Βιβλία αυτοβοήθειας, αυτή η μάστιγα! Αφήστε μας να μην είμαστε τέλειοι…

Διαλογισμός, θετικές σκέψεις, συννεφάκια, λουλουδάκια και η ζωή συνεχίζεται…

Από τον πυθμένα της ανθρωπινότητάς μου, αυτής της πιο δικής μου ποιότητας που δεν είναι φτιαγμένη μόνο από χρυσάφι, λούστρο και ρόδο αμάραντο (που έλεγε και ο ποιητής), αλλά και από λάσπες, βρομιές και ανομολόγητα πάθη, ανακράζω: «Δεν θέλω να γίνω τέλειος, δεν θέλω να μπω στην κατηγορία των ευτυχισμένων, των επιτυχημένων, των καλοκάγαθων».

Προτιμώ την ευφυή κυνικότητα του Σιοράν που βλέπει τον κόσμο από την κόψη του ξυραφιού του (όπως ακριβώς είναι δηλαδή) από την κερδώα λογική της τελειότητας που προτάσσουν τα λογής βιβλία αυτοβοήθειας/αυτοβελτίωσης που έχουν κατακλύσει τους πάγκους των βιβλιοπωλείων και διαλαλούν την εύχρηστη πραμάτειά τους ωσάν να είναι το πιο εύκολο πράγμα να ευτυχήσεις χαζοχαρούμενα.

Διότι αυτή η αμερικανοτραφής λογική (ας μην γελιόμαστε, από εκεί έρχεται), γέννημα ενός καπιταλισμού που δεν δέχεται το σφάλμα, την ισχνότητα των υλικών του ανθρώπου και την ήττα, επιδιώκει να φτιάξει ανθρώπους μέσα σε μια περίβλεπτη φούσκα όπου όλα θα βαίνουν καλώς εναντίων τους.

Χαμογέλα, δες τα συναισθήματά σου, κάνε διαλογισμό, μίλα με τα λουλούδια και την πλάση, κάνε αυτά τα δέκα βήματα και θα αισθανθείς ελεύθερος, ζήσε το σήμερα, μην αφήνεις την τοξικότητα να σε παρασύρει. Κηρύγματα από τον άμβωνα ποιος εγκυρότητας, άραγε; Προτροπές από ποιον γκουρού που πρόχειρα φόρεσε στραβά την αυθεντία του; Βουλές από τους ιέρακες της ψυχής που στην πραγματικότητα αποθησαυρίζουν τα τσιτάτα τους διαλογιζόμενοι τα κέρδη από τα βιβλία τους.

H Nedra Glover Tawwab μάς προτρέπει να βάλουμε όρια στη ζωή μας.

Είναι μια ολόκληρη βιομηχανία ευτυχίας όλο αυτό. Τα βιβλία που γράφονται, τυπώνονται και αγοράζονται καθημερινά από τους «δυστυχείς» που ψάχνουν την «ευτυχία» σε μια προθήκη βιβλιοπωλείου είναι στην πραγματικότητα ο σίγουρος δρόμος για να μην συναντηθείς ποτέ μ’ αυτό που λέμε κάλλος της ζωής. Το δικό σου άλγος, σύμφυτο με την εποχή, γίνεται τροφή για τον άλλον. Του προσφέρει συγγραφική αναγνωρισιμότητα, χρήματα και την αίσθηση πως ξέρει όλα τα ανθρώπινα ωσάν να τα δημιούργησε εκείνος.

Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε πως: «Είναι καλύτερο να είσαι δυστυχισμένος και να γνωρίζεις το χειρότερο, παρά να είσαι ευτυχισμένος στον παράδεισο των ηλιθίων». Αυτό που μας διαφοροποιεί από τα άλλα ζωντανά που περπατούν αυτή τη γη είναι ότι μπορούμε να αντιληφθούμε τα δύο μας άκρα – αυτά που συνθέτουν την ανθρώπινη υπόστασή μας. Είμαστε φτιαγμένοι από την ύλη των δακρύων και της χαράς. Το ένα δεν πάει χωρίς το άλλο.

Ναι, κοιτάζουμε τα άστρα, αλλά δεν μας χαλάει να πέφτουμε και με τα μούτρα στη λασπουριά. Έτσι είναι ο άνθρωπος: για το θεϊκό και το ευτελές, για το καλύτερο και το χειρότερο. Οταν, όμως, του λες πως ο μόνος δρόμος είναι η καταξίωση της ευτυχίας, όταν του προτάσσεις την έννοια της επιτυχίας ως τον μόνο ανεκτό και υπαρκτό στη ζωή του, τότε του αφαιρείς το δικαίωμα του λάθους, του πόνου, της ατελούς φύσης του.

Είναι μάστιγα όλο αυτό, είναι η αρρώστια της πλήρους υγείας. Ποιος θα ήθελε σε όλη του τη ζωή να μην πάθει κάτι και ως άλλος Χαϊλάντερ να ζει μια μακρόχρονη ζωή δίχως φόβους, κινδύνους, πόνους; Αν ψάχνετε για την Εδέμ, μάλλον έχετε χάσει το δρόμο. Έκλεισε, δεν δέχεται πια ανθρώπους. Αν δεν σας κάνει η φθαρτή σας φύση, αν θέλετε να υπερβείτε όλα τα πάθη, όλες τις ανασφάλειες και τα τρωτά σας, τότε, μάλλον, δεν έχετε καταλάβει πως αυτό είμαστε κι όχι κάτι άλλο.

O Thomas Erikson είναι από τους πλέον γνωστούς συγγραφείς βιβλίων αυτοβελτίωσης. Τα βιβλία του κυκλοφορούν και στην Ελλάδα.

Τα βιβλία που προτείνουν το δρόμο του… μεταξιού (αραχνοΰφαντες ψυχές που τίποτα δεν τις σκιάζει και έχουν βρει το αναλγητικό σε κάθε στραβή της ζωής) είναι βιβλία που ούτε γνωρίζουν τους ανθρώπους ούτε θέλουν να τους μάθουν. Αυτός ο κόσμος φτιάχτηκε από τις στάχτες του. Η ειρήνη είναι στην πραγματικότητα το διάστημα μεταξύ δύο πολέμων. Μια καλή σχέση έχει πίσω της κάμποσες στιγμές αβίωτης συνύπαρξης. Κάθε χαμόγελο κουβαλάει και τις ρυτίδες πόνου τους. Πώς να μείνεις μόνο στα μεν αγνοώντας τα δε; Πώς να αποκρούσεις τη λύπη θεωρώντας πως μόνο η χαρά υπάρχει στον κόσμο;

Όταν διψάς εκτιμάς περισσότερο το νερό. Οταν είσαι μόνος καταλαβαίνεις τη σημασία της παρέας. Οταν είσαι δίχως ταίρι αντιλαμβάνεσαι πως η ύλη σου ριγεί από το πάθος της σωματικότητας. Αν όλα τα έχεις καλώς καμωμένα πώς θα τους δώσεις την αξία που πραγματικά έχουν στη ζωή; Αν κανείς δεν πονάει, τότε αυτή η νιρβάνα είναι από μόνη της απάνθρωπη.

Αφήστε μας να πονέσουμε, δεν θα μας συμβεί κάτι που δεν έχει προϋπάρξει στην ανθρωπότητα. Αφήστε μας να δούμε ακόμη και τις οξείες γωνίες της τοξικότητας. Αφήστε μας να είμαστε τρωτοί, να μην τα καταφέρνουμε πάντα, να μην πιστεύουμε συνεχώς στον εαυτό μας. Αφήστε μας να είμαστε αυτοί που είμαστε προσδοκώντας κάποια στιγμή να καταφέρουμε κάτι λίγο που θα μας σηκώνει έστω μια σπιθαμή από τη φθορά.

Οχι άλλους γκουρού του πλοίου της αγάπης. Οχι άλλους γνώστες του δρόμου της χαράς. Οχι άλλες τελειότητες σε έναν κόσμο ατελή. Αφήστε με να κατανοήσω τη δυστυχία μου. Δεν πειράζω κανέναν. Μην με βάλετε στη χορεία των επιτυχημένων, των χαρούμενων, των υγιών. Γούστο μου και καπέλο μου.

Διαβάστε ακόμα: Gabor Maté. Ο γιατρός-γκουρού που αγγίζει τη ρίζα των ψυχικών τραυμάτων μας.

TAGS :
αγάπη ψυχή ψυχική υγεία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook