«Από όλα τα ταξίδια κρατάω το ταξίδι της μνήμης»

Στην απλοχωριά του Κολοράντο το 1990.

Απευθύνω το ερώτημα «ποιο ήταν το ταξίδι που μου άλλαξε τη ζωή» στο θάλαμο της μνήμης, την αίθουσα του θεάτρου της ζωής που κάθε μέρα προσθέτει μία ακόμη θέση, για μια ανάμνηση, μια εμπειρία. Σιωπηλοί θεατές οι μνήμες στη συνέχεια του έργου της ζωής, κάποτε πρωταγωνιστές, για πάντα το δικό σου κοινό!

Κάποιες θέσεις είναι κενές, τίποτε να θυμάσαι, τίποτε να μάθεις από εκείνη την ημέρα. Όλο και περισσότερες τέτοιες όσο περνάνε τα χρόνια. Άλλες όμως κατειλημμένες με έντονη δυναμική και όλες τις αισθήσεις εκεί, ακόμη και μετά από χρόνια…

Το ερώτημα εκφράζεται με τα μάτια κλειστά, περιμένοντας να δεις τι θα αναπηδήσει πρώτο. Ποια ημέρα ήταν η πιο σημαντική; Εδώ διαπιστώνεις για μια ακόμη φορά ότι ο χρόνος δεν έχει θέση στη Φύση, της είναι παντελώς αδιάφορος. Ως ανθρώπινο εφεύρημα  για να τακτοποιήσει όσα νομίζει ότι πρέπει να διεκπεραιώσει, προσπαθείς να προσδιορίσεις χρονικά πότε έγινε κάθε τί. Μα η κατάταξη της μνήμης σορτάρει με δικά της κριτήρια, τα εκάστοτε σημερινά, με συνειρμούς που γεφυρώνουν τις πιο απίθανες και άσχετες μεταξύ τους καταχωρήσεις…

Στο Camel Trophy στην Τανζανία.

Είναι τέτοια η αναστάτωση κατά την αναζήτηση που φέρνει την ανάμνηση της εκκίνησης στο Rally Atlas το 1996 με εκατοντάδες παιδιά, πολύχρωμα ρούχα, χωρίς παπούτσια, να περιστοιχίζουν ασφυκτικά τους οδηγούς. Ένα σμάρι με απλωμένα χέρια, ζητώντας οτιδήποτε. Όχι για ελεημοσύνη αλλά για το “σπορ”. Ένα αυτοκόλλητο είχε ίδια αξία με ένα μπισκότο ή με ένα γάντι. Αρκεί κάτι. Πάνω στη μοτοσυκλέτα έτοιμος για τον 10ήμερο αγώνα, είμαι σίγουρος ότι αν δεν είχαν συνηθίσει την εικόνα θα έλεγαν έτσι είναι οι εξωγήινοι κι αυτά τα αστρικά τους οχήματα. Όμως το Μαρόκο βασίζεται σε μεγάλο μέρος του τουρισμού του στις διοργανώσεις που αξιοποιούν το μοναδικό συνδυασμό τοπίων, από τα κεδροδάση του στο βορά μέχρι τα δυτικά όρια της ερήμου Σαχάρα.

Στο Μαρόκο το 1996.

Όμως δεν ήταν αυτή η ανάμνηση, αυτή ήταν η εικόνα της αναζήτησης της ξεχωριστής εκείνης που σημάδεψε τη ζωή. Οπότε μεταφέρομαι πιο νότια, στη Σενεγάλη, αρχές του 1997 έξι μήνες αργότερα. Εκκίνηση από το Dakar για πρώτη φορά στην ιστορία του θρυλικού αγώνα. Όλα έχουν γίνει παράδοξα. Χωρίς τεχνική υποστήριξη, χωρίς μηχανικό. Μία ΚΤΜ 660 Rally κι εγώ, τελεία. 1.500 χιλιόμετρα κράτησε αυτό το όνειρο, και η απάντηση στο τελευταίο κοντρόλ για το πόσοι έχουν περάσει, ήταν ο καταλύτης για το λάθος. 25η θέση κι όλα υπό έλεγχο;! Το μυαλό ταξίδεψε, η σκόνη έκρυψε τον ξεροχείμαρρο και το κρακ στο μηρό ήρθε να κλείσει πάνω σε ένα φορείο αυτό το ταξίδι. Που ήταν τόσο έντονο ώστε στο ερώτημα «αν ήξερες ότι θα λήξει με τόσο πόνο, θα το ξεκίναγες;». Η απάντηση έρχεται χωρίς τον παραμικρό δισταγμό…

Camel Trophy 1992, Γαλλική Γουιάνα, καταμεσής της τροπικής ζούγκλας, στην καρδιά της περιόδου των βροχών. Το road book λέει ξεκάθαρα, διασχίστε το δάσος χωρίς στάση μέχρι να φτάσετε στο Tumatumari. Όλα τα χωριά ενδιάμεσα νοσούν από ελονοσία… Η τροπική βροχή έφτιαξε τόση και τέτοια λάσπη- βεντούζα, όπου όχι τα Land Rover, ούτε η μπότα δεν μπορούσε να ξεκολλήσει.. Ήταν οριστικό, θα διανυκτερεύσουμε στην καρδιά της ζούγκλας και αύριο βλέπουμε. Ναι αυτής με την ελονοσία.

Στο σκληροτράχηλο Dakar το 1997.

Το απόλυτο σκοτάδι έχει σφραγίσει κάθε επικοινωνία με το έξω, πέρα από όσο φτάνουν οι αδιάβροχοι φακοί κεφαλής. Οι τροπικές βροχές είναι σύντομες αλλά περιεκτικές. Στο βάθος διακρίνεται αμυδρά ένα φως. Εκεί γνωρίσαμε τον James, ιδιοκτήτη του υπαίθριου παραπήγματος-bar όπου στην πορεία της συζήτησης μάθαμε ότι είναι και ο σερίφης, δικαστής, γιατρός και παπάς του χωριού ενώ στον ελεύθερο χρόνο του κάνει τον χρυσοθήρα. Μας έδειξε τα εργαλεία αλλά και ψήγματα από τα ευρήματά του. Μάθαμε ότι όλοι χωρίς εξαίρεση οι κάτοικοι του χωριού έχουν κάποτε νοσήσει από ελονοσία και κάθε στιγμή το 1/3 του πληθυσμού νοσεί. Το μάτι ταξιδεύει στο ημίφως. Στο επάνω ράφι ισορροπούν κάποιες απροσδιορίστου υλικού, ανοιχτόχρωμες πιατέλες, ενωμένες, που έπρεπε να μάθουμε τι είναι. Τις κατεβάζει τις ενώνει και αποκαλύπτεται ένα πιράνχας διαμέτρου 40 εκατοστών. Παστό. Για φαΐ…

Σκηνές ανεμελιάς κατά τη διάρκεια του Camel Trophy.

Για να τιμήσουμε όσα μάθαμε,  έπρεπε να κάνουμε και κάποια κατανάλωση. Ήπια για πρώτη φορά ένα αναψυκτικό πορτοκαλί που ήταν “very good” και “very local”. Guarana το έλεγαν, τονωτικό λέει και πρέπει να είχε δίκιο γιατί αργήσαμε να κοιμηθούμε εκείνο το βράδυ… Μερικά χρόνια αργότερα κατάφερε να περάσει τον Ατλαντικό και να φτάσει στο ράφι του super market ως ενεργειακό ποτό.

Είχαμε κι άλλους λόγους να μείνουμε άγρυπνοι, που δεν ήταν για να ρουφήξουμε εμπειρίες και εικόνες που 30 χρόνια αργότερα θα παρέμεναν τόσο έντονες. Ένα απροσδιόριστο όσο και σκληρό τσάκισμα διαρκείας συνοδεύτηκε από έναν υπόκωφο ήχο. Μόλις είχε καταρρεύσει ένα δέντρο επάνω στη σκηνή της τούρκικης ομάδας- άδειας εκείνη τη στιγμή, ευτυχώς. Το πρωί καταλάβαμε γιατί. Τα δέντρα σε έναν άνισο αγώνα για τα νεαρά, αναπτύσσονται ταχύτατα προς τα επάνω σε μια αέναη προσπάθεια να βγουν στο φως του ήλιου. Όμως συχνά ο κορμός της τροπικής σεκόγια είναι πολύ λεπτός για να αντέξει όλο το “οικοδόμημα” των 40+ μέτρων και με περισσή ευκολία καταρρέουν. Ειδικά τα πιο φιλόδοξα που βιάζονται να φτάσουν ψηλά πριν χτίσουν γερά θεμέλια…

Μια στιγμή ανάπαυσης και στοχασμού.

Τα μαθήματα ζωής από τη Φύση συνεχίστηκαν την επόμενη ημέρα όπου στην πρωινή απομόνωση πίσω από το θάμνο με το φτυάρι υπό μάλης (έτσι γίνεται στο δάσος) το μάτι πάγωσε πάνω στο γυαλιστερό κολάν της μικρόσωμης όσο και στρουμπουλής αράχνης με την κόκκινη κλεψύδρα στην πλάτη. Η ψυχραιμία και οι αργές κινήσεις είναι το καλύτερο εφόδιο εκείνη τη στιγμή γιατί το τσίμπημα της τροπικής “μαύρης χήρας” μπορεί να αποβεί μοιραίο. Κι αυτό που μένει είναι ότι μπορεί να δεις πολλά σε φωτογραφία, άλλα τόσα σε ελεγχόμενο περιβάλλον. Όταν όμως συναντηθείς live, στο “γήπεδό τους”, τότε ξέρεις πως είναι πραγματικά…

Εξήγηση δεν υπάρχει πέρα απ’ τα παιχνίδια του εγκεφάλου που κάνει κάθε φορά την αντίθετη σκέψη από το εκάστοτε ερέθισμα, ακουστικό ή οπτικό. Ώστε να αναγνωρίζει το εύρος του πεδίου του και ανάλογα με τη διάθεση και την πρόθεσή του, να πορεύεται. Μόνο έτσι εξηγείται ότι η επόμενη ανάμνηση ήρθε από το Las Vegas, εκεί όπου η άνθρωπος προσπαθεί να κάνει επίδειξη κυριαρχίας στην έρημο. Στη μέση του τίποτα, σε άνυδρο και άγονο πουθενά, διαμορφώθηκε από το μηδέν η μεγαλύτερη και φαινομενικά πιο ανούσια υπερβολή του πολιτισμού – η Παγκόσμια Πρωτεύουσα της διασκέδασης. Ωστόσο αποτελεί το μεγαλύτερο μνημείο της εκτροπής της εξέλιξης των ειδών και δη του ανθρώπου. Δεν υπάρχει μέτρο, η υπερβολή είναι το φυσιολογικό όσο και ζητούμενο και το ταξίδι στο Las Vegas πέρα από αξέχαστο γίνεται τελικά must, ειδικά για όσους το καταχωρούν ως ανούσιο, χωρίς να το έχουν περπατήσει.

Με την ταχύτητα των κυμάτων.

Η οχλαγωγία στην αίθουσα εντείνεται. Το πέρασμα των Άνδεων με τρένο στα 5.000 μέτρα δίνει αγκωνιές με τον αγώνα στη μητρόπολη της ταχύτητας, το Mugello, η πιατέλα με το κρέας κροκόδειλου για δείπνο, ανταγωνίζεται σε φρίκη τη στιγμή που έσβησε το φως στη μοτοσυκλέτα σε στροφή με 170, στον 24ωρο αντοχής στο Spa.

Αριστερά:΅στο Μπουρούντι το 1991.

Στο θέατρο της ζωής, μόνος στο πάλκο, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής ταυτόχρονα, αναβοσβήνεις τα φώτα κατά το δοκούν. Την αίθουσα γεμίζουν όσα έζησες και θυμάσαι, μετατρέπονται στους θεατές που παρακολουθούν την επίδραση που είχαν επάνω σου.

Το «ταξίδι που άλλαξε τη ζωή μου» είναι τελικά το ταξίδι κι όχι κάποιο από αυτά. Είμαι σίγουρος πια. Δεν είναι η διαδρομή αλλά αυτό που μένει μετά. Κάθε τι που αν το αφήσεις ή το ζητήσεις θα αναπηδήσει από το παρελθόν στο προσκήνιο για το αφήγημα του σήμερα. Επιλεκτικά αποσπάσματα, στη διάθεσή σου για πάντα, πρώτη ύλη να τα κάνεις ότι θέλεις, να ονειρευτείς τα επόμενα ή να τα διαμορφώσεις ακόμη, με τη διάθεση του σήμερα. Γιατί κάθε φορά που ανασύρεις κάτι από τη μνήμη, δεν θυμάσαι το αρχικό γεγονός αλλά την τελευταία φορά που το θυμήθηκες…

//Ο Θανάσης Χούντρας είναι προπονητής Μηχανοκίνητου Αθλητισμού(ΓΓΑ),εκπαιδευτής Ασφαλούς Οδήγησης στην Ακαδημία RIDING SCHOOL  και δημοσιογράφος

Διαβάστε ακόμα: «Έτσι έβγαλα τις παρωπίδες από τα μάτια μου»

TAGS :
ταξίδι Το ταξίδι που μου άλλαξε τη ζωή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook