Νίκος Κωστόπουλος: «Τρέχω για να εξελίσσομαι ως άνθρωπος»

Νότια Γαλλία, Advance Week 2010 με την ομάδα της Salomon.

Ποια είναι η βασική σας ασχολία στη ζωή;
Ιδιωτικός υπάλληλος στην ENCO ΕΠΕ, η οποία εμπορεύεται εξοπλισμό και συστήματα περιβαλλοντικών μετρήσεων.

Γιατί τρέχετε;
Για να βελτιώνομαι και να εξελίσσομαι ως άνθρωπος.

Πως ξεκινήσατε να τρέχετε;
Ξεκίνησα την αθλητική μου δραστηριότητα με μηχανοκίνητο αθλητισμό (αγώνες εντούρο), σύντομα όμως ανακάλυψα πως η μεγάλη διάρκεια των αγώνων με εξαντλούσε κι έτσι σκέφτηκα ότι ο πιο γρήγορος τρόπος βελτίωσης της φυσικής μου κατάστασης ήταν το τρέξιμο. Ξεκινώντας να τρέχω, ανακάλυψα έναν άλλο κόσμο, ο οποίος σταδιακά με οδήγησε στα παιχνίδια περιπέτειας, στους αγώνες περιπέτειας, στο ποδήλατο βουνού, στο ορειβατικό σκι και, φυσικά, στο ορεινό τρέξιμο.

Ποιος είναι ο στόχος σας;
Οι αγώνες, στους οποίους προσπαθώ να πετύχω πάντα την καλύτερη δυνατή επίδοση δεδομένων των συνθηκών και της δικής μου προετοιμασίας. Βέβαια, μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης, είναι πλέον περισσότερο τρόπος ζωής και λιγότερο στόχος.

Ποιο είναι το κίνητρό σας για να βγείτε από την πόρτα, ακόμα και όταν είστε κουρασμένος;
Ξέρω πως μετά από 5 λεπτά τρεξίματος όλη η κούραση θα έχει ξεχαστεί, ενώ με την επιστροφή μου ένα χαμόγελο θα είναι ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου και η καλή διάθεση θα κρατήσει για πολλές ώρες μετά!

Τρέχετε μετά μουσικής;
Όχι, όταν τρέχω μου αρέσει να λειτουργούν όλες μου οι αισθήσεις. Προσπαθώ να γίνομαι ένα με το χώρο στον οποίο κινούμαι, να εισπράττω και να επεξεργάζομαι τα ερεθίσματα που δέχομαι από το περιβάλλον γύρω μου.

Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο;
Όταν βρίσκω σκουπίδια στις διαδρομές που τρέχω και όταν βλέπω την κακοποίηση των βουνών και των δασών μας από την ανθρώπινη παρέμβαση.

Και τι σας «ανεβάζει» περισσότερο;
Μια αναπάντεχη συνάντηση με κάποιο ζώο του δάσους ή μια πολύ όμορφη εικόνα που θα εμφανιστεί μπροστά μου, για παράδειγμα μια ανατολή, η θέα από κάποια κορυφή, ένα ουράνιο τόξο και πολλά άλλα που απλόχερα σου χαρίζει η φύση. Στη φύση οι εικόνες εναλλάσσονται συνεχώς, ακόμη και οι διαδρομές τις οποίες τρέχω συχνά δεν είναι ποτέ ίδιες με την προηγούμενη φορά!

Olympus Marathon.Τo 2012, το πέρασμα στα Ζωνάρια κάτω από την κορυφή του Ολύμπου σε υψόμετρο περίπου 2.700 μέτρων.

Τι σκέφτεστε όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις;
Στην προπόνηση όταν είμαι μόνος μπορεί να σκέφτομαι από τα όποια προβλήματα με απασχολούν στην καθημερινότητα, ψάχνοντας να βρω λύσεις, μέχρι απολύτως τίποτα, γιατί μπορεί να με έχει η απορροφήσει εντελώς η ομορφιά της διαδρομής. Όταν τρέχω με παρέα συζητάμε το οποιοδήποτε θέμα μας έρθει στο μυαλό και γενικά μιλάμε πολύ! Στους αγώνες όμως όλα αλλάζουν, το μυαλό μου σκέφτεται και αναλύει κάθε δεδομένο. Πώς αισθάνομαι, αν έχω το σωστό ρυθμό, πώς θα διατηρήσω την ενέργειά μου, να μη χάσω τη σωστή διαδρομή, να προσέχω τα πατήματα, να μην καθυστερήσω στο σταθμό ανεφοδιασμού, πού βρίσκεται ο συναγωνισμός, κ.α. Να ξεκαθαρίσω πως για μένα οι αγώνες δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά δραστηριότητα ελεύθερου χρόνου, αφορμή για να βρεθώ με τα φιλαράκια μου. Εδώ να πω ότι οι άλλοι αθλητές δεν είναι αντίπαλοι αλλά σύμμαχοι στην προσπάθειά μας για το καλύτερο αποτέλεσμα –ο μόνος αντίπαλος είναι ο εαυτός μας. Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα δικά μας όρια, τους φόβους, τις αναστολές, τις αδυναμίες μας. Αυτοί που τρέχουν μαζί μας είναι σύντροφοι σε αυτήν την προσπάθεια και ο συναγωνισμός μεταξύ μας βοηθάει να πάμε ένα βήμα παρακάτω.

Από πού αντλείτε έμπνευση για να πάτε ένα χιλιόμετρο παρακάτω, όταν φτάνετε στα όριά σας;
Από την επιθυμία μου να φτάσω στο τέρμα. Τα όριά μου τα φτάνω μόνο κατά τη διάρκεια των αγώνων, πιστεύω πως τα όρια υπάρχουν για να ξεπερνιούνται και να ανεβαίνουμε επίπεδο. Κάθε φορά που ξεπερνάω ένα όριο ανακαλύπτω κάτι διαφορετικό, έναν άλλο κόσμο που αν δεν τον κατακτήσεις δεν μπορείς και να τον καταλάβεις. Αυτή η διαδικασία αποτελεί για μένα πηγή έμπνευσης.

Το τρέξιμο για εσάς είναι και διαλογισμός; Νιώθετε ότι σας ωφελεί και ψυχικά;
Το τρέξιμο είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία που μπορεί να προσφέρει κανείς στον εαυτό του. Η ώρα της ημέρας για διαλογισμό και ενδοσκόπηση. Επίσης είναι όχι μόνο το καλύτερο αλλά και το πιο φάρμακο για κάθε ασθένεια. Δυναμώνει το μυοσκελετικό, βελτιώνει το καρδιοαναπνευστικό, ενισχύει το κυκλοφοριακό, βοηθάει στον έλεγχο του βάρους, είναι σύμμαχος στη διακοπή κάθε κακής συνήθειας (όπως το κάπνισμα ή το αλκοόλ) και, φυσικά, το απόλυτο αντικαταθλιπτικό. Τρέχω πάντα νωρίς το πρωί, ώστε να ξεκινάω τη μέρα μου με καλή διάθεση, αφού μετά από κάθε προπόνηση είμαι πολύ ήρεμος, γεμάτος αισιοδοξία και αντιμετωπίζω πολύ καλύτερα τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι σύγχρονες ασθένειες, ψυχικές και σωματικές, είναι αποτέλεσμα της καθιστικής ζωής. Αν όλοι οι άνθρωποι περπατούσαν (όχι έτρεχαν) δυναμικά μια ώρα την ημέρα, τα νοσοκομεία θα ήταν άδεια.

Είναι αλήθεια ότι το τρέξιμο προκαλεί έναν γλυκό «εθισμό»; Πόσο εξαρτημένος νιώθετε;
Ο εθισμός έχει αποδειχτεί πλέον επιστημονικά, αφού κατά τη διάρκεια του τρεξίματος ο εγκέφαλος παράγει ενδορφίνες οι οποίες είναι μια από τις τρεις κύριες ομάδες ενδογενών οπιοειδών και χαρακτηρίζονται ως ορμόνες anti-stress και φυσικής αναλγησίας. Οι ενδορφίνες, όταν παράγονται σε μεγάλες ποσότητες και διαρκώς, καθιστούν πολλά όργανα του ανθρώπου υγιέστερα, ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα, βοηθούν στην καλύτερη κυκλοφορία του αίματος, έχουν αντιγηραντική δράση, βελτιώνουν τη μνήμη και διατηρούν τα εγκεφαλικά κύτταρα νέα και υγιή. Όσο τρέχεις τόσο πιο εξαρτημένος γίνεσαι, εξαρτημένος από την υγεία!

Italy-Alpago 2009, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ορειβατικού Σκι.

Τι σας έχει μείνει από την εμπειρία της συμμετοχής σας σε αγώνες;
Συμμετέχω σε αγώνες από το 1992. Όπως ήδη ανέφερα, ξεκίνησα με το εντούρο, συμμετέχοντας σε αρκετούς αγώνες του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος, ακολούθως ανακάλυψα τα παιχνίδια περιπέτειας με το Cutty Sark Crossing και το Camel Trophy, όπου το 1997 κατάφερα να είμαι στο ελληνικό πλήρωμα που μας εκπροσώπησε στη Μογγολία. Ακολούθησαν οι αγώνες περιπέτειας: μέχρι το 2004 συμμετείχα σε πάνω από τριάντα αγώνες σε Ελλάδα και εξωτερικό με την ομάδα της Salomon Hellas, με την οποία αγωνίζομαι μέχρι σήμερα. Παράλληλα με τα παραπάνω και μετά από προτροπή ενός καλού μου φίλου το 1999 γνώρισα το Ορειβατικό Σκι: από το 2003 έως το 2011 συμμετείχα με την Εθνική ομάδα σε αρκετά Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα.
Κάθε αγώνας και μια μοναδική, ξεχωριστή, εμπειρία, που χαράζεται ανεξίτηλα στο μυαλό και στην ψυχή. Αυτό που μένει είναι χιλιάδες εικόνες, πολύ δυνατές φιλίες και εμπειρίες που γίνονται μαθήματα ζωής. Οι αγώνες μού επιτρέπουν να επεκτείνω τα όριά μου, να βγαίνω από τη «ζώνη άνεσης» και να συνειδητοποιώ ότι καμία δυσκολία της καθημερινότητας δεν μπορεί να με λυγίσει.

Έχετε τρέξει σε μαραθώνιο;
Ναι, το 1999 και το 2001 στον Μαραθώνιο της Αθήνας, πλέον όμως με έχει απορροφήσει τόσο το βουνό που έκτοτε δεν το ξαναπροσπάθησα.

Ποια είναι η κορυφαία σας επίδοση έως σήμερα;
Θα απαντήσω στην ερώτηση όχι με χρόνους, αλλά με κορυφαίες στιγμές από διάφορους αγώνες, οι οποίοι θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι στη μνήμη μου, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
-Η συμμετοχή στο Camel Trophy Mongolia 1997, όπου μαζί με τον Μάικ Αργύρη συμμετείχαμε σε 64 ειδικές (οδήγησης, ποδήλατο βουνού, τρεξίματος προσανατολισμού και καγιάκ) μέσα σε τρεις εβδομάδες, διασχίζοντας μια απίστευτη χώρα.
-Αγώνες περιπέτειας: Η συμμετοχή μας στο Salomon X adventure, στον τελικό του Παγκοσμίου το 2001, στη Σικελία. Διήμερος αγώνας ομάδων, non stop 250 χλμ, όπου εναλλάσσονταν τα μέσα μετακίνησης, καγιάκ, ποδήλατο, τρέξιμο, χρήση σκοινιών, και όλα αυτά με πυξίδα και χάρτη για να βρίσκεις τη σωστή πορεία. Η ελληνική ομάδα αποτελούνταν από τους Γιάννη Θεοχαρόπουλο, Βίκυ Καρπούζα και Ηρώ Γεωργουλέα.
-Ορειβατικό σκι: Η συμμετοχή μου στο Pierra Menta το 2010. Αγώνας ομάδων διάρκειας 4 ημερών όπου κάθε μέρα ανεβοκατεβαίνεις 5.000 μέτρα υψομετρικής διαφοράς. Με τον Σλάβεκ Μάτρα πετύχαμε την καλύτερη ελληνική επίδοση μέχρι σήμερα.
-Ορεινό τρέξιμο: Transalpine, το 2011, αγώνας ομάδων όπου με τον Γιάννη Κουρκουρίκη σε 8 μέρες καλύψαμε 270 χλμ και 15.000 μέτρα θετικής υψομετρικής διαφοράς, διασχίζοντας τις Άλπεις από την Γερμανία στην Ιταλία.
Τώρα συνειδητοποιώ πως αν και σε ατομικό επίπεδο έχω κερδίσει έναν αγώνα περιπέτειας, πολλούς αγώνες ορεινού τρεξίματος και τρεις φορές το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ορειβατικού σκι, οι αγώνες που θεωρώ κορυφαίους είναι όλοι με παρέα!

Pierra Menta 2010, ανάβαση μέσα στο δάσος.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας υγιεινό σνακ;
Αμύγδαλα ψημένα και ανάλατα, και φράουλες αποξηραμένες.

Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας;
Όσες φορές έχω τραυματιστεί τρέχοντας είναι από πτώση στην προσπάθειά μου να κινηθώ λίγο πάνω από τα όριά μου. Ευτυχώς δεν συμβαίνει συχνά, όταν συμβαίνει όμως προσπαθώ να το αντιμετωπίζω θετικά και το βλέπω σαν μια ευκαιρία για ξεκούραση!

Πού τρέχετε συνήθως και γιατί;
Καθημερινά τρέχω στο Δάσος Συγγρού, γιατί εκτός του ότι είναι ένα καταπληκτικό μέρος για τρέξιμο με πολλές επιλογές διαδρομών, έχω την τύχη να μένω πολύ κοντά του. Τα Σαββατοκύριακα, αν δεν λείπω για κάποιον αγώνα, τρέχω στην Πάρνηθα ή στον Υμηττό. Η Πάρνηθα είναι ένα παρεξηγημένο βουνό, που οι περισσότεροι Αθηναίοι αγνοούν. Έχει ένα τεράστιο δίκτυο μονοπατιών όπου μπορείς να τρέχεις από μια ώρα έως μια ολόκληρη μέρα και τοπία απίστευτης φυσικής ομορφιάς.

Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;
Δύσκολη η απάντηση. Έχω τρέξει στα περισσότερα βουνά της χώρας μας και σε αρκετά στο εξωτερικό. Κάθε βουνό είναι ξεχωριστό και κάθε διαδρομή έχει την ομορφιά της, η οποία και πάλι αλλάζει ανάλογα με την εποχή του χρόνου που την επισκέπτεσαι. Θα αδικούσα πολλές αν διάλεγα μια μόνο, θα αναφέρω, ωστόσο, μερικούς προορισμούς που θεωρώ πως ο καθένας θα πρέπει να επισκεφτεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του, ακόμη και για πεζοπορία. Η σειρά δεν έχει να κάνει με κατάταξη και τα αναφέρω γεωγραφικά από Βορρά προς Νότο: Παρθένο Δάσος Ροδόπης, Όλυμπος, Ζαγόρι και Ταΰγετος.

Έχετε τρέξει στο σκοτάδι και πού;
Έχω τρέξει πολλές φορές στο σκοτάδι, είτε σε αγώνες είτε σε προπόνηση: είναι μια καταπληκτική άσκηση των αισθήσεων και της ισορροπίας. Δεν θα ξεχάσω, πριν μερικά χρόνια, Χριστούγεννα στο καταφύγιο Φλαμπούρι, στην Πάρνηθα, όπου μετά τα μεσάνυχτα αποφασίσαμε να χωνέψουμε το δείπνο τρέχοντας και βρεθήκαμε να κουτρουβαλάμε στα μονοπάτια με το φως του φεγγαριού!

Transalpine 2011, πέρασμα του αγώνα στη διαδρομή της έκτης μέρας.

Κάνετε διατάσεις και πότε;
Αν και κάνω διατάσεις πάντα μετά το τέλος κάθε προπόνησης, μένω συνεχώς με την αίσθηση ότι θα έπρεπε να διαθέσω λίγο περισσότερο χρόνο!

Πώς μετράτε την απόσταση που διανύετε;
Χρησιμοποιώ ρολόι με ενσωματωμένο GPS, αν και πλέον με την εμπειρία μπορώ να εκτιμήσω την απόσταση με βάση το χρόνο.

Προτιμάτε να τρέχετε μόνος ή με παρέα;
Προτιμάω να τρέχω με παρέα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν δεν βρω παρέα δεν θα πάω για τρέξιμο. Με την παρέα μοιράζεσαι την εμπειρία της διαδρομής και έχεις μια ασφάλεια σε περίπτωση ατυχήματος.

Barefoot (ξυπόλητο) τρέξιμο;
Μια φορά έχω τρέξει αγώνα διάθλου (κολύμπι – τρέξιμο) όπου το τρέξιμο γινόταν σε παραλία με άμμο και προτίμησα να μη βάλω παπούτσια για την εμπειρία. Θα το έβαζα στο πρόγραμμά μου αν είχα τις κατάλληλες προϋποθέσεις, π.χ. χόρτο ή άμμο, μόνο για μικρή απόσταση και ως συμπληρωματική προπόνηση που βοηθάει στην τεχνική του σωστού πατήματος.

Έχετε σκύλο; Κι αν ναι, τον παίρνετε μαζί στην προπόνηση;
Ο Μάρκος με υιοθέτησε πριν από πέντε χρόνια όταν σε μια προπόνηση στον Υμηττό, εμφανίστηκε από το πουθενά και άρχισε να τρέχει δίπλα μου. Ήταν τριών μηνών τότε και με κυνήγησε για 11 χιλιόμετρα με 30 βαθμούς θερμοκρασία! Στο βουνό τις περισσότερες φορές πηγαίνουμε πλέον μαζί, τις καθημερινές όμως τον παίρνω μόνο όταν κάνω διαλειμματική προπόνηση, η οποία γίνεται σε συγκεκριμένη κυκλική διαδρομή, οπότε όταν βαρεθεί να τρέχει, αράζει και με περιμένει να τελειώσω!

Το τρέξιμο σάς βοήθησε να ξεπεράσετε κάποια εξάρτηση;
Με βοήθησε να ξεπεράσω «αστοχίες» της εφηβικής μου ηλικίας και να σταματήσω το κάπνισμα.

Olympus Marathon.Τo 2012, το πέρασμα στα Ζωνάρια κάτω από την κορυφή του Ολύμπου σε υψόμετρο περίπου 2.700 μέτρων.

Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες ή ακόμα και μήνες που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο;
Το μεγαλύτερο διάστημα, στα τελευταία 20 χρόνια, που δεν έτρεξα ήταν φέτος το καλοκαίρι για δύο μήνες, λόγω κατάγματος στη λεκάνη από πτώση με ποδήλατο. Σε αυτό το διάστημα κόντεψα να γίνω γκουρού από τον πολύ διαλογισμό ώστε να ξεπεράσω την επιθυμία να βγω και να τρέξω! Ναι, υπάρχουν φορές που βαριέμαι, όχι να τρέξω αλλά να ακολουθήσω συγκεκριμένο πρόγραμμα προπόνησης, οπότε απλώς βγαίνω και τρέχω.

Τελικά έχει πλάκα να τρέχεις, ή είναι συνήθεια για μαζοχιστές;
Ο μαζοχισμός είναι η ιδιότητα κάποιων ανθρώπων να αντλούν ευχαρίστηση από οδυνηρές καταστάσεις. Στο τρέξιμο υπάρχει αγωνία, ένταση, υπερπροσπάθεια, αν όμως πονάς κάτι δεν έχεις κάνει καλά και η απόφαση να επιμείνεις στον πόνο δεν έχει να κάνει με μαζοχιστική τάση αλλά με την επιμονή για την ολοκλήρωση του στόχου που έχεις θέσει, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι είναι πάντα η σωστή απόφαση!
Όταν έχω καιρό να συναντηθώ με κάποιον φίλο και θέλουμε «να τα πούμε» κανονίζουμε ένα long run του οποίου η διάρκεια εξαρτάται από τον πόσο καιρό έχουμε να βρεθούμε: αυτή η διαδικασία έχει πολλή πλάκα και πάντα την προσμένω με μεγάλη χαρά!

Γιατί νομίζετε ότι όλοι έχουν «τρελαθεί» τα τελευταία χρόνια και παίρνουν τους δρόμους τρέχοντας;
Το τρέξιμο είναι η μικρή καθημερινή μας «περιπέτεια», η έξοδος από την ρουτίνα της καθημερινότητας, η δική μας ώρα αφιερωμένη στον εαυτό μας, κατά την οποία νιώθουμε ευτυχισμένοι και δημιουργικοί. Ειδικότερα το ορεινό τρέξιμο μας γυρνάει πολλά χρόνια πίσω, τότε που επιστρέφαμε στο σπίτι με ματωμένα γόνατα, μέσα στις λάσπες, και η μόνη έννοια ήταν πότε θα ξαναβγούμε να παίξουμε. Παράλληλα, μας φέρνει σε επαφή με τη φύση, μας δίνει την ευκαιρία να αναμετρηθούμε μαζί της, να εκτιμήσουμε το μεγαλείο της, να συνειδητοποιήσουμε την ασημαντότητά μας και, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, να δώσουμε ποιότητα στη ζωή μας. Όσο περισσότεροι το ανακαλύπτουν τόσο περισσότεροι θα «τρελαίνονται»!

Έχετε κάποιον αγαπημένο(η) δρομέα;
Θαυμάζω τον Ζάτοπεκ για τις απίστευτες ιστορίες του που έχω διαβάσει –όλες αποτελούν πηγή έμπνευσης!

TAGS :
αγώνας ορειβατικό σκι τρέξιμο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook