γράψει άρθρα και έχει δημοσιεύσει δύο βιβλία για την ιστορική εξέλιξη του ροκ: “Let the rock stories roll” (Εκδόσεις Ποταμός) και “448 μίλια, εκατομμύρια νότες” (Εκδόσεις Μαριλού).

Διαβάστε ακόμα: Ταξιδεύοντας με το νέο Orient Express. Μια σπάνια και πολυτελής εμπειρία.

TAGS :
ταξίδι ταξίδια

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook